พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 276

“เสด็จแม่”

“หวงกุ้ยเฟย...”

เหตุการณ์ตาลปัตรโดยไม่ทันตั้งตัว พวกพระเจ้าหลวงไม่ทันดีใจ ภายในตำหนักฉางหนิงก็อลหม่านเพราะหวงกุ้ยเฟยหมดสติไป เสียงกังวลและตื่นตระหนกแผ่กระจายไปทั่ว

“หลบไปก่อน”

อวิ๋นหลิงเห็นแล้วก็รีบพุ่งเข้าไปพร้อมกับส่งเสียงดังกึกก้อง

“หลีกไป ข้าดูเอง”

นางหยิบชุดเข็มเงินออกจากเอวโดยเร็วที่สุด ก่อนจะฝังเข็มให้หวงกุ้ยเฟยอย่างแม่นยำหลายตำแหน่ง

อวิ๋นหลิงแอบหัวเราะเยาะในใจ ฉากสำคัญแบบนี้หวงกุ้ยเฟยจะพลาดไปได้ยังไง?

ฟื้นขึ้นมาบัดเดี๋ยวนี้！

นางฝังเข็มอย่างไม่ออมมือ หวงกุ้ยเฟยส่งเสียงร้องแล้วค่อย ๆ ได้ฟื้นขึ้นมา

ถึงแม้จักรพรรดิจาวเหรินจะกริ้วโกรธที่หวงกุ้ยเฟยกระทำโดยไม่คำนึงส่วนรวม แต่ก็ยังเข้าไปประคองด้วยความห่วงใย

“สนมรักเป็นอย่างไรบ้าง? เหตุใดจู่ๆถึงเป็นลมได้?”

หวงกุ้ยเฟยหน้าซีดเผือด คิดจะเอ่ยปากพูด แต่อวิ๋นหลิงก็ชิงพูดก่อน

“เสด็จพ่อไม่ต้องกังวลเพคะ เสด็จแม่ไม่เป็นอะไรมาก คงดีใจมากจนเป็นลมเพคะ”

“ก่อนหน้านี้เสด็จแม่กลุ้มใจเรื่องแต่งงานของอวี้จือมาก บอกว่าเขาหาหญิงที่ชอบไม่เจอสักที ที่แท้ไม่ใช่อวี้จือเรื่องมาก แต่เป็นเพราะบุพเพสันนิวาสยังไม่มา”

“องค์หญิงเก้ากับอวี้จือเป็นคู่ที่สวรรค์ประทานให้ เป็นคู่ที่สวรรค์ลิขิตมาแล้วเพคะ”

ทุกถ้อยคำที่อวิ๋นหลิงเอื้อนเอ่ยล้วนทิ่มแทงใจหวงกุ้ยเฟยทั้งสิ้น อีกฝ่ายตัวสั่นเทา อยากจะเป็นลมอีกครั้ง

แต่อวิ๋นหลิงไม่ยอมให้หวงกุ้ยเฟยหมดสติ ทั้งยังฝังเข็มจุดที่ให้รู้สึกตัวแก่นางด้วย บีบให้หวงกุ้ยเฟยจำต้องฟังให้จบประโยค

นังหนูผู้นี้จงใจแกล้งนาง

“เจ้า...เจ้า ไอ้เด็ก...”

หวงกุ้ยเฟยเดือดดาลถึงขีดสุด อ้าปากจะก่นด่า แต่อวิ๋นหลิงแอบทิ่มเข็มเงียบ ๆ ทำให้อีกฝ่ายเป็นใบ้ไปเลย

เซียวปี้เฉิงก็ร่วมผสมโรงด้วย ก้าวเข้าไปด้วยสีหน้าเบิกบานใจ

“องค์หญิงเก้ามาแคว้นต้าโจวเพื่อตามหาผู้ที่ช่วยนางโดยเฉพาะ บัดนี้ความจริงกระจ่างแล้ว องค์หญิงเก้าหาผู้ที่ต้องการเจอตัวจริงได้แล้ว ส่วนอวี้จือเองก็ยินดีรักษาสัญญาว่าจะแต่งงานกับองค์หญิงเก้า ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีปรีดาหรอกหรือ?”

อวิ๋นหลิงพูดต่อ “องค์หญิงเก้ามีสถานะสูงศักดิ์ นิสัยร่าเริง ใจกว้าง ทั้งยังดีดพิณเก่งอีกด้วย คาดว่าเสด็จแม่ต้องชอบนางมากแน่ๆ”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “ใช่ เสด็จพ่อดีใจจนพูดไม่ออกแล้ว”

สองสามีภรรยาผลัดกันพูดคนละประโยค ส่วนหวงกุ้ยเฟยไม่เพียงแต่พูดไม่ได้ ทั้งยังเป็นลมไม่ได้อีก ได้แต่กลอกตาด้วยความเกรี้ยวกราด

แม้จะรู้ว่าอวิ๋นหลิงจงใจพูดเยี่ยงนี้ แต่เยี่ยนอ๋องกับตี้หวู๋เหยาก็อดหน้าแดงปลั่งไม่ได้

พวกเขาสองคนสบตากันด้วยหัวใจอันซับซ้อน ก่อนจะละสายตาอย่างรวดเร็ว สมองเกิดภาพความลับที่บอกใครไม่ได้ของเช้านี้ขึ้น

“พอแล้ว ส่งหวงกุ้ยเฟยกลับไปพักผ่อนก่อน” จักรพรรดิจาวเหรินนวดขมับเพราะปวดหัว “อวี้จือ เจ้ากับองค์หญิงเก้าตามข้าไปที่ห้องอักษร”

ขืนปล่อยให้อวิ๋นหลิงพูดจาเสียดสีต่อ หวงกุ้ยเฟยต้องโมโหจนไข้ขึ้นแน่

เจ้าสามก็ไม่ได้เรื่องเลย ตามใจอวิ๋นหลิงหนักขึ้นทุกวัน ถึงกับกล้าใส่สีตีไข่ พูดจายุแยง...จนทำให้องค์หญิงเก้าเห็นเรื่องวุ่นๆพวกนี้

แต่ตอนนี้จักรพรรดิจาวเหรินชินกับพฤติกรรมของอวิ๋นหลิงแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น บัดนี้องค์หญิงเก้ายืนกรานจะแต่งเข้าราชวงศ์ต้าโจวให้จงได้ ถือว่าเรื่องอับอายไม่ได้แพร่งพรายสู่คนนอก

เพราะต้องเป็นครอบครัวเดียวกันในไม่ช้านี้ ให้นางคุ้นชินก็ดีเหมือนกัน สิ่งที่เหนือความคาดหมายยังรอให้นางพบเจออยู่ภายภาคหน้า

เยี่ยนอ๋องได้สติก็มองหวงกุ้ยเฟยด้วยความเป็นห่วง

“เสด็จพ่อ ลูกได้ยินโรงหมอหลวงบอกว่าเสด็จแม่แน่นหน้าอก กระทบต่อสภาพจิตใจไม่ได้ หากร้ายแรงก็อาจถึงชีวิตได้ ทางที่ดีสั่งให้หมอหลวงมาตรวจอาการเสด็จแม่เถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เยี่ยนอ๋องไม่มีหน้าขอให้อวิ๋นหลิงรักษาหวงกุ้ยเฟย จึงได้แต่เตือนทางอ้อม หวังว่าอวิ๋นหลิงจะยุติเรื่องนี้เพียงเท่านั้น

ถึงเขาจะโกรธการกระทำของอีกฝ่ายเช่นไร แต่อย่างไรเสียก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดเขา เขาต้องกัตญญู

แต่ไม่คิดว่าอวิ๋นหลิงกลับเลิกคิ้วพูดว่า “อวี้จือวางใจ เสด็จแม่แข็งแรงมาก เมื่อครู่ตอนที่ข้าฝังเข็ม ข้าถือโอกาสตรวจชีพจรแล้ว ร่างกายเสด็จพ่อแข็งแรงกว่าคนทั่วไปเยอะ”

ได้ยินประโยคนี้สีหน้าหวงกุ้ยเฟยก็ซีดขาวกว่าเดิม สีหน้าอันแข็งค้างระคนความกระวนกระวายใจไว้

เยี่ยนอ๋องชะงักงัน “เป็น...เป็นแบบนี้หรือ?”

“หรือเจ้าไม่เชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของข้า?”

ทั่วทั้งแคว้นต้าโจวแห่งนี้ หากวิชาแพทย์ของอวิ๋นหลิงคือที่สอง เช่นนั้นก็ไม่มีผู้ใดกล้าบอกว่าตัวเองเป็นที่หนึ่งแล้ว ด้วยนิสัยของนางไม่มีทางพูดปดด้านนี้แน่

ฉะนั้นความจริงจึงมีสองอย่างเท่านั้น อย่างแรกคือหมอหลวงวินิจฉัยผิดไป อย่างหลักคือหวงกุ้ยเฟยจงใจให้หมอหลวงพูดแบบนี้...

