พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 343

จี้ซูเฟยยืนโงนเงน ในตามีหยาดน้ำแห่งความเจ็บปวดและเสียใจ ค่อย ๆ หลับตาเพื่อระงับอารมณ์ไว้

“เพราะข้าผิดต่อท่าน ท่านจะแก้แค้นอย่างไรก็ได้ หรือแม้แต่เอาชีวิตข้าไป! ขอเพียงท่านยอมวางมือ ซึ่งตอนนี้ยังทันอยู่...”

อันชิงอ๋องจ้องมองนางด้วยแววตาสลด มีแววแห่งความเจ็บปวด แต่น้ำเสียงยังคงเย็นชา

“ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างสายเกินแก้...ถึงขั้นนี้แล้วเปลี่ยนใจไม่ได้อีก เจ้าจงอยู่ในตำหนักเว่ยยางรอดูบทสรุปเถอะ”

จบคำ เขาก็หันหลังไปด้วยสีหน้าอันเหนื่อยล้า เท้าหนักราวกับพันชั่ง

เมื่ออันชิงอ๋องไปแล้ว จี้ซูเฟยก็ทรุดกายลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลรินลงอาบแก้ม ตามด้วยสะอื้นไห้อย่างหนัก

สมัยวัยสาวนั้นนางมีรูปโฉมงดงาม จัดว่างามล้ำกว่าหญิงใดในเมืองหลวง มีชายหนุ่มผู้มีชาติตระกูลทั้งหลายต่างแห่มาเอาอกเอาใจ ทำให้ความทะเยอทะยานของนางยิ่งเพิ่มมากขึ้น

มนุษย์ทุกคนย่อมมีความมักใหญ่ใฝ่สูง ซึ่งนางก็ไม่แตกต่าง แม้ภายนอกจะดูไว้ตัวเย็นชา แต่ภายในกลับตัดสินใจด้วยความหยิ่งผยอง ว่าชาตินี้จะแต่งงานกับชายหนุ่มที่เป็นเลิศที่สุดในต้าโจวเท่านั้น

และตอนนั้นอันชิงอ๋องเป็นองค์ชายใหญ่ซึ่งองอาจสง่างาม เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เป็นชายที่หญิงสาวต่างลงความเห็นว่าเก่งกาจที่สุดแล้ว

และชายในฝันของหญิงสาวทั้งหลาย สุดท้ายก็ไม่พ้นมาต้องมนต์เสน่ห์ของจี้หลิงหวาอยู่ดี

และหลังจากเซียวเหมี่ยนเปิดเผยถึงความรักแล้ว นางก็ไม่ลังเลที่จะยอมรับโดยง่าย แล้วทั้งคู่ก็ต่างมีความรักให้กัน

เซียวเหมี่ยนรักนางปานจะกลืนกิน ตามใจนางทุกอย่าง แม้กระทั่งนางพูดคำเดียว เขาก็ยอมสละตำแหน่งรัชทายาททันที

“หลิงหวา ไม่ว่าสิ่งใดที่เจ้าต้องการ ข้าจะสรรหามาให้ทุกอย่าง และพร้อมที่จะเสียสละเพื่อเจ้าด้วย ชั่วชีวิตนี้ข้ามีเจ้าคนเดียวก็พอ”

นางฟังแล้วตื้นตัน ปลื้มปริ่ม และแสนหวานนัก...

ในขณะที่หญิงในวัยเดียวกันจ้องมองด้วยความริษยา ความทะเยอทะยานของนางก็พุ่งสูงขึ้นเช่นกัน

ในตอนนั้นหลิงหวาเชื่อว่าตนก็รักเซียวเหมี่ยนเช่นกัน แต่ในใจยังคิดว่าขาดอะไรบางอย่าง เพียงแต่ไม่สู้แน่ชัดนัก

จวบจนต่อมา บิดาบังคับให้นางแต่งงานกับฮ่องเต้จาวเหรินซึ่งในตอนนั้นยังเป็นรัชทายาทอยู่ เพื่อเป็นชายารองของเขา ความคิดของนางซึ่งแต่แรกคือปฏิเสธเสียงแข็ง พอนานเข้าก็พลันเปลี่ยนความตั้งใจ

ฮ่องเต้จาวเหรินรู้เรื่องของนางกับเซียวเหมี่ยนดี รู้ว่านางวางตัวลำบาก จึงปฏิบัติต่อนางอย่างให้เกียรติและเกรงใจ ไม่เคยที่จะบังคับขู่เข็ญ แม้สายตาที่จับจ้องก็สำรวมอย่างเต็มที่

จี้หลิงหวาจึงเกิดความแปลกใจ เพราะหลายปีที่ผ่าน นางไม่เคยพบผู้ชายที่ไม่เกิดความสนใจในตัวนางเลย

