พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 385

วันรุ่งขึ้น อากาศเริ่มเย็นลง

ท้องฟ้าเป็นสีเทาหม่นทั้งแถบและมีฝนฤดูใบไม้ผลิตกเปาะแปะ ๆ

เย่ว์อิ่นหยิบเสื้อเชิ้ตฤดูใบไม้ผลิบาง ๆ มาอย่างเอาใจใส่ “ฝ่าบาท วันนี้เย็นมาก ท่านสวมเสื้อเชิ้ตฤดูใบไม้ผลิด้านนอกเถิด”

กู้ฉางเซินที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างก็รับปากเบา ๆ พร้อมกับก้มหน้าพลิกมองจดหมายและสมุดพับอย่างตั้งใจ

เขาได้ขับพิษและพักฟื้นอยู่ในจวนจนไม่สามารถฝึกดาบได้ในช่วงนี้ เขาจึงทุ่มเทเวลาส่วนใหญ่ให้กับกิจการของราชสํานัก พร้อมกับถือโอกาสวางแผนว่าจะทําอย่างไรหลังจากกลับไปด้วย

นกพิราบบินส่งจดหมายทุกสองวัน เพื่อให้แน่ใจว่าเขาสามารถเข้าใจการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ในราชสำนักได้ตลอดเวลา

ลมและฝนห่อกลีบสีชมพูของดอกฤดูใบไม้ผลิ ร่วงหล่นลงมาในมือจากนอกหน้าต่าง นําความเย็นที่เปียกชื้นเล็กน้อยของเม็ดฝน

ซิงเฉินยืดเอวอย่างสบาย ๆ บนเก้าอี้หวายสาน “แม้กระทั่งฝนที่จวนจิ้งอ๋องยังแตกต่างกับแคว้นเป่ยฉินของพวกเรา มิน่าล่ะพระสนมฟงถึงได้ชอบที่นี่นัก เปลี่ยนเป็นข้าเองก็ไม่อยากไปเช่นกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้นนิ้วที่เรียวยาวของกู้ฉางเซินได้หนีบกลีบดอกไม้และเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

“ที่นี่แตกต่างกับวังของแคว้นเป่ยฉินจริง”

วังของแคว้นเป่ยฉินเข้มงวดตึงเครียด ทุกครั้งที่ฝนตก ราวกับว่าเมฆดําจะกดทับทลายเมือง ทําให้คนรู้สึกหดหู่ยิ่งนัก

แต่จวนจิ้งอ๋องไม่เหมือนกัน อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำฝนและกลิ่นหอมของดอกไม้ เงียบสงบและสบายใจ

“เฮ้อ...พวกเรายังอยู่ที่นี่ต่ออีกสามเดือน เกรงว่าถึงตอนนั้นคงไม่อยากจากไปจริง ๆ แล้ว”

ซิงเฉินวางนิ้วนับวัน หน้าเด็กคนหนึ่งก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยผ่านวันที่เบาสบายขนาดนี้มาก่อน ไม่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อฝึกอย่างตะกละตะกลาม อีกทั้งก็ไม่ต้องกระวนกระวายใจเพื่อป้องกันนักลอบสังหารตลอดเวลา

พระชายาจิ้งอ๋องจะให้คนนำส่งขนมแปลกใหม่มาให้ทุกวัน ทั้งอร่อยและดูดี และไม่มีใครใช้ขนมเพื่อมาหลอกใช้...

กู้ฉางเซินมองดูฉากฝนในเรือน เพ้อฝันเล็กน้อย ใบหน้าของหลิงฉิงแวบเข้ามาในหัวสมองทันที

อีกทั้งไม่รู้ว่าสรุปแล้วหญิงสาวคนนั้นหมายความว่าอย่างไร...

