พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 416

กงจื่อโยวปิดกล่องยา ฉับพลันน้ำเสียงที่เอื่อยเฉื่อยก็เริ่มจริงจังมากขึ้น “เงินหนึ่งพันตำลึงไม่ใช่น้อยๆ กระดูกหักงอกใหม่ สี่คำนี้ฟังดูน่าเหลือเชื่อเกินไป ข้าขอบังอาจถามว่ายามหัศจรรย์เช่นนี้คิดค้นขึ้นมาได้อย่างไรกัน?”

สำหรับเขาเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญ ที่เขากล่าวออกไปเช่นนี้ ก็เพื่อจะทดสอบพระชายาอ๋องจิ้งว่าคิดค้นมันขึ้นมาได้อย่างไร

อวิ๋นหลิงแย้มยิ้มเอ่ย "นี่เป็นสูตรลับเฉพาะ ไม่อาจเปิดเผยออกไปได้ง่ายๆ คุณชายไม่ต้องกังวลว่าประสิทธิภาพของยาจะไม่ได้ผล จิ้งอ๋องและข้าขอใช้ชื่อจวนจิ้งอ๋องรับประกัน ว่าเมื่อครู่ไม่ได้เอ่ยเกินจริงอย่างแน่นอน”

แม้ว่าเขาจะรู้ตัวตนของอวิ๋นหลิงสามีภรรยาแล้ว แต่กงจื่อโยวก็ยังคงแสดงท่าทีประหลาดใจในเวลาอันเหมาะสม จากนั้นก็หุบพัดและโค้งคำนับพวกเขา

“ที่แท้ก็เป็นจิ้งอ๋องและพระชายาจิ้ง ข้าน้อยกงจื่อโยว มาจากแคว้นถังใต้ เลื่อมใสทั้งสองท่านผู้ยิ่งใหญ่ เสียมรรยาทแล้ว เสียมรรยาทแล้ว !”

เซียวปี้เฉิงรับการคำนับและเอ่ยว่า "ไม่ต้องเกรงใจ"

กงจื่อโยวพลันมีสีหน้าผ่อนคลาย แย้มยิ้มเอ่ย "ในเมื่อทั้งสองท่านรับรองด้วยตนเอง เช่นนั้นยาหยกขาวเชื่อมสมานนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ข้าเองก็วางใจแล้ว"

เซียวปี้เฉิงพลันมีสีหน้าอ่อนลง "ขอเจ้าวางใจ โรงยาของเรามีบริการหลังการขาย หากเจ้านำมันไปใช้แล้วพบว่าคุณภาพไม่ดี ก็สามารถมาที่โรงยาได้ตลอดเวลา ขอเพียงตรวจสอบว่าไม่ได้ผลจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเปลี่ยนตัวยาหรือคืนเงินก็ไม่มีปัญหา”

กงจื่อโยวยิ้มพลางพยักหน้า เมื่อเห็นว่าพวกเขาปฏิเสธที่จะให้ข้อมูลเกี่ยวกับสูตรยา จึงไม่ได้สอบถามเพิ่มเติม

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าต้องการซื้อยาหยกขาวเชื่อมสมานจำนวนสิบกล่อง”

เซียวปี้เฉิงลอบตกตะลึงกับการใช้เงินมือเติบ ทั้งยังควักเงินหนึ่งหมื่นตำลึงออกมาง่ายๆได้โดยไม่ขมวดคิ้วด้วยซ้ำ

เมื่อใดเขาจะมีวันที่เป็นเช่นนี้บ้างเล่า?

อวิ๋นหลิงเองก็แปลกใจเล็กน้อย แต่ความสนใจของนางแตกต่างไปจากของเซียวปี้เฉิง "คุณชายท่านนี้ หากว่ากระดูกหักทั่วไป แค่ยาเชื่อมสมานหนึ่งกล่องก็สามารถรักษาได้"

ซื้อไปมากมายเพียงนี้ เป็นไปได้ไหมที่จะมีคนในครอบครัวถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่ทับและกระดูกหักทั้งหมด?

