พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 415

อวิ๋นหลิงเห็นสีหน้าที่ซับซ้อนของเซียวปี้เฉิง ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “สีหน้าอันใดของท่านกัน?”

“ไม่มีอันใด… ข้าเพิ่งพบว่านิสัยของสือจิ่วเปลี่ยนไปอย่างมาก จึงแปลกใจอยู่เล็กน้อย”

อวิ๋นหลิงยิ้มพลางอธิบาย "เขายังเด็กอยู่ นิสัยจึงได้เป็นเช่นนี้ ก่อนหน้าเป็นเพราะได้รับความลำบากมาก่อนจึงได้แลดูสิ้นหวัง"

นับตั้งแต่ทราบจากปากตี้หวู่เหยาองค์หญิงเก้าแห่งตงฉู่ว่าสถานการณ์ทางด้านน้องเล็กชวีเสวียนจีปลอดภัยหายห่วง สือจิ่วจึงได้คลายกังวลและค่อยๆร่าเริงมากขึ้น

ในฐานะนายน้อยแห่งจวนกั๋วกง แม้ว่าสือจิ่วได้รับการเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก แต่จริงๆแล้วเด็กหนุ่มมีจิตใจที่เข้มแข็งอย่างมาก

ยามนี้อยู่ที่จวนจิ้งอ๋องได้รับการคุ้มครองจากอวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิง นับว่าใช้ชีวิตได้อย่างไร้กังวล เป็นธรรมดาที่จะสามารถกลับมาร่าเริงได้อีกครั้ง

ก่อนหน้าเป็นเพราะอวิ๋นหลิงมีหลายสิ่งที่ต้องทำและยุ่งเกินกว่าจะมีเวลาไปดูแลทางด้านอ้ายเต๋อหัว ดังนั้นสือจิ่วจำต้องรับภาระนี้แทนนาง

อ้ายเต๋อหัวไม่คุ้นเคยกับสำเนียงต้าโจว แต่สามารถสื่อสารกับสือจิ่วในภาษาตงฉู่ได้อย่างราบรื่น

อ้ายเต๋อหัวอยากไปเที่ยวชมสถานที่ที่คนพลุกพล่านมาโดยตลอด เพื่อรวบรวมเรื่องราวและเขียนบันทึกการเดินทางของเขาในตะวันออก สือจิ่วเองก็ช่วยเขาไม่น้อยและมักจะมาช่วยงานที่โรงยาเสมอ

อวิ๋นหลิงเห็นว่าเขาทำงานอย่างขยันขันแข็ง จึงได้ให้ค่าตอบแทนเขาไปเล็กน้อย

แม้สือจิ่วจะเป็นลูกจ้างในโรงยา ทว่าคำสั่งซื้อทั้งหมดที่เขาทำจะถูกบันทึกไว้แยกต่างหากและเขาได้รับกำไรหนึ่งส่วนจากการขาย

เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมา "กำไรหนึ่งส่วน?"

เช่นนั้นเจ้าเด็กนั่นมิใช่ว่าเพิ่งจะทำเงินไปได้ถึงสี่สิบตำลึงหรอกหรือ?

เมื่อคิดถึงเทพสงครามแห่งซีโจวผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา ทุกเดือนจะได้เงินติดกระเป๋าจากภรรยาเพียงสามสิบตำลึงไม่ขาดไม่เกินแม้แต่เหวินเดียว

แต่เจ้าเด็กสือจิ่วนั่นเพียงขยับปากไม่ครั้ง ก็สามารถทำเงินได้สี่สิบตำลึงไปได้ง่ายๆ...

เซียวปี้เฉิงอิจฉาตาร้อนเป็นอย่างมาก จนแทบจะกัดมือเล็กๆนั่นขึ้นมา

“เช่นนั้นหนึ่งเดือนเขามีรายได้เท่าไหร่กัน??”

