พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 272

วันนี้ครบกำหนดสั่งกักบริเวณหวงกุ้ยเฟยแล้ว หลังจากเกิดเรื่องคืนนั้น หวงกุ้ยเฟยก็ล้มป่วยทันที

ส่วนหนึ่งมาจากความกรุ่นโกรธอวิ๋นหลิง แต่อีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะเยี่ยนอ๋อง

ตอนแรกเยี่ยนอ๋องอยากไปสอบถามต้นสายปลายเหตุที่จวนจิ้งอ๋อง แต่โดนแม่นมเหอเย่ว ข้ารับใช้ของหวงกุ้ยเฟยห้ามเขาไว้

“ครั้งนี้หวงกุ้ยเฟยป่วยหนักเลยเพคะ สาเหตุหนึ่งเป็นเพราะพระชายาจิ้งอ๋องกำเริบเสิบสานเกินไป ส่วนอีกสาเหตุหนึ่งเพราะท่านอ๋องเยี่ยนไม่รู้จักแยกแยะว่าคนไหนควรเข้าใกล้ คนไหนควรอยู่ห่างๆ”

อ๋องเยี่ยนอยากตอบว่าเขากับพี่สามและพี่สะใภ้สามไม่เคยมีคำว่าอยู่ห่างๆในพจนานุกรมเลย

แม่นมเหอเยว่พูดด้วยความหวังดี “ท่านอ๋อง หวงกุ้ยเฟยยังป่วยอยู่ หากพระนางรู้ว่าท่านอ๋องไม่เพียงแต่ไม่ห่วงใย ทั้งยังไปจวนจิ้งอ๋องอีก พระนางจะเสียใจแค่ไหนเพคะ?”

“งั้นข้ายังไม่ไปหาพี่สามก็ได้ แม่นมเหอเยว่ เสด็จแม่ดีขึ้นหรือยัง?”

เยี่ยนอ๋องเห็นมารดาโมโหจนล้มป่วยก็รู้สึกกังวลใจ จำต้องล้มเลิกความคิดไปสอบถามความจริงที่จวนจิ้งอ๋อง

“ตอนนี้หวงกุ้ยเฟยแน่นหน้าอกเพคะ หมอหลวงบอกว่าเกิดจากความหงุดหงิดใจเพคะ” แม่นมเหอเยว่ถอดทอนใจ สีหน้าวิตกกังวล “หมอหลวงบอกว่าต่อไปจะให้หวงกุ้ยเฟยโมโหอีกไม่ได้ หาไม่แล้วร่างกายพระนางจะรับไม่ไหวเพคะ”

“ท่านอ๋องก็รู้ว่าตอนพระนางยังสาวเคยบังดาบที่แทงใส่ฝ่าบาท และยังถูกธนูยิงแผ่นหลังจนเกือบทะลุเข้าหัวใจอีก หากสวรรค์ไม่คุ้มครอง...”

“ส่วนพระชายาจิ้งอ๋องท่านนั้น เพื่อพระนางแล้ว ท่านอ๋องโปรดลดปฏิสัมพันธ์กับนางให้น้อยที่สุดเถอะ”

สีหน้าเยี่ยนอ๋องเผยความละอายใจ ยามนี้เอาแต่นิ่ง พูดอะไรไม่ออก

เขาเข้าศาลบรรพชนไม่ได้ จึงทำได้เพียงวิ่งไปยังโรงหมอหลวง เพื่อหาช่องทางรักษาอาการของหวงกุ้ยเฟย

หลังครบกำหนดกักบริเวณ เขารู้ว่าหวงกุ้ยเฟยออกจากศาลบรรพชนแล้ว จึงรีบมายังตำหนักเว่ยยาง

