พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 417

อวิ๋นหลิงสั่งให้เด็กๆในโรงยาขนของทุกอย่างไปไว้บนรถม้า จากนั้นก็พูดคุยกับกงจื่อโยวระหว่างทางและออกไปส่งด้วยตนเอง

หลังจากได้พูดคุยกันมา นางก็ทราบว่าครอบครัวของกงจื่อโยวทำการค้ามาหลายชั่วอายุคนและร่ำรวยมาก ครั้งนี้เข้ามาที่เมืองหลวงต้าโจวก็เพื่อตามหาญาติที่ไม่ได้พบเจอกันนานหลายปี

เมื่อพวกเขาแยกย้ายกัน ทั้งสองคนก็คุ้นเคยกันดีราวกับเป็นสหายสนิทที่รู้จักกันมานานหลายปี

“วันนี้ขอลาท่านอ๋องและพระชายาไปก่อน หากว่ามีเวลาว่าง ข้าจะเตรียมของขวัญเป็นการส่วนตัวและมาดื่มชาเยี่ยมเยือนพวกท่านทั้งสอง”

อวิ๋นหลิงยิ้มกล่าวอย่างเกรงอกเกรงใจ "ไม่จำเป็นต้องเตรียมของขวัญใดๆ เมื่อท่านมาข้าจะเลี้ยงอาหารท่านเอง"

คนที่มีรสนิยมสูงถึงเพียงนี้ คงจะไม่มาเยี่ยมโดยไร้ของติดไม้ติดมือมาจริงๆกระมัง?

พวกเขาทั้งสองกล่าวคำอำลา และรถม้าที่กงจื่อโยวนั่งไม่นานก็ลับตาไปอย่างรวดเร็ว

เซียวปี้เฉิงยังคงชักสีหน้า อดกล่าวขึ้นไม่ได้ "เขาเป็นแค่คนสัญจรไปมา เหตุใดเจ้าต้องพูดเหลวไหลกับเขามากมายเพียงนั้น"

“เหลวไหลอันใดกัน? อย่างข้าเรียกว่าคบสหายอย่างกว้างขวาง!”

“กระทั่งชื่อของญาติห่างๆก็แทบจะกล่าวออกมาทั้งหมด ยามที่ข้าช่วยดูตัวให้เฉียวเย่ยังไม่ได้ละเอียดถึงเพียงนี้ด้วยซ้ำ”

อวิ๋นหลิงอธิบายว่า "ข้าทำเช่นนั้นเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับเขา เพื่อที่ในอนาคตเขาจะได้อุดหนุนการค้าของเรามากขึ้น"

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว อดกล่าวขึ้นไม่ได้ "เจ้าไม่คิดว่าคนเหล่านี้แปลกไปหน่อยหรือ? มาถึงก็ซื้อของไปมากมายถึงเพียงนั้น... "

สือจิ่วยิ้มเอ่ย "ท่านอ๋องกังวลเกินไปแล้ว เป็นเรื่องปกติที่คนสัญจรจากแคว้นอื่นๆจะซื้อของไปหลากหลาย คนอย่างกงจื่อโยวสามารถพบเห็นได้ทุกที่ในตงฉู่"

เขาเติบโตขึ้นมาในตงฉู่ และคุ้นเคยกับผู้คนที่สัญจรจากแคว้นอื่นที่เข้าแถวรอซื้ออาหารอยู่หน้าร้านค้าต่างๆ

เซียวปี้เฉิงยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ "แต่คนธรรมดาจะซื้อยารักษาอาการบาดเจ็บมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร"

แม้ว่าเขาจะใช้น้ำเซียนเป็นผลิตภัณฑ์ดูแลผิวขาวใส แต่โดยพื้นฐานของสิ่งนี้เป็นยารักษาภายนอก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงมีราคาแพงมาก

คนกลุ่มหนึ่งเพิ่งเคยเดินทางมาต้าโจวและพวกเขาไม่สนใจเครื่องประดับล้ำค่า ประเพณี และอาหารแต่อย่างใด แต่วันแรกกลับวิ่งมาที่โรงยาแล้ว?

ความสงสัยของเซียวปี้เฉิงนั้นไม่ใชว่าไม่มีเหตุผลเสียทีเดียว อวิ๋นหลิงคิดอยู่พักหนึ่งและเอ่ยอย่างลังเล

“ครอบครัวเขาเองก็ทำการค้าเช่นกัน ไม่แน่ว่าอาจนำกลับไปขายต่อหรือไม่?”

“เขาแทบจะซื้อของทุกอย่างจากโรงยาของพวกเรา ไม่แน่ว่าเขาอาจจะต้องการศึกษาและเลียนแบบสูตรยาของเรากระมัง เมื่อครู่เขายังถามด้วยว่ายาหยกขาวเชื่ิอมสมานทำอย่างไรอีกด้วย”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าคนเหล่านี้มีบางอย่างแปลกๆ แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ ดังนั้นจึงทำได้แค่คาดเดาตามความคิดของอวิ๋นหลิงเท่านั้น

อวิ๋นหลิงยิ้มอย่างไม่ถือสา “อย่ากังวลไปเลย สูตรยาของข้าไม่ใช่ว่าจะเลียนแบบได้ง่ายๆ แม้ว่าจะโชคดีพอที่จะเลียนแบบมันได้ แต่คนเขาก็คงจะไม่มีวัตถุดิบอยู่ในมือ”

แต่ทว่าครอบครัวของกงจื่อโยวทำการค้าอยู่ และหากว่ายินยอมเป็นธุระช่วยเบิกเส้นทางการค้าในแคว้นถังใต้ได้ นางก็ยินดีที่จะร่วมมือกับเขา และนางก็ไม่ถือสาที่จะต้องมอบกำไรให้เขาหนึ่งส่วนด้วย

…

โรงเตี้ยมหนึ่งในใต้หล้า

ภายในโรงเตี้ยมห้องสวรรค์ กลิ่นควันธูปอบอวล

กงจื่อโยวยัดถุงอุ่นสามใบไว้ในอ้อมแขนและหายใจเข้าลึกๆด้วยความโล่งอก

“เก็บข้าวของให้เรียบร้อย รอหลิงซูมารวมตัวกับเราที่เมืองหลวงอีกสองวัน ให้เขาดมสมุนไพรที่เป็นส่วนผสมของยาหยกขาวเชื่อมสมาน ”