อวิ๋นหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า "ข้าจำได้ว่าเดือนที่แล้ว ดูเหมือนว่าจะแปดร้อยกว่าตำลึงกระมัง"

สือจิ่วมีริมฝีปากสีแดง ฟันขาว รูปลักษณ์โดดเด่นหล่อเหลา ทุกครั้งที่เขาอยู่ต่างก็ดึงดูดสตรีเข้ามาไม่น้อย

ไหนยังจะที่เขาเป็นคนพูดจาไพเราะและเป็นกันเอง และมักจะทำให้สตรีผู้ร่ำรวยเหล่านั้นแย้มยิ้ม จึงมักจะสามารถเจรจาคำสั่งซื้อได้เป็นจำนวนมาก

กระทั่งว่าทุกคราที่โรงยาออกสินค้าอะไรมาใหม่ สือจิ่วก็สามารถแนะนำได้เป็นอย่างดี

“ก่อนหน้าเป็นเพราะได้รับผลกระทบจากในวัง ทำให้การค้าของโรงยาเริ่มต้นได้ไม่ค่อยดีนัก ยามนี้เดือนสี่จึงทำได้เพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น แต่ค่าตอบแทนของเขามีมากกว่าหกร้อยตำลึงแล้ว คาดว่าภายในสิ้นเดือนนี้คงจะจะเกินหนึ่งพันตำลึงแน่”

หนึ่งพันตำลึง!

เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะกุมหน้าอกของตนและหลั่งน้ำตาเงียบๆ

เงินที่เจ้าเด็กนั่นได้รับในแต่ละเดือน เกือบจะเท่าเงินเดือนประจำปีของเขาแล้ว ไฉนประโยคเดียวมันบาดใจถึงเพียงนี้?

เขาอดที่จะเอ่ยไม่ได้ว่า "สือจิ่วยังเด็กอยู่ จิตใจยังไม่นิ่งพอ หากว่าต้องถือตั๋วเงินมากมายไว้ในกระเป๋า เกิดถูกหลอกหรือตกเป็นเป้าลักพาตัวไปจะทำอย่างไรเล่า? เช่นนี้ไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย มิสู้นำตั๋วเงินของเขามาเก็บไว้กับข้า ข้าจะเก็บรักษาไว้ให้เขาเอง”

อวิ๋นหลิง "...ท่านนี่ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก? หากต้องการเงินก็เอ่ยมาตามตรง"

เซียวปี้เฉิงที่ถูกมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ก็ยังคงทำหน้าหนาเอ่ยปรึกษาต่อ "ถ้าหากว่าข้าสามารถเจรจาการค้าได้เช่นกัน จะได้รับค่าตอบแทนหนึ่งส่วนหรือไม่?"

“ท่านยังคิดจะมาทำงานที่โรงยา?” อวิ๋นหลิงมองเขาอย่างขบขัน “อะไรเล่า หรือว่าปกติเงินติดกระเป๋าในแต่ละเดือนไม่พอให้ท่านใช้อย่างนั้นหรือ?”

เซียวปี้เฉิงพลันมีสีหน้ากระดากอาย "...เงินค่อนข้างตึงมือเล็กน้อยน่ะ"

อวิ๋นหลิงหรี่ตาลง “ท่านอ๋องหนอท่านอ๋อง เมื่อเราแต่งงานกันใหม่ๆ ในมือท่านมีเงินห้าสิบตำลึงก็สามารถพอใช้จ่ายในจวนจิ้งอ๋องไปได้หนึ่งเดือน บัดนี้คนเดียวสามสิบตำลึงกลับไม่พอใช้อย่างนั้นหรือ ?" "

“ว่ามา!” อวิ๋นหลิงกระแทกชั้นวาง หรี่ตาลงเอ่ยเสียงข่มขู่ “อยู่ข้างนอกท่านแอบทำอันใดลับหลังข้าหรือไม่”

“ข้าไหนเลยจะกล้าทำอันใด?” เซียวปี้เฉิงยิ้มประจบ ด้วยความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดต่ออย่างรุนแรง “แต่ทุกครั้งที่ออกไปกินข้าวข้างนอก ไม่ว่าอวิ๋นเจ๋อหรือหรงจั้น แต่ละคนต่างก็หยิบเอาตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงออกมาใช้มือเติบ เทียบกับข้าแล้วก็ต่างกันลิบลับ…”