พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 274

เมื่อเยี่ยนอ๋องได้ยินว่ามีเรื่องด่วนก็รีบออกจากวังทันที

เขาใช้เดินทางไปยังจวนจิ้งอ๋องโดยเร็วที่สุด ซึ่งอวิ๋นหลิงกับเซียวจิ้งเป่ยรอเขาที่ห้องโถงแล้ว

“พี่สาม พี่สะใภ้สาม มีธุระด่วนใดต้องการพบข้าหรือ?”

เซียวปีเฉิงเห็นเขามาก็ไม่อ้อมค้อม ถามโดยตรงว่า “อวี้จือ สามปีก่อนข้าสั่งให้ลูกน้องไปขอกำลังเสริมจากเจ้าเมืองเมืองสุย เจ้าเป็นคนสุดท้ายที่มอบจดหมายและตราพยัคฆ์ให้เจ้าเมืองใช่ไหม?”

เยี่ยนอ๋องมึนงง ตอบทันทีว่า “ข้าเอง เหตุใดพี่สามถึงถามเรื่องนี้ได้?”

“หลังจากนั้นตราพยัคฆ์ก็หายไป เจ้าเป็นคนทำหายใช่หรือไม่?”

เยี่ยนอ๋องหวนนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเก้อเขิน “เอ่อ...อันที่จริงข้าทำหายก่อนส่งจดหมายถึงเจ้าเมืองแล้ว โชคดีที่ตอนนั้นข้ามีป้ายทองที่เสด็จพ่อประทานให้ จึงสั่งให้เจ้าเมืองจัดกำลังพลให้อย่างไม่เสียเวลา”

อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงได้ยินประโยคนี้ก็สบตากัน ก่อนจะมองเยี่ยนอ๋องด้วยแววตาลุ่มลึก

“ทำไม...ทำไมหรือพี่สาม วันนี้ท่านจะตำหนิข้าด้วยเรื่องนี้หรือ?”

เยี่ยนอ๋องเห็นสายตาของสองผัวเมียคู่นี้แล้วก็ขนลุกพอง เริ่มทำตัวไม่ถูก

“ข้ายอมรับ...ตอนนั้นข้าเพิ่งเข้าเป็นทหารไม่นาน แต่ดันทำผิดมหันต์เยี่ยงนี้ จึงไม่กล้าสารภาพกับพี่สาม...แต่เรื่องก็ผ่านไปนานแล้วนี่”

เซียวปี้เฉิงมองเขาพร้อมกับเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ถามต่อไปว่า “แล้วเจ้ายังจำได้ไหมว่าตราพยัคฆ์นั้นหายไปได้อย่างไร?”

“ข้าเองก็ไม่รู้ อาจจะตกหายที่โรงเตี๊ยม แต่หลังจากนั้นข้าให้คนไปหา เถ้าแก่ก็บอกว่าไม่มี”

ไม่รู้เพราะเหตุใด เยี่ยนอ๋องรู้สึกว่าแววตาที่พี่สามมองเขาในวันนี้แปลก ๆ ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ก็ยังรู้สึกน่าสะพรึงกลัวอยู่ดี

เยี่ยนอ๋องพูดเสียงหวาดหวั่น “พี่สาม...ท่านรีบร้อนเรียกข้ามาเพราะเหตุใด?”

อวิ๋นหลิงถอนหายใจ “อวี้จือ พวกเราเรียกเจ้ามาเพราะอยากคุยเรื่ององค์หญิงเก้าแห่งแคว้นตงฉู่”

นางเปรยเรื่องมีคนช่วยชีวิตองค์หญิงเก้าที่เมืองสุย แล้วตอนนี้ก็เอาตราพยัคฆ์มาตามหาเจ้าของให้ฟังหนึ่งรอบ

เยี่ยนอ๋องยืนฟังแล้วหยาดเหงื่อก็ไหลพรั่งพรู จากนั้นก็ฉุกคิดอะไรได้ เผยสีหน้าเหลือเชื่อออกมา

เซียวปี้เฉิงเห็นการตอบสนองของเขาแล้วก็รู้ว่าผู้ที่ช่วยองค์หญิงเก้าเมื่อสามปีก่อนน่าจะเป็นเขา จึงขบฟันด้วยความกรุ่นโกรธ

“แสดงว่าเจ้าเป็นคนช่วยองค์หญิงเก้าในตอนนั้นใช่หรือไม่? แล้วเหตุใดก่อนหน้านี้เจ้าถึงทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย?”

เซียวปี้เฉิงนึกถึงความทุกข์ที่โดนภรรยาเฉยเมยก็อยากกระทืบเยี่ยนอ๋องเหลือเกิน

เยี่ยนอ๋องพูดพึมพำ “ข้าไม่รู้...ข้าไม่รู้จริงๆ...ตอนนั้นข้าไม่รู้สถานะนาง หน้าตานางในตอนนั้นกับตอนนี้ก็ต่างกันราวฟ้ากับดิน...”

สามปีก่อน เขาไปหาเซียวปี้เฉิงที่ค่ายทหารในเมืองสุย ระหว่างทางเห็นทหารคนสนิทพร้อมกับเฉียวเย่โดนชาวทูเจวียไล่ล่า

หลังจากเขาซักถามแล้วก็รู้ว่าสถานการณ์เข้าขั้นวิกฤต จำเป็นต้องให้เจ้าเมืองสุยส่งกำลังไปสมทบ เขาจึงอาสานำตราพยัคฆ์ไปส่งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของข้าศึก

เพราะเยี่ยนอ๋องต้องการส่งข่าวไปถึงเมืองสุยโดยเร็ว จึงนำตราพยัคฆ์และจดหมายติดตัวแล้วใช้ทางลับของป่าลึก ระหว่างทางได้ช่วยชีวิตเด็กสาวที่ตาบอดจากมือพ่อค้าขายทาสได้หนึ่งคน

อีกฝ่ายน่าจะมีอายุสิบสามหรือสิบสี่ปี ฟังจากสำเนียงแล้วไม่ใช่คนในท้องถิ่น และไม่รู้ว่าถูกลักพาตัวจากที่ใด

พ่อค้าขายทาสกลัวเหยื่อจะหลบหนี จึงใช้ยาให้เหยื่อมองไม่เห็นชั่วคราว

เยี่ยนอ๋องเห็นอีกฝ่ายน่าสงสาร จึงแบกข้ามภูเขา ระหว่างทางยังต้องหลบหนีการจับกุมของพ่อค้าขายทาสกับชาวทูเจวียด้วย แต่ก็สามารถไปถึงเมืองสุยอย่างหวุดหวิด

อวิ๋นหลิงเห็นผู้ที่ติดหนี้สามงามไม่ใช่ผู้ชายของตัวเองก็เลิกคิ้วขึ้น รู้สึกโล่งอก และเริ่มสนใจเรื่องชาวบ้านขึ้นมา