พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 31

เช้าวันต่อมา เซียวปี้เฉิงได้วางแผนทหารคุ้มกันส่วนตัวได้มาถึงที่เรือนหลันชิงเพื่อรับคำสั่ง

ผู้ที่เข้ามามีอายุประมาณยี่สิบ คิ้วหนาตาเรียว ดวงตาสว่างไสว ฝีเท้าสงบนิ่ง มองได้ว่าเป็นนักฝึก

“ข้าน้อยเยี่ยเจ๋อเฟิง เคารพพระชายา！”

เยี่ยเจ๋อเฟิง เป็นลูกชายคนเดียวหลินซิน

เขาอายุน้อยกว่าเซียวปี้เฉิงหลายเดือน ได้เป็นศิษย์น้องของเซียวปี้เฉิง ซึ่งก็เป็นศิษย์พี่ของฉู่อวิ๋นหาน

อวิ๋นหลิงสังเกตเยี่ยเจ๋อเฟิง อีกฝ่ายก็มองนางอย่างไม่หลบสายตา แววตามีความเฉยเมยและการสํารวจเล็กน้อย

“ข้าได้ยินท่านอ๋องบอกว่าพวกเจ้าเติบโตพร้อมกัน ใกล้ชิดเหมือนพี่น้องแท้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปเมื่ออยู่ในจวนก็ไม่ต้องพิธีรีตองขนาดนี้”

เยี่ยเจ๋อเฟิงก็คือว่าเป็นคนที่มีความสามารถมาก อวิ๋นหลิงได้ยินลู่ฉีบอกว่า ตอนนั้นที่เขาและเซียวปี้เฉิงได้ออกรบพร้อมกัน ได้ออกแรงมากมาย สร้างคุณูปการไว้มาก

เพียงแต่เขาไม่เคยชอบข้าราชการ ชอบที่จะดาบเดินในยุทธภพ ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้รับการแต่งตั้งยศราชการใด ๆ

ท่าทางของอวิ๋นหลิงถือว่าเป็นมิตร เพราะว่าอย่างน้อยเขาให้ทหารคุ้มกันเล็ก ๆ มาคุ้มกันนางก็ถือว่ายอมจำนนแล้ว

เยี่ยเจ๋อเฟิงถือดาบคาราวะ สีหน้าเฉยเมย “บ้านเมืองมีกฏเกณฑ์ บ้านก็มีกฏของบ้าน ข้าน้อยมิบังอาจข้ามขั้น”

น่าเสียดาย ที่อีกฝ่ายท่าทางดูเหมือนจะไม่รับมิตร

เซียวปี้เฉิงเคยพูดว่า เยี่ยเจ๋อเฟิงเป็นคนตามใจตัวเอง ไม่ยึดติดกับกฎเกณฑ์มากที่สุด

แต่ท่าทางในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมรับนาง แปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นคนประเภทเดียวกับเยี่ยนอ๋อง ในใจคงจะโทษนางว่าทำลายงานแต่งงานของเซียวปี้เฉิงกับฉู่อวิ๋นหาน

อวิ๋นหลิงยักไหล่และไม่พูดอะไรอีก จากนั้นจึงนำถุงยาและเข็มที่เตรียมไว้มาที่เรือนเยี่ยนหุย

เยี่ยเจ๋อเฟิงได้รักษาระยะห่างตามหลังนางไม่ไกลและก็ไม่ใกล้ โดยเงียบตลอดทาง

เยี่ยนอ๋องกำลังนั่งอยู่บนรถเข็น หลินซินเองก็รออยู่นานด้วย

“นี่เป็นยาสำหรับแช่เท้า เช้าเย็นแช่วันละครึ่งชั่วยาม ก่อนหน้าที่จะแช่ต้องนวดขาทั้งสองข้างก่อนสิบห้านาทีจากนั้นค่อยฝังเข็ม”