กงจื่อโยวกระแอมไอเบาๆ สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความเศร้าโศกและหาเหตุผลมาข้อหนึ่งอย่างลวกๆ

“ขอไม่ปิดบังพระชายาจิ้ง หลายปีมานี้บิดาข้าเดินทางไปทำการค้า ทว่าไม่ทันระวังถูกรถม้าล้มทับ ส่งผลให้กระดูกในร่างกายหักทั้งหมดและเป็นอัมพาต ทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียง ดังนั้นกล่องเดียวเกรงว่าจะไม่พอใช้”

หน้ากากเงินพึมพำอยู่ในใจ เจ้าสำนักน้อยช่างเป็นบุตรที่กตัญญูจริงๆ

อวิ๋นหลิง "..."

เมื่อครู่นางเพียงเหน็บแนมเขาไปอย่างนั้น ยังมีเรื่องเช่นนี้จริงๆอย่างนั้นหรือ?

“ได้ยินเช่นนี้ข้าเองก็ขอแสดงความเสียใจกับท่านด้วย” อวิ๋นหลิงตีหน้าเศร้าอย่างเหมาะเจาะ จากนั้นก็เอ่ยเตือนอย่างหวังดี “แต่ถ้าเป็นอาการบาดเจ็บเก่าเช่นนี้ จำต้องให้กระดูกหักอีกรอบจึงจะสามารถใช้ยาได้ ข้าแค่เกรงว่าจะเขาทนความเจ็บปวดไม่ไหว”

อายุปูนไหนแล้ว หากว่ากระดูกในร่างกายหักทั้งหมด เกรงว่าอาการบาดเจ็บไม่ทันหายซ้ำยังแทบจะเอาชีวิตไปทิ้งด้วย

กงจื่อโยวส่ายศีรษะอย่างเด็ดเดี่ยว "ขอบคุณพระชายาจิ้งสำหรับความหวังดีของท่าน แต่ความปรารถนาของพ่อข้าหลายปีมานี้คือต้องการจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ในเมื่อยามนี้มียามหัศจรรย์เช่นนี้ แม้ว่าความหวังจะริบหรี่ข้าเองก็อยากจะลองดู”

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้ล้วนแต่เป็นข้ออ้าง เขาเพียงแค่อยากซื้อกลับไปให้ลูกน้องได้ศึกษาให้ละเอียดแต่เพียงเท่านั้น

อวิ๋นหลิงมุมปากกระตุก ฉับพลันก็ไม่แน่ใจว่าควรสรรเสริญความกตัญญูของเขาหรือไม่

“...ความกตัญญูของคุณชายกงจื่อโยวช่างสะเทือนฟ้าสะเทือนดินนัก ทว่ายามนี้เพิ่งคิดค้นออกมาได้ไม่นาน ในมือข้ามีเพียงห้ากล่องเท่านั้น”

"ข้าต้องการทั้งหมด!"

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าบุรุษผู้นี้ช่างเป็นเศรษฐีที่โง่เขลาจริงๆ เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจภายหลัง จึงได้รีบนำยาทั้งห้ากล่องห่อให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว

เขากระแอมไอเบาๆ ไม่ลืมที่จะเอ่ยสำทับ "นี่เป็นยาตัวใหม่จากทางโรงยา ยามนี้ยังไม่ได้ร่วมส่วนลดใดๆ อีกทั้งไม่มีของแถมด้วย "

ยาหยกขาวเชื่ิอมสมานไม่ใช่ยาที่ใช้กันทั่วไป ทว่าบุรุษผู้นี้กลับซื้อไปถึงห้ากล่องในคราวเดียวและต่อไปคงจะไม่มาซื้อเพิ่มอีกแน่

เซียวปี้เฉิงจึงรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องให้ของแถมใดๆไปอีก