สิ่งที่อยู่เหนือการคาดหมายก็คือตำหนักเว่ยยางมีแขกมาเยือนแล้ว

แม่นมเหอเยว่ขวางทางเขาตรงหน้าตำหนัก ยิ้มพร้อมกับพูดเสียงเบาว่า “พระสนมกำลังต้อนรับองค์หญิงเก้าแห่งแคว้นตงฉู่ ยามนี้ยังไม่สะดวกเข้าพบ อีกสักพักท่านอ๋องค่อยมานะเพคะ”

เยี่ยนอ๋องพยักหน้า “งั้นประเดี๋ยวข้าจะมาใหม่”

เขารู้สึกสงสัย เสด็จแม่เพิ่งกลับเข้าตำหนักตัวเองก็พบหน้าตี้หวู่เหยา องค์หญิงเก้าแล้ว ทั้งยังมีเรื่องที่ไม่ให้เขารู้ด้วย?

เยี่ยนอ๋องนึกถึงได้ว่าคืนนั้นองค์หญิงเก้าก็อยู่ในสวนหลวงด้วย จึงแอบไปด้านหลังตำหนักเว่ยยาง ก่อนจะเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวด้านใน

“องค์หญิงเก้า ข้าเป็นเสด็จแม่ของจิ้งอ๋อง ย่อมตัดสินแทนเจ้าได้อยู่แล้ว”

หวงกุ้ยเฟยมองดรุณีน้อยหน้ากลมมน รอยยิ้มมีความอ่อนโยนและเอื้ออารียิ่ง

“ตราพยัคฆ์ในมือเจ้ายืนยันว่าตอนนั้นเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นจริงๆ ข้าไม่มีทางปล่อยให้จิ้งอ๋องเป็นคนตระบัดสัตย์เป็นแน่”

ตี้หวู๋เหยามองสำรวจสีหน้าหวงกุ้ยเฟย ก่อนจะพูดด้วยความลังเล “หวงกุ้ยเฟย พระชายาจิ้งอ๋องท่านนั้น...”

นางยังไม่ทันกล่าวจบ หวงกุ้ยเฟยก็แทรกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“นางเป็นตัวริษยาที่ไม่เห็นหัวผู้ใด ตอนที่นางตั้งครรภ์ก็เคยขู่ว่าจะหย่าหากจิ้งอ๋องแต่อนุหรือชายารองเข้ามา ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทจะให้หลานสาวแม่ทัพเก่าที่ภักดีต่อชาติแต่งงานกับจิ้งอ๋อง แต่นางก็เข้าขัดขวาง”

“แต่เจ้าไม่ต้องกลัวนางหรอก เจ้าเป็นถึงองค์หญิง มีแคว้นตงฉู่หนุนหลัง ต่อให้ฉู่อวิ๋นหลิงยโสแค่ไหนก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้ นางก็แค่พูดเสียงดังเท่านั้น”

กล่าวจบ นางก็แย้มยิ้มแล้วกุมมือองค์หญิงเก้า

“แล้วหากเจ้าแต่งเข้าจวนจิ้งอ๋องไป ยังมีข้าที่เป็นเกราะกำบังให้เจ้าอีก? ข้าชอบเจ้าตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็นเลย รู้สึกว่าไม่มีสตรีใดน่าพิสมัยเท่าเจ้าแล้ว เสียดายที่ข้าไม่มีลูกสาว แต่ถ้าเจ้าเป็นลูกสะใภ้ข้า ย่อมเป็นวาสนาที่สวรรค์ประทานแน่”

หวงกุ้ยเฟยพูดเป็นต่อยหอยไม่หยุด ตี้หวู๋เหยาหาโอกาสพูดแทรกไม่ได้เลย

“เจ้าเดินทางไกลเพื่อมาหาจิ้งอ๋อง เป็นสิ่งที่หายาก ถึงตอนนี้จิ้งอ๋องจะคัดค้าน แต่ต้องมีวันที่เขารู้เจ้าต่างหากถึงจะเป็นสตรีที่ดีแน่”

เยี่ยนอ๋องยืนนอกประตูตำหนัก พอจะได้ยินเลือนราง สีหน้าเผยความตกตะลึงอย่างต่อเนื่อง