ด้วยเหตุนี้นางจึงเป็นฝ่ายสนใจฮ่องเต้จาวเหรินเสียเอง และไม่นานก็พลันฉุกคิดได้ ว่านางได้หลงรักฮ่องเต้จาวเหรินเข้าเสียแล้ว

ทั้งที่เขาไม่ได้หล่อเหลาเท่ากับเซียวเหมี่ยน วรยุทธ์ความสามารถก็ไม่เทียบเท่า แต่นางก็ไม่อาจหักห้ามใจตัวเองที่จะสนใจเขา หลังจากได้อยู่ใกล้ชิดมาพักใหญ่

นับแต่นั้นมาเซียวเหมี่ยนก็กลายเป็นคนเกรี้ยวกราดดุดัน แตกต่างจากเมื่อก่อน พร้อมร่วมมือกับขุนนางหลายฝ่ายเพื่อช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทกลับคืน

มีอยู่คืนหนึ่งเขาดื่มเหล้าจนเมามาย สีหน้าเจ็บปวดพร้อมกับจับไหล่ของนางไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เสียใจ

“ถ้ารู้แต่แรก สมัยก่อนเป็นตายร้ายดีข้าก็จะไม่ปล่อยมือ หลิงหวา เจ้ารอข้านะ ข้าจะไปทูลขอต่อเสด็จพ่อ ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้!”

แม้รู้ว่าต้องผิดต่อเซียวเหมี่ยน สุดท้ายนางก็ไม่อาจฝืนความต้องการในใจของตนเอง เลือกที่จะผิดนัดต่อเขา

ตั้งแต่นั้นมา นางก็รู้สึกละอายใจ ไม่กล้าพบเซียวเหมี่ยนอีก พยายามหาวิธีที่จะหนีหน้าเขา จากนั้นก็ไปสรรหาหญิงสาวที่เพียบพร้อมด้วยชาติตระกูลในเมืองหลวง อ้างรับสั่งจากไทเฮาจัดการคัดเลือกพระชายาให้แก่เซียวเหมี่ยน

หลิงหวาตั้งใจว่าจะชดเชยให้เขา หารู้ไม่ว่ากลับบีบให้เขาหนีไป เขายอมเป็นอ๋องที่อยู่ข้างนอกอย่างสบายมากกว่า ยังไงก็ไม่ยอมแต่งงานกับหญิงที่ไม่รัก

พระเจ้าหลวงก็รู้ว่าเรื่องแต่งตั้งรัชทายาททำผิดต่อเซียวเหมี่ยน เพราะการตัดสินใจของเขาทำให้เซียวเหมี่ยนพลาดตำแหน่งแล้วยังถูกวิพากย์วิจารณ์มากมาย จึงจำใจยอมให้เขาออกจากวังไป

จวบจนถึงวันนี้ ยี่สิบกว่าปีผ่านไป ตำแหน่งพระชายาอันชิงอ๋องยังคงว่างอยู่เหมือนเดิม

หลังจากเซียวเหมี่ยนไปแล้ว จี้หลิงหวาถึงรู้ว่าสิ่งที่ตนทำนั้นได้ทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก

แต่ยังไงเขาก็ไปแล้ว นางก็อดรู้สึกโล่งใจไม่ได้ หรือแม้กระทั่งแอบดีใจเงียบ ๆ เสียด้วยซ้ำ

นางได้อยู่กับฮ่องเต้จาวเหรินสมดั่งความตั้งใจ ไม่มีความวุ่นวายจากเซียวเหมี่ยนอีก แต่ก็ใช่ว่าจะได้ในสิ่งที่นางต้องการ

จี้หลิงหวาคิดว่า นี่คงเป็นกรรมตามสนองกระมัง

เพราะอดีตของนางกับเซียวเหมี่ยน ทำให้ฮ่องเต้จาวเหรินปฏิบัติต่อนางไม่เหมือนกับสนมอื่น พระองค์มักจะตามใจนางเป็นพิเศษ แต่การตามใจก็พ่วงมาด้วยความห่างเหินอย่างแปลก ๆ

จี้หลิงหวาจึงมีความลำบากใจ นางไม่อาจพูดได้เต็มปากถึงความรักที่มีต่อฮ่องเต้จาวเหริน และไม่กล้าพูดในสิ่งที่ได้กระทำต่อเซียวเหมี่ยนไว้ ยิ่งไม่อาจให้ฮ่องเต้จาวเหรินได้ล่วงรู้ ว่าขณะที่นางยังเป็นพระชายารองอยู่นั้น ยังได้ข้องแวะกับเซียวเหมี่ยนอยู่

นางแทบไม่อยากคิด ถ้าฮ่องเต้จาวเหรินทรงรู้ว่านางเป็นหญิงที่โลเล ไร้ซึ่งสัจจะแล้ว จะทรงมองนางด้วยสายตาเช่นไร...