ตั้งแต่เมื่อนานมาแล้ว จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ กู้ฉางเซินยังคิดว่าตัวเองจะมีอายุอยู่ไม่ถึงสามสิบปี

เขารู้ดีว่าพิษในร่างกายนั้นอันตรายมากแค่ไหน เขาทำงานหนักมาตลอดหลายปี ฝึกดาบอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน อีกทั้งยังยาต้มเป็นเวลาหลายปี...ได้ใช้ร่างกายนี้มากเกินไป

ถ้าหากไม่มีสมุนไพรที่รสชาตแปลกประหลาดนั่น เขาคงไม่มีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้

แต่เขาเองก็ยอมรับความจริงนี้อย่างสงบมานานแล้ว อยู่อย่างใจเย็น คิดเพียงแค่ว่าในอีกไม่กี่ปีที่เหลือ จะกําจัดพวกนอกรีตให้มากที่สุดได้อย่างไร จากนั้นปูถนนในอนาคตของหลานชายกู้จื่ออวี๋ให้สงบนิ่งขึ้น...

กู้ฉางเซินรู้ดีว่า ในชาตินี้เขาไม่สามารถสร้างครอบครัวได้ ดังนั้นจึงไม่เคยคิดในเรื่องชายหญิงเลย

กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีคน ๆ หนึ่งที่บุกเข้ามาในหัวใจของเขากระทันหัน ทำให้แผนการที่เขาทำมากว่าสิบปีมันหยุดชะงักไปหมด

โชคดีที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีความคิดใด ๆ กับเขาเลยสักนิด หัวใจที่ไม่สามารถทําลายได้นั้น กู้ฉางเซินยังสามารถยับยั้งชั่งใจได้

เขาแอบซ่อนความชอบนั้นไว้อย่างเงียบ ๆ และระมัดระวังไม่ให้คนรอบข้างสังเกตเห็น แต่หลังจากออกจากกรงหนักนั้นแล้ว กลับยิ่งเปิดเผยออกมาจนไม่สามารถควบคุมได้

จนกระทั่งคําพูดของนางเมื่อวานนี้ ได้รบกวนหัวใจของเขาอย่างสิ้นเชิง

แต่การปรากฏตัวของอวิ๋นหลิงทําให้เขามีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ บัดนี้ลึก ๆ ในใจของเขาก็เริ่มเกิดความหลงผิดเล็กน้อย...　

เย่ว์อิ่นเห็นกู้ฉางเซินมองเหม่อลอยไปนอกหน้าต่างตลอด อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงห่วงใยว่า

“ฝ่าบาท ท่านอ่านหนังสือมานานแล้ว ไปเดินพักผ่อนที่นอกระเบียงเถิดเจ้าค่ะ พระชายาจิ้งอ๋องบอกว่านั่งมาก ๆ จะสุขภาพร่างกายไม่ดี อีกทั้งยังเป็นโรคริดสีดวงทวารได้ง่าย”

กู้ฉางเซินมีสีหน้าสงบดุจน้ำนิ่ง ในใจกลับตื่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน กดความกระสับกระส่ายนั้นลงไป

เขาเหลือบมองเย่ว์อิ่นเบา ๆ “คำพูดที่ไม่ดีก็ไม่ต้องพูด”

ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนี้ กู้ฉางเซินก็วางจดหมายลง เตรียมตัวที่จะไปเดินเล่นด้านนอก

“นั่นก็ไม่ใช่ข้าเป็นคนพูด พระชายาจิ้งอ๋องเป็นคนพูดต่างหาก...”

ขณะที่เย่ว์อิ่นบ่นพึมพำ ก็รีบตามออกไปด้วย

กู้ฉางเซินค่อย ๆ เดินเล่นที่ริมระเบียงยาว เดินไปทางเรือนหลันชิงด้วยความเคยชิน

ถึงแม้ว่าฝนจะตก แต่ภายในเรือนหลันชิงก็มีเสียงอึกทึกครึกโครมเล็กน้อย เพิ่มบรรยากาศของคนอยู่เล็กน้อย

แค่เพิ่งจะมาถึงด้านนอก ก็ได้ยินเสียงตะโกนด้วยความโกรธของอวิ๋นหลิงดังออกมาจากในบ้าน ตามมาด้วยเสียงตบโต๊ะ

“คลาน！คลานให้แม่ประเดี๋ยวนี้！！！”

กู้ฉางเซิน “...”

เย่ว์อิ่นจกใจมาก ยังนึกว่าตัวเองทำอะไรให้พระชายาจิ้งอ๋องโกรธมาก เมื่อจ้องมองไป ก็ตบหน้าอกด้วยหัวใจแทบวาย

ที่แท้พระชายาจิ้งอ๋องกำลังสอนลูกทั้งสองคนฝึกคลาน