พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 390

อวิ๋นหลิงเห็นสีหน้าของจื่อเถาที่จมดิ่ง มีท่าทางที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถามนางอย่างตรงไปตรงมา

“เถาเอ๋อร์ เรื่องก็มาถึงบัดนี้แล้วเจ้าเองก็คงรู้ว่าหยวนโม่คิดอย่างไรกับเจ้า สำหรับเขาแล้ว เจ้ามีความคิดอย่างไร？”

จื่อเถาได้สติกลับมา อึ้งไปพักหนึ่ง ขยับริมฝีปากเล็กน้อย อยากพูดก็หยุดลง

“ต่อหน้าข้า เจ้ามีความคิดอะไรก็พูดออกมา”

จื่อเถารู้ดีว่าอวิ๋นหลิงชอบคนที่มีนิสัยตรงไปตรงมา ประจวบกับเวลาที่ตัวเองพูดก็ไม่ชอบอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จึงเปิดเผยเสียงหัวใจของตัวเองกับอวิ๋นหลิงอย่างตรงไปตรงมา

“ตอบพระชายาตามตรง ฝ่าบาทห้าสง่างามและโดดเด่น มีจิตใจที่ซื่อสัตย์และบริสุทธิ์ ก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องข้าในช่วงเวลาที่สําคัญ ผู้ชาย ๆ ดีแบบนี้หายาก หากหัวใจของข้าจะหวั่นไหวก็เป็นเรื่องธรรมชาติ”

“ฝ่าบาทห้าชอบข้า ในใจของข้าก็ดีใจเช่นกัน แต่ความสุขและหัวใจนี้ไม่เพียงพอที่จะทําให้ข้าละทิ้งทุกอย่างและเต็มใจที่จะเป็นอนุภรรยาให้เขา”

จื่อเถาพูดเสียงกระซิบกระซาบ เผยรอยยิ้มที่กล้ำกลืนฝืนทนให้อวิ๋นหลิง แต่นัยน์ตากลับเด็ดขาดแน่วแน่

“ฝ่าบาทห้าเป็นคนรักดีคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่คนรักของข้า จากสถานะของข้า ยากที่จะเชิดชูเขาให้สูงได้”

อวิ๋นหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อ้าปากถามนางว่า “ถ้าหากว่าหยวนโม่ยินดีที่จะรับเจ้าเป็นพระชายาล่ะ？”

จื่อเถาอึ้งไปครู่หนึ่งและเม้มริมฝีปาก “พระสนมเหลียงเฟยมีทางเห็นด้วยแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ฝ่าบาทห้าชอบข้า จะยอมแต่งงานกับข้ารับเป็นพระชายาได้อย่างไร？ข้าไม่กล้าคิดเพ้อฝัน”

“เมื่อคืนวานเขายังทะเลาะกับเหลียงเฟยไปด้วย เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ยอม เหตุเขาถึงได้ดื้อรั้นเช่นนั้นล่ะ？”

อวิ๋นหลิงจ้องมองนาง จากนั้นไล่ถามต่อว่า “ถ้าหากข้าจะบอกว่า พวกเจ้าทั้งสองคนต่างใจตรงกันล่ะก็ ข้าสามารถช่วยพวกเจ้าจัดการปัญหานี้ได้ล่ะ เจ้าจะคิดอย่างไร？”

จื่อเถานิ่งเงียบไป ในตำหนักเงียบสงบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นนางยังคงส่ายหัว ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย

“ขอบคุณความหวังดีของพระชายา แต่ว่าข้ายังไม่เปลี่ยนแปลงความคิด” จื่อเถาสีหน้าผ่อนคลาย ยิ้มให้อวิ๋นหลิง “ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ในโลกนี้ที่จะคงที่ ข้าเกิดมาตัวคนเดียวและอะไรก็ไม่มี ถ้าเป็นคนของเขา ถ้าเสียใจในอนาคตก็ยากที่จะถอยหลังกลับได้”

นางเป็นแค่ลูกคนเดียวเท่านั้น ไม่มีชาติกำเนิดที่โดดเด่น ไม่มีความสามารถที่โดดเด่น

ข้อดีสิ่งเดียวที่มีก็คือใบหน้าที่ถือว่ามีความสดใสเล็กน้อยนี้ แต่เมื่อนำไปวางไว้ในกลุ่มหญิงสาวชั้นสูงในเมืองหลวงที่งดงามราวกับเมฆ ก็โดนทุกคนกลบจนหายไป

คำกล่าวเดิมที่ว่า “ความสวยงามไม่ยืนยงคงกระพัน พอนานไปก็แก่ตัวความรักก็จืดจางไป” ง่ายที่จะเอาใจผู้ชายด้วยรูปลักษณ์ แต่มันยากที่จะรักษาความสัมพันธ์อันยาวนานของกันและกัน จื่อเถาเองก็ไม่ได้มีความคิดที่ไร้เดียงสาและโง่เขลาเช่นนี้

จื่อเถาถอนหายใจเบา ๆ “นอกจากนี้แล้ว...ข้าไม่มั่นใจว่าหัวใจของฝ่าบาทนั้นเป็นเช่นไรแน่ บางทีเขาอาจจะชอบข้าเพราะโรคที่ซ่อนอยู่ก็เป็นได้”

ถ้าหากว่าเพียงเพราะโรคที่ซ่อนอยู่พระโอรสห้าจึงใกล้ชิดนางถึงได้เกิดความรู้สึกที่ดีต่อนางล่ะ？

ถ้าหากในอนาคตโรคที่ซ่อนอยู่ของเขาดีขึ้นอย่างสมบูรณ์ อีกทั้งไม่ต่อต้านการติดต่อกับผู้หญิงอีกต่อไป ใครจะรับประกันได้ว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิงคนอื่น

ถึงตอนนั้นนางจะจัดการกับตัวเองอย่างไร？

“ทำแบบนั้นเสี่ยงอันตรายสูงมาก ข้าพนันไม่ไหว”

นางไม่มีพ่อและพี่ชายให้พึ่งพา ต่อให้มีอวิ๋นหลิงที่ยอมให้นางพึ่งพา นางเองก็แพ้ไม่ได้

คำพูดเดียวก็ทำให้อวิ๋นหลิงเข้าใจความคิดของจื่อเถาโดยสิ้นเชิง

นางอ้าปากชมจื่อเถา “เถาเอ๋อร์ เจ้าตั้งใจแน่วแน่และมีความคิดที่โปร่งใส ซึ่งหาได้ยากมาก”

สมแล้วที่เป็นคนที่นางชอบ

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนที่มีพลังแห่งความมั่นคงน้อยมาแทน ได้ยินว่านางจะช่วยแก้ไขปัญหาให้ เกรงว่าคงจะรีบรับปากไปแล้ว

ต่อให้เป็นแค่อนุภรรยาให้พระโอรสห้า ก็เพียงพอให้หญิงสามัญชนมากมายจะเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น