พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 348

ค่ำคืนอากาศเย็น มีคนนับไม่ถ้วนที่ต่างก็นอนไม่หลับ

ฟ้าค่อย ๆ สว่างขึ้น คนกลุ่มหนึ่งขี่ม้าฮึกเหิมมาถึงหน้าประตูเมืองหลวง

ชายชาวทูเจวียซึ่งเป็นผู้นำดีดตัวลงจากหลังม้า ส่งมอบของในมือด้วยสีหน้าดีใจเป็นอย่างมาก

“ขอรายงานแม่ทัพเกอซูปู้ พวกเราต่างบรรลุหน้าที่ กำจัดจิ้งอ๋องได้สำเร็จ!”

“จริงหรือ?” เกอซูปู้ได้ยินเข้า สีหน้าก็ยินดีนัก “แล้วหัวมันอยู่ไหน?”

“เรียนท่านแม่ทัพ กลุ่มของราชาหมาป่าน้อยไล่ล่าพวกจิ้งอ๋องเข้าไปในป่าลึก สองฝ่ายต่างมีบาดเจ็บล้มตาย แต่พอเราไปตรวจค้น ในป่าก็ไม่มีใครเหลือรอด ซากศพที่มีล้วนถูกสัตว์ป่ากัดกินจนเหลือแต่กระดูกเท่านั้น”

ชายหนุ่มรีบเปิดกล่องที่อยู่ในมือ ข้างในเห็นเพียงชุดเกราะยับเยินที่เปื้อนเลือด ข้างบนยังมีป้ายคำสั่งแสดงฐานะอีกหนึ่งชิ้น

ถัดมา ชายหนุ่มก็รับทวนพู่ยาวจากลูกน้องด้านหลังมาอีกหนึ่งเล่ม

“ท่านแม่ทัพ พวกนี้คือข้าวของของจิ้งอ๋องทั้งสิ้น ป่านนี้คงถูกเสือสิงห์กัดแทะจนเหลือแต่กระดูกแล้ว”

เดิมทีเกอซูปู้ก็ไม่สู้พอใจนัก เพราะตอนเขาออกคำสั่ง ได้บอกราชาหมาป่าน้อยให้ตัดหัวจิ้งอ๋องมาให้จงได้ ไม่นึกว่าเขาจะตายง่ายถึงเพียงนี้

แต่พอเห็นชุดเสื้อเกราะกับทวนพู่ยาว เขาก็หัวเราะเสียงดังออกมา

“ฮ่า ๆ ๆ ไม่นึกว่าจิ้งอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ก็มีวันนี้เหมือนกัน สะใจนัก! สาแก่ใจข้าจริง ๆ!”

เพลงทวนของจิ้งอ๋องเป็นที่เลื่องลือ จนมีคำกล่าวว่าเห็นทวนก็เหมือนเห็นคน บัดนี้ทวนไม่อยู่คู่กาย แสดงว่าเจ้าตัวคงจะชะตาถึงฆาตเป็นแน่แท้

นึกถึงสาวงามที่ถูกกักอยู่ในวัง หัวอกของเกอซูปู้ก็รุ่มร้อนดั่งไฟ

“ไป รีบไปรายงานแม่ทัพอาสื่อน่าหลี่และแม่ทัพอาสื่อน่าเอ๋อร์ ให้บอกท่านข่านว่าถึงเวลาลงมือได้แล้ว!”

เสียนอ๋องกับอันชิงอ๋องต่างก็ป้องกันเผ่าทูเจวียมาโดยตลอด อีกทั้งยังเลี้ยงไพร่พลไว้ที่เมืองลี่ เผื่อเกิดเหตุร้ายจะได้รับมือทัน

ข้อนี้พวกเขาต่างก็รู้ดี บัดนี้ด้วยกำลังของสองฝ่ายในเมืองหลวง หากปะทะขึ้นมาก็ยังจะด้อยกว่า จึงไม่คิดใช้กำลังห้ำหั่นโดยตรง

ซึ่งแคว้นต้าโจวไม่คาดคิดว่า คราวนี้ฝ่ายศัตรูจะส่งยอดขุนพลมาถึงสามคน ซึ่งนอกจากเกอซูปู้แล้ว ยังมีพี่น้องตระกูลอาสื่อน่าแห่งทูเจวียตะวันตกมาเสริมทัพด้วย

อาสื่อน่าหลี่และอาสื่อน่าเอ๋อร์ ถือเป็นสุดยอดขุนพลอันดับหนึ่งและสองในทำเนียบสิบขุนพลแห่งเผ่าทูเจวีย ว่ากันว่าเป็นยอดฝีมือขนาดหนึ่งต่อร้อยก็ยังรับมือได้อย่างสบาย

ทั้งสองคนวันก่อนได้ลักลอบเข้าเมืองไปแล้ว รอเวลาที่จะเข้าจู่โจมวังหลวง

ขอเพียงยึดครองวังหลวงได้เมื่อไหร่ แผ่นดินต้าโจวก็จะตกเป็นของเผ่าทูเจวียทันที!

......

จวนเสียนอ๋อง

เสียนอ๋องยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของเสิ่นชิ่นทั้งคืน ปล่อยให้น้ำค้างลงจนเสื้อผ้าเปียกปอน ประตูบานนั้นก็ไม่ยอมแง้มออกแม้แต่น้อยนิด

“ท่านอ๋อง อันชิงอ๋องให้คนมาส่งข่าว ว่าหัวหน้าทหารลาดตระเวนในวังหายตัวไป เราหาจนทั่วก็ยังไม่พบแม้แต่เงา...”

เห็นคนมารายงานเร่งรีบ เสียนอ๋องค่อยตั้งสติกลับมา พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

“สั่งให้เตรียมรถม้าเข้าวัง และให้อารักขาจวนนี้ไว้ คุ้มกันพระชายา อย่าให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าออกโดยเด็ดขาด”

กล่าวจบก็หันไปมองห้องนั้นอีกครั้ง ค่อยหันหลังจากไป

ภายในห้อง เสิ่นชิ่นก็ไม่ได้นอนทั้งคืนเช่นกัน

นางเฝ้าดูใบหน้าที่หลับสนิทของนั่วเอ๋อร์ ภายในคืนเดียวดูจะซูบผอมไปไม่น้อย มีเพียงแววตาเท่านั้นที่ยังเปล่งประกายเข้มแข็งอยู่

ในห้องยังมีพุทธรูปที่จุดธูปเซ่นไหว้ไว้ นับแต่พักก่อนที่นั่วเอ๋อร์เกิดเรื่อง เสิ่นชิ่นก็อัญเชิญพุทธรูปทองเล็ก ๆ มาองค์หนึ่ง วัน ๆ จุดธูปสามดอก พร้อมสวดมนต์ขอพรอีกครึ่งชั่วยาม

เพียงไม่นาน นางก็ค่อย ๆ ยืนขึ้น และไปจุดธูปสามดอกอีกครั้ง ตั้งจิตอธิษฐาน

“พุทธองค์ทรงเมตตา โปรดคุ้มครองด้วยเถิด...”

ขอให้เหตุการณ์ในวังผ่านไปอย่างราบรื่น ให้คนผู้นั้นรู้จักสำนึกผิด อย่าได้ถลำลึกไปกว่านี้