สภาพบริเวณขาของเยี่ยนอ๋องอวิ๋นหลิงเข้าใจเป็นอย่างดี อาการของเจ้าหนุ่มคนนี้ตอนนี้ไม่ถือว่าวิกฤต ก่อนหน้านี้หลัก ๆ ถูกขัดขวางโดยพิษเย็น ส่งผลให้การรักษายากลําบาก

บัดนี้พิษเย็นได้ถูกกำจัดไปหมดแล้ว เพียงแค่อาบน้ำยาเป็นประจําทุกวัน จากนั้นให้ความร่วมมือจากการนวดและฝังเข็มแบบพิเศษ ฟื้นฟูความสามารถในการเคลื่อนไหวได้เร็ว ๆ นี้

เยี่ยนอ๋องอดที่จะพูดไม่ได้ว่า “ผู้หญิงเลว ถ้าข้าอยากจะลุกขึ้นได้อีกครั้ง อีกนานเท่าไร？”

“เพียงแค่เจ้าต่อสู้ พยายามฟื้นฟูสุขภาพ ครึ่งปีก็เพียงพอแล้ว”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่มั่นใจของอวิ๋นหลิง ท่าทางอกภายไหล่ผึ่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เยี่ยนอ๋องจะทําให้ความตื่นเต้นในใจสงบลง

เยี่ยนอ๋องสูดลมหายใจลึก ๆ มองนางด้วยสีหน้าที่จริงจัง “วันนั้นที่ข้าลุกขึ้นยืนได้ จะไม่ลืมบุญคุณของเจ้าเป็นแน่”

เมื่อก่อนเขาเกลียดฉู่อวิ๋นหลิงมาก แต่ว่าวันนั้นรุ่ยอ๋องพูดถูก นางไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อเขา

ในทางกลับกัน ฉู่อวิ๋นหลิงยังขับไล่พิษเย็นให้เขาอีกด้วย อีกทั้งยังช่วยพระเจ้าหลวงไม่ให้กลายเป็นเจ้าชายนิทรา บัดนี้ต้องมารักษาขาทั้งสองข้างของเขาและดวงตาของเซียวปี้เฉิง ถือว่ามีบุญคุณครั้งใหญ่ต่อพวกเขามาก

เขาไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักความดีของคน

“ข้าขอสัญญาไว้ ณ ตรงนี้ รับปากเจ้าหนึ่งเรื่อง ต่อไปหากว่าจะให้ข้าทำอะไร ขอแค่ไม่ใช่เรื่องข้าคนจุดไฟ ก็ขอให้บอกมา”

อวิ๋นหลิงเองก็ไม่ได้เกรงใจเขา “ถ้าเช่นนั้นยารักษาเจ้าข้าขอจดเอาไว้ก่อน”

จากนั้นนางมองไปที่หลินซิน “อาจารย์หลิน สามวันนี้ข้าจะเป็นคนมานวดให้เจ้าหมอนี่เอง ภายหลังคงจะต้องรบกวนท่านทำแทนข้า ต้องการฝังเข็มข้าค่อยมา”

การฝังเข็มจะต้องเร่งเส้นประสาท หลินซินไม่สามารถทำแทนได้ แต่ว่านวดได้

หลินซินพยักหน้า มองไปยังอวิ๋นหลิงที่นวดเยี่ยนอ๋องด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นก็จำวิธีการนวดของนางแต่ละขั้นตอนอย่างละเอียด

การนวดเอกลักษณ์พวกนั้นหลินซินไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต แต่พิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน กลับรับรู้ถึงจุดประณีตในนั้น ทำให้ดวงตาเป็นประกาย ความคิดก็เปิดออกและเข้าใจเหตุผลทันที

ในใจของนางซับซ้อน แม้กระทั่งไม่มีความรู้สึกดีต่อฉู่อวิ๋นหลิง แต่ต้องยอมรับว่า การแพทย์ของอีกฝ่ายเหนือชั้นกว่านาง

การฝังเข็มให้เยี่ยนอ๋องครานี้ต้องใช้แรงเป็นอย่างมาก อวิ๋นหลิงเอาเข็มคืน แล้วไปที่เรือนของเซียวปี้เฉิงผู้ป่วยหมายเลข 2