พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 276

“เสด็จแม่”

“หวงกุ้ยเฟย...”

เหตุการณ์ตาลปัตรโดยไม่ทันตั้งตัว พวกพระเจ้าหลวงไม่ทันดีใจ ภายในตำหนักฉางหนิงก็อลหม่านเพราะหวงกุ้ยเฟยหมดสติไป เสียงกังวลและตื่นตระหนกแผ่กระจายไปทั่ว

“หลบไปก่อน”

อวิ๋นหลิงเห็นแล้วก็รีบพุ่งเข้าไปพร้อมกับส่งเสียงดังกึกก้อง

“หลีกไป ข้าดูเอง”

นางหยิบชุดเข็มเงินออกจากเอวโดยเร็วที่สุด ก่อนจะฝังเข็มให้หวงกุ้ยเฟยอย่างแม่นยำหลายตำแหน่ง

อวิ๋นหลิงแอบหัวเราะเยาะในใจ ฉากสำคัญแบบนี้หวงกุ้ยเฟยจะพลาดไปได้ยังไง?

ฟื้นขึ้นมาบัดเดี๋ยวนี้！

นางฝังเข็มอย่างไม่ออมมือ หวงกุ้ยเฟยส่งเสียงร้องแล้วค่อย ๆ ได้ฟื้นขึ้นมา

ถึงแม้จักรพรรดิจาวเหรินจะกริ้วโกรธที่หวงกุ้ยเฟยกระทำโดยไม่คำนึงส่วนรวม แต่ก็ยังเข้าไปประคองด้วยความห่วงใย

“สนมรักเป็นอย่างไรบ้าง? เหตุใดจู่ๆถึงเป็นลมได้?”

หวงกุ้ยเฟยหน้าซีดเผือด คิดจะเอ่ยปากพูด แต่อวิ๋นหลิงก็ชิงพูดก่อน

“เสด็จพ่อไม่ต้องกังวลเพคะ เสด็จแม่ไม่เป็นอะไรมาก คงดีใจมากจนเป็นลมเพคะ”

“ก่อนหน้านี้เสด็จแม่กลุ้มใจเรื่องแต่งงานของอวี้จือมาก บอกว่าเขาหาหญิงที่ชอบไม่เจอสักที ที่แท้ไม่ใช่อวี้จือเรื่องมาก แต่เป็นเพราะบุพเพสันนิวาสยังไม่มา”

“องค์หญิงเก้ากับอวี้จือเป็นคู่ที่สวรรค์ประทานให้ เป็นคู่ที่สวรรค์ลิขิตมาแล้วเพคะ”

ทุกถ้อยคำที่อวิ๋นหลิงเอื้อนเอ่ยล้วนทิ่มแทงใจหวงกุ้ยเฟยทั้งสิ้น อีกฝ่ายตัวสั่นเทา อยากจะเป็นลมอีกครั้ง

แต่อวิ๋นหลิงไม่ยอมให้หวงกุ้ยเฟยหมดสติ ทั้งยังฝังเข็มจุดที่ให้รู้สึกตัวแก่นางด้วย บีบให้หวงกุ้ยเฟยจำต้องฟังให้จบประโยค

นังหนูผู้นี้จงใจแกล้งนาง

“เจ้า...เจ้า ไอ้เด็ก...”

หวงกุ้ยเฟยเดือดดาลถึงขีดสุด อ้าปากจะก่นด่า แต่อวิ๋นหลิงแอบทิ่มเข็มเงียบ ๆ ทำให้อีกฝ่ายเป็นใบ้ไปเลย

เซียวปี้เฉิงก็ร่วมผสมโรงด้วย ก้าวเข้าไปด้วยสีหน้าเบิกบานใจ

“องค์หญิงเก้ามาแคว้นต้าโจวเพื่อตามหาผู้ที่ช่วยนางโดยเฉพาะ บัดนี้ความจริงกระจ่างแล้ว องค์หญิงเก้าหาผู้ที่ต้องการเจอตัวจริงได้แล้ว ส่วนอวี้จือเองก็ยินดีรักษาสัญญาว่าจะแต่งงานกับองค์หญิงเก้า ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีปรีดาหรอกหรือ?”

อวิ๋นหลิงพูดต่อ “องค์หญิงเก้ามีสถานะสูงศักดิ์ นิสัยร่าเริง ใจกว้าง ทั้งยังดีดพิณเก่งอีกด้วย คาดว่าเสด็จแม่ต้องชอบนางมากแน่ๆ”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “ใช่ เสด็จพ่อดีใจจนพูดไม่ออกแล้ว”

สองสามีภรรยาผลัดกันพูดคนละประโยค ส่วนหวงกุ้ยเฟยไม่เพียงแต่พูดไม่ได้ ทั้งยังเป็นลมไม่ได้อีก ได้แต่กลอกตาด้วยความเกรี้ยวกราด

แม้จะรู้ว่าอวิ๋นหลิงจงใจพูดเยี่ยงนี้ แต่เยี่ยนอ๋องกับตี้หวู๋เหยาก็อดหน้าแดงปลั่งไม่ได้

พวกเขาสองคนสบตากันด้วยหัวใจอันซับซ้อน ก่อนจะละสายตาอย่างรวดเร็ว สมองเกิดภาพความลับที่บอกใครไม่ได้ของเช้านี้ขึ้น

“พอแล้ว ส่งหวงกุ้ยเฟยกลับไปพักผ่อนก่อน” จักรพรรดิจาวเหรินนวดขมับเพราะปวดหัว “อวี้จือ เจ้ากับองค์หญิงเก้าตามข้าไปที่ห้องอักษร”

ขืนปล่อยให้อวิ๋นหลิงพูดจาเสียดสีต่อ หวงกุ้ยเฟยต้องโมโหจนไข้ขึ้นแน่

เจ้าสามก็ไม่ได้เรื่องเลย ตามใจอวิ๋นหลิงหนักขึ้นทุกวัน ถึงกับกล้าใส่สีตีไข่ พูดจายุแยง...จนทำให้องค์หญิงเก้าเห็นเรื่องวุ่นๆพวกนี้

แต่ตอนนี้จักรพรรดิจาวเหรินชินกับพฤติกรรมของอวิ๋นหลิงแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น บัดนี้องค์หญิงเก้ายืนกรานจะแต่งเข้าราชวงศ์ต้าโจวให้จงได้ ถือว่าเรื่องอับอายไม่ได้แพร่งพรายสู่คนนอก

เพราะต้องเป็นครอบครัวเดียวกันในไม่ช้านี้ ให้นางคุ้นชินก็ดีเหมือนกัน สิ่งที่เหนือความคาดหมายยังรอให้นางพบเจออยู่ภายภาคหน้า

เยี่ยนอ๋องได้สติก็มองหวงกุ้ยเฟยด้วยความเป็นห่วง