พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 32

เซียวปี้เฉิงเมื่อได้ยินเสียงนั้น ก็เอาหัวที่อยู่ตรงหน้าอกของอวิ๋นหลิงออกมาอย่างรวดเร็ว หน้าแดงผิดธรรมชาติ

“เหตุใดจู่ ๆ เจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้？”

เรื่องที่น่าขายหน้าเมื่อครู่ถูกคนอื่นเห็นเข้า น้ำเสียงเซียวปี้เฉิงเย็นชาและปนไปด้วยความหงุดหงิด

ฉู่อวิ๋นหานกลับเข้าใจความหมายผิด นึกว่าเซียวปี้เฉิงไม่อยากเห็นนาง

สีหน้าของนางซีดขาวเล็กน้อย ตัวสั่นเทา พยายามอย่างใจเย็นและพูดว่า “ข้าได้ยินพี่ใหญ่พูดว่า พี่สาวและพี่เขยกลับมาจากวัง จึงตั้งใจมาเยี่ยม...”

ฉู่อวิ๋นหานตั้งใจมาตรวจดูสถานการณ์ที่จวนจิ้งอ๋อง

ครั้งที่แล้วนางจงใจสั่งคนให้เอาเรื่องที่อวิ๋นหลิงทำร้ายเยี่ยนอ๋องจนบาดเจ็บให้หวงกุ้ยเฟยฟัง เพื่อที่อยากจะหวงกุ้ยเฟยลดความผยองของอวิ๋นหลิง เพื่อที่จะทำให้นางและท่านแม่ของนางมีโอกาสนี้ทำเรื่องการภรรยาที่มีตำแหน่งเท่าเทียมกัน

แต่ว่าทั้งสองคนเข้าไปในวังหลายวัน ในระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง เส้นสายของพวกนางก็สืบไม่ได้

“ท่านพี่ปี้เฉิงและอวี้จือเข้าวังครานี้นานเหลือหลายวัน ข้าคิดถึงเป็นอย่างมาก ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรสะดุดหรือไม่？”

จนกระทั่งเซียวปี้เฉิงกลับจวน ฉู่อวิ๋นหานรู้ว่าเยี่ยนอ๋องก็ได้กลับมาที่จวนจิ้งอ๋องด้วย จึงมีความระแวดระวังขึ้นมาทันที

ถ้าหากว่าหวงกุ้ยเฟยโทษเซียวปี้เฉิงและอวิ๋นหลิงจริง ไม่มีทางอนุญาตให้เยี่ยนอ๋องติดตามมาด้วย ในขั้นตอนดังกล่าวจะต้องเกิดเรื่องอะไรเกินกว่าที่นางคาดการณ์เอาไว้

ตามที่ฉู่อวิ๋นหานได้พูดขึ้นมา ไม่นานเซียวปี้เฉิงก็นึกถึงเรื่องที่องค์หญิงหกถูกชักจูงให้ฟ้อง สีหน้าของเขาซับซ้อนในชั่วขณะหนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับปรับสีหน้าได้ตามปกติ

“เสด็จปู่หกล้ม ข้ากับอวิ๋นหลิงจึงอยู่ในวังเพื่อตรวจดูพระอาการป่วย”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงนิ่งเรียบ น้ำเสียงฟังไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน

ฉู่อวิ๋นหานได้ยินเขาเขาเรียกฉู่อวิ๋นหลิงอย่างใกล้ชิด สายตาประกายเบา ๆ นิ้วมือกำแน่นเบา ๆ

“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้พระเจ้าหลวงอาการดีขึ้นหรือไม่？”

“ปลอดภัยหรือไม่นั้นเกี่ยวอะไรกับเจ้า”

อวิ๋นหลิงยักคิ้ว พูดขัดคำทักทายของนางกับเซียวปี้เฉิง “เหตุเจ้าเจ้าถึงเข้ามาโดยไม่เคาะประตู อีกทั้งก็ไม่สั่งให้คนมาบอกก่อน คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองหรืออย่างไร？”

คำพูดนี้ของอวิ๋นหลิงไม่เกรงใจเป็นอย่างมาก ไม่รอให้ฉู่อวิ๋นหานได้เปิดปากพูดอะไร เยี่ยเจ๋อเฟิงที่เฝ้าอยู่หน้าประตูด้านนอกก็อดไม่ได้ที่จะพูดปกป้องนาง

“อวิ๋นหานกับท่านอ๋องเติบโตด้วยกันมาตั้งเด็ก แน่นอนว่าความสัมพันธ์ไม่เหมือนคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้นนางได้ช่วยอาจารย์หลินซินมาตลอดสองปี ช่วยรักษาอาการของท่านอ๋องทั้งสองท่าน ท่านอ๋องจึงอนุญาตให้นางเข้ามาในจวนจิ้งอ๋องได้ตามอำเภอใจโดยมิต้องรายงานก่อน”

สีหน้าของอวิ๋นหลิงเหลือบมองไปที่เยี่ยเจ๋อเฟิงด้วยความนิ่งเรียบ

อีกฝ่ายมีทัศนคติที่ห่างเหินต่อนาง ยึดติดกับกฎเกณฑ์ ขณะที่ปกป้องฉู่อวิ๋นหานนั้น กลับไม่ได้เห็นกฏเกณฑ์อยู่ในสายตาเลย

ลู่ฉีก็โง่เขลา พูดขึ้นมาอย่างไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย “จริงด้วยพระชายา คุณหนูรองไม่ใช่คนทั่วไป เมื่อก่อนท่านอ๋องพูดแล้ว ให้คุณหนูรองเข้ามาในจวนจิ้งอ๋องเหมือนเป็นบ้านตัวเอง อีกทั้งท่านกับคุณหนูรองก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน นี่ไม่ดีหรือ ยิ่งจะได้ไม่เย็นชาต่อกัน！”

ณ ขณะนั้นเอง แม่นมเฉินก็รีบเดินตามหลังตงชิงมา

ตั้งแต่ฉู่อวิ๋นหานก้าวเข้ามาในจวนจิ้งอ๋องก้าวแรก ตงชิงก็รู้สึกว่าได้กลิ่นไม่ดีแล้ว

จวนจิ้งอ๋องทั้งหมดอยู่ข้างฉู่อวิ๋นหาน มีเพียงพระเจ้าหลวงและแม่นมเฉินต่างอยู่ข้างคุณหนูของนาง พระเจ้าหลวงเองก็ไม่กล้าขยับ จึงทำได้เพียงไปส่งสัญญาณให้แม่นมเฉิน

เมื่อได้ยินลู่ฉีพูดออกมาอย่างคนไร้สมอง สีหน้าของแม่นมเฉินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ในใจของตงชิงโกรธมากจ้องไปที่ลู่ฉีด้วยความเคียดแค้น

อวิ๋นหลิงกลับไม่ได้โกรธ นางยิ้ม กล่าวด้วยน้ำเสียงที่รื่นเริง “ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนี้ แต่ว่าบ้านเมืองมีกฏบ้านเมือง การทำอย่างไม่มีระเบียบเช่นนี้จะทำให้คนอื่นหัวเราะเอาได้”

เยี่ยเจ๋อเฟิงที่ได้ยินนางพูดเช่นนี้ สีหน้าก็มีความไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย