พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 278

ตอนเช้าตรู่ ตี้หวู่เหยาก็พาคนสิบกว่าคนยกขบวนไปถึงหน้าประตูจวนจิ้งอ๋องอย่างเอิกเกริก

ในมือของผู้ติดตามทั้งหมดต่างก็ถือกล่องไม้ที่แกะสลักอย่างประณีตเอาไว้คนละกล่อง ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไรเอาไว้

เฉียวเย่เดินเข้าไปคำนับอย่างนอบน้อม “องค์หญิงเก้าเพคะ พระชายารออยู่ที่เรือนหลันชิงตั้งนานแล้ว เชิญพระองค์ตามหม่อมฉันมาเพคะ”

ตี้หวู่เหยาพยักหน้ารับ “รบกวนหัวหน้าเฉียวนำทางด้วย”

เมื่อคืนหิมะตกลงมาทั้งคืน บนพื้นเหมือนถูกปูไปด้วยเกล็ดน้ำตาลหนาๆหนึ่งชั้น ตลอดช่างเช้าตรู่วันนี้บ่าวรับใช้ทั้งจวนจิ้งอ๋องต่างก็กำลังทำความสะอาดหิมะที่สะสมในลานบ้าน

นางเดินพลางมองไปรอบๆตัว ชื่นชมกับภาพทิวทัศน์ที่แคว้นตงฉู่ไม่มีให้เห็น ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่หน้าตาเย็นชาคมเข้มคนหนึ่งกำลังกวาดหิมะอยู่

ตี้หวู่เหยาอึ้งไปเล็กน้อย เผลอหยุดฝีเท้าลง จ้องมองไปยังทิศทางนั้นอย่างไม่กะพริบตา

เหวินกงกงที่เดินตามอยู่ด้านหลังหยุดฝีเท้าไม่ทัน เกือบจะชนเข้ากับร่างของตี้หวู่เหยา ตกใจสะดุ้งโหยง

“องค์หญิง ท่านหยุดกะทันหันทำไมพ่ะย่ะค่ะ”

ในขณะที่ตี้หวู่เหยาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชายหนุ่มคมเข้มเย็นชาคนนั้นได้ถือไม้กวาดจากไปไกลแล้ว นางอดไม่ได้ที่จะชี้ไปยังทิศทางที่เห็นเพียงแผ่นหลังนั้นและถามขึ้นมาว่า

“หัวหน้าเฉียว คนคนนั้นคือใคร เขาชื่ออะไร”

เฉียวเย่มองไปตามทิศทางที่นางชี้แวบหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนน้อมว่า “เรียนองค์หญิง เด็กคนนี้ชื่อสือจิ่ว เป็นลูกของบ่าวไพร่ ได้รับการทารุณกรรมจากถูกเจ้านายคนก่อนมาไม่น้อย พระชายาทรงมีเมตตา จึงได้ช่วยชีวิตเขากลับมาที่จวน ให้ทำงานอยู่ข้างกายเพคะ”

เฉียวเย่ไม่รู้ว่าทำไมตี้หวู่เหยาถึงได้รู้สึกสนใจในตัวของสือจิ่ว ในใจคิดว่าน่าจะเป็นเพราะเด็กคนนั้นมีหน้าตาหล่อเหลา

ตี้หวู่เหยาขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย “บ่าวไพร่”

เฉียวเย่พยักหน้า “องค์หญิง หรือว่าสือจิ่วจะทำอะไรไม่เหมาะสมเพคะ”

“ไม่มีอะไร......หน้าตาเขาเหมือนเพื่อนเก่าคนหนึ่งของข้า” ตี้หวู่เหยาส่ายหน้า คิดว่าตนเองคงตาฝาดไป “บางทีเมื่อครู่อาจจะดูผิดไป”

เป็นถึงทายาทแห่งจวนเสียนกั๋วกง จะมาปรากฏตัวอยู่ในแคว้นต้าโจวในฐานะบ่าวไพร่ได้อย่างไร

ได้ยินว่าตอนที่อีกฝ่ายกลัวความผิดแล้วหลบหนีไป ได้ขนเอาสินสอดติดตัวของมารดาไปด้วยไม่น้อยเลย

ตอนที่ตี้หวู่เหยามาถึงเรือนหลันชิง อวิ๋นหลิงก็ได้จัดเตรียมขนมและน้ำผลไม้อย่างประณีตไว้เต็มโต๊ะแล้ว

นางยิ้มพลางมองไปทางตี้หวู่เหยา “องค์หญิงเสด็จมาถึงแล้ว”

“คำนับจิ้งอ๋อง พระชายาจิ้งอ๋องเพคะ”

นึกถึงความเปิ่นที่เกิดขึ้นไม่กี่วันก่อน ใบหน้าของตี้หวู่เหยาก็แดงขึ้นเล็กน้อยด้วยความรู้สึกลำบากใจ รีบหันกลับไปส่งสัญญาณให้ผู้ติดตามเอากล่องทั้งหมดไปมอบให้

“นี่เป็นการมาเยี่ยมจวนจิ้งอ๋องครั้งแรก นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของข้า หวังว่าท่านทั้งสองจะไม่รังเกียจ”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าเรียบเฉย เอ่ยตามมารยาทว่า “องค์หญิงเป็นแขกคนสำคัญ ไม่จำเป็นต้องมากพิธี”

เมื่อพูดจบ เหล่าผู้ติดตามก็เปิดกล่องออก ทันใดนั้นอวิ๋นหลิงก็ถูกแสงสีทองเป็นประกายทำเอาเกือบตาบอด

นางมองไม่ผิดกระมัง ในกล่องสิบใบนี้ล้วนเป็นทองทำทั้งสิ้น

เมื่อเห็นอวิ๋นหลิงปฏิเสธ ตี้หวู่เหยาก็รีบพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “ทั้งสองท่านต้องรับไว้นะเพคะ เรื่องก่อนหน้านี้ทำให้ท่านทั้งสองต้องกลัดกลุ้ม ข้ารู้สึกผิดจริงๆ ถ้าหากพวกท่านไม่รับไว้ ข้าคงรู้สึกไม่สบายใจแน่ๆ”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ “......นี่มันมากเกินไปหรือไม่”

“ก็แค่ทองคำไม่กี่ชิ้นกับของเล่นอีกบางส่วน เป็นของขวัญแทนการขอโทษ ทั้งสองท่านอย่าได้ปฏิเสธเลยนะเพคะ”