ทันใดนั้นเยี่ยนอ๋องเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ร่างกายสั่นระริก มองหวงกุ้ยเฟยด้วยแววตาซับซ้อน นัยน์ตาเผยความผิดหวัง

เสด็จแม่เอาเรื่องสุขภาพตัวเองมาหลอกเขา

เพื่อต้องการให้เขาอยู่ห่างจากจวนจิ้งอ๋อง

“อวี้จือเชื่อมั่นในความสามารถของพี่สะใภ้สามอยู่แล้ว พี่สะใภ้สามบอกว่าเสด็จแม่ไม่เป็นอะไร ข้าก็หายห่วงแล้ว”

เยี่ยนอ๋องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็ตามจักรพรรดิจาวเหรินเข้าห้องพระอักษรเงียบ ๆ

ตี้หวู๋เหยานั่งเกี้ยวที่ขันทีเตรียมให้ ภายในใจรู้สึกตื่นเต้นและทำตัวไม่ถูก

......

ณ ตำหนักเว่ยยาง อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงส่งหวงกุ้ยเฟยกลับตำหนักด้วยกัน

อวิ๋นหลิงดึงเข็มเงินทั้งหมดออก ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “หวงกุ้ยเฟยไม่เป็นอันใดแล้ว ขอเพียงพักผ่อนก็จะดีขึ้น”

“นังสารเลว”

หวงกุ้ยเฟยโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อเป็นอิสระก็รีบง้างมือตบหน้าอวิ๋นหลิงทันที แต่ถูกเซียวปี้เฉิงคว้าข้อมือไว้

“พระสนมหวงกุ้ยเฟยโปรดสำรวมวาจาด้วย” เซียวปี้เฉิงมองนางเย็นเยียบ น้ำเสียงเย็นยะเยือก “ต่อให้ท่านเป็นเสด็จแม่ของข้า แต่ก็ไม่มีคุณสมบัติตบตีภรรยาข้าส่งเดช จะทำเกินสามครั้งไม่ได้ ข้าไม่อยากให้มีครั้งต่อไปอีก”

หวงกุ้ยเฟยคิดจะลงไม้ลงมือต่ออวิ๋นหลิงถึงสามครั้ง ครั้งที่หนึ่งเขาเข้าไปยืนด้านหน้าอวิ๋นหลิง ยอมตบหน้าแทนอวิ๋นหลิง ส่วนครั้งที่สอง เขาพุ่งเข้าไปห้าม เกลี้ยกล่อมไม่ให้หวงกุ้ยเฟยทำร้ายอวิ๋นหลิง

ส่วนครั้งที่สาม ซึ่งเป็นครั้งนี้ เขาตักเตือนหวงกุ้ยเฟยด้วยท่าทางแข็งกระด้างแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน จะไม่อนุญาตให้นางรังแกอวิ๋นหลิงตามใจชอบอีก

“เจ้าพูดอะไรน่ะ?”

หวงกุ้ยเฟยไม่อยากเชื่อว่าคำนี้จะหลุดออกจากปากเซียวปี้เฉิง นางมองเขาด้วยแววตาตกตะลึง

นางควบคุมเขามายี่สิบกว่าปี ยามนี้ปีกกล้าขาแข็ง เริ่มต่อกลอนนางแล้ว?

“ข้าเลี้ยงเจ้ามายี่สิบกว่าปี แต่เจ้ากลับพูดจาแบบนี้กับข้าหรือ?”

เซียวปี้เฉิงปล่อยมือนาง ดวงตาวูบไหวแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาจ้องหวงกุ้ยเฟยแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“ข้าซาบซึ้งในบุญคุณเลี้ยงดู ดังนั้นจึงเคารพและเรียกท่านว่าเสด็จแม่ แต่ตลอดที่ผ่านมา...ข้าไม่ได้ติดค้างท่าน ท่านรู้ดีแก่ใจ”

สิ่งที่หวงกุ้ยเฟยต้องการจากเขานั้นมีมากกว่าความจริงใจและความทุ่มเทเอาใจใส่ เขาก็เป็นเครื่องมือของนางเท่านั้น

หวงกุ้ยเฟยตะลึงงัน ละสายตาไปอีกทาง ไม่กล้าสบตาเซียวปี้เฉิง

“เสด็จแม่ อวิ๋นหลิงคือบรรทัดฐานของข้า ประโยคนี้ข้าขอพูดเพียงครั้งเดียว”

นับตั้งแต่วินาทีที่นางแพร่ข่าวลือของเขากับตี้หวู๋เหยา ความสัมพันธ์ฉันแม่ลูกก็ยุติลงแล้ว

ต่อจากนี้ เขาจะไม่หวังว่าจะได้รับความอบอุ่นจากสตรีผู้นี้อีก