พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 30

อวิ๋นหลิงอดไม่ได้หัวเราะ “พรวด” ออกมา

เซียวปี้เฉิงกัดฟัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะระงับการแรงกระตุ้นในการบีบคอของอวิ๋นหลิง

“เสด็จปู่ พระองค์ดูสิพะย่ะค่ะ ข้ากับนางใครกันแน่ดูเหมือนคนที่ถูกรังแก”

บนหน้าของเซียวปี้เฉิงยังเช็ดเศษขนมไม่สะอาด อีกทั้งบนหัวก็ยังบวมแดงปูดขึ้นมา

ลู่ฉีเคยเห็นท่านอ๋องที่รูปงามน่าเกรงขามต้องทุลักทุเลเช่นนี้ที่ไหนกัน รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก พระชายาที่ช่างโหดเหี้ยมเสียเหลือเกิน

“เหตุใดพระชายาถึงได้ลงมือกับท่านอ๋องตามอำเภอใจล่ะพะย่ะค่ะ！”

ใครจะคิดว่าพระเจ้าหลวงไม่ได้สนใจพวกเขา “หลิงเอ๋อร์หนา เมื่อครู่พ่อได้ยินไอ้เจ้าหมาอ๋องพูดว่า เจ้าอยากมีลูกกับเขาหรือ？”

เขาหันหลังไปจับมือของอวิ๋นหลิง จากนั้นตักเตือนด้วยความหวังดีอย่างขมขื่น

“ไอ้เจ้าหมาอ๋องคนนี้ไม่ใช่คนดี ระวังอย่าโดนคำพูดไพเราะของเขาหลอกไป！”

เมื่อเห็นพระเจ้าหลวงปกป้องตนเองขนาดนี้ ในใจของอวิ๋นหลิงก็รู้สึกขำและก็รู้สึกตื้นตันด้วย

“พระเจ้าหลวง นั่นคือท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ไม่ใช่ไอ้เจ้าหมาอ๋อง！” ลู่ฉีอดที่จะพูดไม่ได้ “พระชายาและท่านอ๋องแต่งงานกันตั้งนานแล้ว พระชายาได้ท้องลูกของท่านอ๋องแล้ว！”

ลู่ฉีหวังว่าพระเจ้าหลวงจะจำเซียวปี้เฉิงยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น เมื่อก่อนในบรรดาเจ้าชาย พระเจ้าหลวงชอบเขามากที่สุด

"เจ้าพูดอะไร！"

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ฉี พระเจ้าหลวงก็เบิกตากว้าง จากนั้นเสียงที่แหบพร่าทันใดนั้นก็แหลมออกมา ดังจนเกือบจะกระแทกกระเบื้องมุงหลังคาบ้าน

“ร้ายนักนะไอ้เจ้าหมาอ๋อง มาอาศัยช่วงจังหวะที่ข้าไปรบมารังแกหลิงเอ๋อร์！เจ้าพูด！เจ้าบังคับให้หลิงเอ๋อร์แต่งงานกับเจ้าใช่หรือไม่？”

พระเจ้าหลวงโมโหเป็นอย่างมาก หยิบไม้เท้าขึ้นมาแล้วด่าไปพลาง

“ถ้าหากวันนี้ข้าไม่ตีเจ้าเรียกข้าว่าปู่ได้เลย！”

เดิมทีเขาก็ควรเรียกพระเจ้าหลวงว่าปู่นี่！

เซียวปี้เฉิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย

“พระเจ้าหลวงใจเย็น ๆ ก่อนเพคะ！ใจเย็น ๆ ก่อนเพคะ！” อวิ๋นหลิงรีบเข้าไปขวางไม้เท้าของเขา จากนั้นทำท่าส่งสายตากับลู่ฉี “ลู่ฉีหลอกท่านเพคะ ข้ายังไม่ได้แต่งงานกับเขา อีกทั้งยังไม่ได้มีลูกกับเขาด้วย！”

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าพระเจ้าหลวงคิดไว้แล้วว่าเซียวปี้เฉิงไม่ใช่คนดี

ถ้าหากโอ๋เขาไว้ไม่ได้ เกรงว่าจวนจิ้งอ๋องคงจะต้องถูกอาละวาดอย่างหนักหน่วงแล้ว

พระเจ้าหลวงมองไปที่อวิ๋นหลิงด้วยความสงสัย “จริงหรือ？”

“นั่งยันนอนยันเลยเพคะ！”

“ข้าเข้าใจแล้ว ไอ้เจ้าหมาอ๋องจงใจที่จะสร้างข่าวลือมาทำลายชื่อเสียงของเจ้า ทำให้เจ้าต้องน้อยใจแล้วพลีกายให้เขา！”พระเจ้าหลวงหน้าบึ้งไม่พอใจ “ข้าจะต้องดีเจ้านั่นให้ได้！”

เซียวปี้เฉิงอึดอัดจริง ๆ “เสด็จปู่...”

เสด็จปู่หัวทึบไปแล้วจริงหรือ？เหตุใดถึงรู้สึกว่าเขายังฉลาดมาก！

สมองนี้เติมเต็มความสามารถและการคิดเชิงตรรกะ ทั้งนั้นเลย

เมื่อเห็นพระเจ้าหลวงยังคงเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร ลู่ฉีจึงรีบเข้าไปปกป้องเซียวปี้เฉิงอยู่ด้านหน้า “ท่านอ๋อง จะอยู่ที่นานไม่ได้！พวกเราไปกันก่อนเถิด！”

เซียวปี้เฉิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง ทั้ง ๆ ที่นี่เป็นที่ของเขา เหตุใดถึงได้มาถึงจุดที่น่าสังเวชขนาดนี้？

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉู่อวิ๋นหลิง เจ้าจะต้องดูเสด็จปู่ให้ดีล่ะ อย่าให้ต้องมีอะไรผิดพลาด”

เป็นห่วงว่าพระเจ้าหลวงโมโหแล้วจะไม่ดีต่อสุขภาพ เซียวปี้เฉิงกลับไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ไปตามทางที่ลู่ฉีพาไป

พระเจ้าหลวงถูกอวิ๋นหลิงขัดขวางทำให้ตีเซียวปี้เฉิงไม่ได้ จึงยังไม่หายโกรธ

เมื่อเห็นร่างของเขาที่หลบหนีไว ๆ จึงอดไม่ได้ที่จะเขวี้ยงไม้เท้าออกไป จากนั้นถอดรองเท้าของตัวเองแล้วโยนออกไป

“อ๊าก”

เสียงครวญครางอันโหยหวนที่ยอดเยี่ยมของลู่ฉีดังขึ้นในเรือน ณ ขณะนั้นจึงพยุงเซียวปี้เฉิงให้รีบเดินยิ่งกว่าเดิม

“ท่านอ๋อง แรงของพระเจ้าหลวงเยอะมากจริง ๆ ！”

สมแล้วที่เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามของแคว้นต้าโจว รองเท้าคู่นี้หล่นลงมา ทำให้หัวของเขาดังวิ้ง ๆ

“หน้าผากของท่านเจ็บมากหรือไม่ บวมอย่างกับไข่ไก่แล้ว！อีกทั้งยังสะท้อนแสงอีกด้วย！”

ลู่ฉีเห็นใจเซียวปี้เฉิงมาก

“เจ้าหุบปากประเดี๋ยวนี้！”

เซียวปี้เฉิงทนไม่ไหวแล้ว จากนั้นจึงตำหนิลู่ฉีด้วยความโกรธ