พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 250

มีอวิ๋นหลิงเป็นล่าม เซียวปี้เฉิงก็เข้าใจสถานการณ์ในเป่ยฉินมากขึ้น และอดลอบถอนใจไม่ได้

ยามที่เขาได้ยินสิ่งที่พี่น้องตระกูลฟงพูดคุยกันในคราแรก เขาก็รู้สึกว่าจักรพรรดิเป่ยฉินนั้นโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึก และสิ่งที่เกิดขึ้นกับฟงเสี่ยวเหม่ยก็ทำเอาคนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

หญิงสาวที่แข็งแกร่งและใจดีผู้นี้ ลงเอยด้วยการถูกรังแกและทรมานในวังเย็น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าใครกันแน่ที่ถูกรังแกและทรมานยังคงต้องพิจารณากันต่อไป

ดั่งคำกล่าวที่ว่า ขนนกจะรวมกันเป็นฝูง และผู้คนก็แบ่งออกเป็นกลุ่ม ดังนั้นการแสดงความเมตตาจึงไม่ใช่เรื่องดี...

เซียวปี้เฉิงมองไปที่ภรรยาของตนและครุ่นคิดถึงว่ามีสิ่งใดบ้างหรือไม่ที่ทำให้นางขุ่นเคือง

เมื่ออวิ๋นหลิงเห็นสีหน้าสุดบรรยายของเขา ก็อดถามไม่ได้ "ท่านเป็นอะไรไป?"

“แค่ก...ไม่เป็นอะไร”

อวิ๋นหลิงไม่รู้ว่าเซียวปี้เฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ นางแค่คิดว่าเขาคงกังวลเกี่ยวกับข่าวลือในเมืองหลวง แต่นับแต่วันนั้นมา นางรู้สึกว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะเชื่อฟังมากกว่าเดิม

เอาง่ายๆว่าบอกให้ไปทางตะวันออก ก็จะไม่เดินไปทางตะวันตกเลยแม้แต่ก้าวเดียว

...

ข่าวลือในเมืองหลวงนับวันยิ่งได้รับความนิยมมากขึ้น ต้นฉบับหลากหลายรูปแบบก็ค่อยๆปรากฏขึ้น

กระทั่งมีคนถึงกับโยนความผิดให้แก่เซียวปี้เฉิง โดยบอกว่าเหตุผลที่เขาช่วยกองทัพสกุลฟงก่อกบฏในเป่ยฉิน คือการที่เขาบรรลุข้อตกลงกับอีกฝ่าย และกองทัพสกุลฟงก็จะช่วยให้เขาขึ้นสู่บัลลังก์แห่งต้าโจวในอนาคต

ข่าวลือนี้ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเซียวปี้เฉิงไม่มากก็น้อย ทั้งพระชายาเสียนและหรงฉานต่างก็แสดงความเป็นห่วงเป็นใยต่อพระชายาจิ้งอ๋องเป็นการส่วนตัว

อวิ๋นหลิงขอบคุณทั้งสองคนสำหรับความหวังดี และกลับไปยังจวนเหวินกั๋วกงด้วยตนเองสักครา และรายงานต่อเหวินกั๋วกงผู้เฒ่าเกี่ยวกับความคืบหน้าของเหตุการณ์ กองทัพสกุลฟงแห่งเป่ยฉิน และปลอบโยนนางเฉินว่าไม่ต้องกังวล

“ท่านพี่ ไม่เจอกันนานหมู่นี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

ระยะนี้ฉู่อวิ๋นหานกลับไปที่บ้านแม่ของนางบ่อยขึ้น ขณะที่อวิ๋นหลิงเตรียมจากไปก็ชนเข้ากับอีกฝ่าย ตั้งแต่เหตุการณ์ภาพวาดเรือมังกร นางแทบไม่เคยทักทายฉู่อวิ๋นหานโดยตรงอีกเลย

“ข้าได้ยินข่าวลือทั้งหมดในเมืองหลวงแล้ว ท่านพี่อย่าได้กังวลจนเกินไปฝ่าบาทจะต้องเชื่อสามีของท่านอย่างแน่นอน”

ฉู่อวิ๋นหานปลอบโยนอวิ๋นหลิงอย่างจริงใจ แต่ทว่ามองอย่างไรดวงตาคู่นั้นก็ซ่อนความยินดีปรีดาเอาไว้ไม่มิด

อวิ๋นหลิงชำเลืองมองที่ฉู่อวิ๋นหาน "ใครให้ความมั่นใจเจ้ามาว่าร้ายต่อหน้าข้า? คราก่อนที่ถูกเตะไปยังจำจดจำไม่ได้หรือ?"

นางไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับฉู่อวิ๋นหานเลยด้วยซ้ำ จึงยกเท้าเตรียมจากไป

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นฉู่อวิ๋นหานก็ใบหน้าพลันเปลี่ยนสี ค่อยๆเก็บรอยยิ้มที่เสแสร้งบนใบหน้า ดวงตาที่เย็นชาแฝงไปด้วยความเคือดแค้น

ขณะที่กำลังจะเอ่ยปาก กลับถูกอวิ๋นหลิงหยุดเอาไว้

“เจ้าหุบปากดีกว่า หากว่าพูดอีกคำหนึ่ง ข้าจะคิดว่าเจ้าอยากอาบน้ำในทะเลสาบน้ำแข็งนี่แล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในใจฉู่อวิ๋นหานก็ยิ่งแค้นเคือง แต่นางปิดปากแน่น ใบหน้าของนางซีดลงเล็กน้อย

หากยึดตามนิสัยของอวิ๋นหลิง เป็นไปได้จริงๆที่นางจะทำเช่นนี้ ได้ยินมาว่านางเคยโยนลูกพี่ลูกน้องของนางลงไปในทะเลสาบมาก่อน

เมื่อเห็นนางมีท่าทีอย่างเต่าหดหัว อวิ๋นหลิงก็ไม่ได้ซ่อนความเย้ยหยันในแววตา และเดินจากไป

ฉู่อวิ๋นหานทอดถอนใจอย่างความโล่งอก มองนางด้วยสายตาเย็นชา และกัดฟันเอ่ยรอดไรฟัน

"ฉู่อวิ๋นหลิง ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะกำเริบเสิบสานได้นานแค่ไหน..."

บัญชีก่อนหน้านั้น ไม่ช้าก็เร็วนางจะทบต้นทบดอก!

เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่ทิ่มแทงจากทางข้างหลัง อวิ๋นหลิงกลับยังเมินเฉยทั้งอยากจะหัวเราะ

สองวันต่อมาพี่รองฟงเข้าวังพร้อมกับทูต ข่าวลือทั้งหมดจะเป็นเพียงการเอาชนะตนเอง และไม่รู้ว่าบนใบหน้าของฮูหยินเหลียนและคนอื่นๆจะเป็นอย่างไร

ทางฝั่งของจวนจิ้งอ๋องเองก็ไม่ได้รีบร้อน แต่ฝั่งของอันชินอ๋องกลับโหดเหี้ยมและไม่เหลือทางรอด

ขุนนางบางคนเป็นหัวหน้าของกรมพิธีการ จึงได้แสดงออกอย่างเกลียดชัง บางคนกลับจิตใจดีนุ่มนวล สรุปคือพวกเขาทั้งหมดยืนกรานต่อเซียวปี้เฉิง และขอให้จักรพรรดิจาวเหรินส่งเขาไปประจำการที่ชายแดน

เช้าวันรุ่งขึ้น เยี่ยนอ๋องรีบไปรายงานข่าวอย่างเร่งรีบ

“พี่สะใภ้สาม พี่สะใภ้สาม! ยามเช้าในราชสำนัก เจ้ากรมพิธีการก็เอะอะก็คิดจะตาย ยืนกรานให้ฝ่าบาทส่งพี่สามไปที่ชายแดน มิฉะนั้นจะวิ่งชนเสาขวางไว้ก็ไม่อาจขวางได้ นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?"

อวิ๋นหลิงนั่งบนเก้าอี้ รินชาให้เขาหนึ่งถ้วยโดยไม่เร่งรีบ และมองออกไปนอกลานเป็นระยะๆ ราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง

“รีบวิ่งอันใดนักหนา ดื่มน้ำให้ชุ่มคอเถิด”

เยี่ยนอ๋องเหงื่อออกทั่วร่าง ไหนเลยจะมีอารมณ์ดื่มชา เขารู้สึกกระวนกระวายใจว่าทำไมอวิ๋นหลิงถึงดูสงบนิ่ง แต่กลับเห็นเฉียวเย่เข้ามาในเรือนด้วยสีหน้าที่มีความสุข

“รายงานพระชายา พวกเขามาแล้ว!”