พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 45

หลังจากฟังฮูหยินเฟิงโอ้อวดอยู่นาน เฟิงเหยียนก็เอ่ยปากด้วยความทนไม่ไหว

“ในกล่องนี้มีโสมอายุห้าร้อยปีที่ประเมินค่าไม่ได้ ข้าน้อยได้ยินหมอหลวงบอกว่าถ้าผู้หญิงคลอดลูกยากให้หั่นมาหนึ่งแผ่นแล้วอมไว้ในปากเพื่อคุ้มครองให้แคล้วคลาดปลอดภัย ข้าน้อยจึงตามหามาให้พระชายาจิ้งอ๋องโดยเฉพาะ”

แววตาของเซียวปี้เฉิงหม่นลงเล็กน้อย ทำไมเขาจะฟังไม่ออกว่ามีเจตนาร้ายแฝงอยู่ในคำพูดของเฟิงเหยียน

เขาคิดในใจว่าเดี๋ยวเขาคงต้องหาโอกาสจัดการเฟิงเหยียนโดยไม่มีใครรู้สักหน่อยแล้ว

แต่อวิ๋นหลิงไม่โกรธสักนิด แถมนางยังแสดงความดีใจออกมา

“โสมห้าร้อยปีรึ คุณชายเฟิงช่างใจกว้างเสียจริง ไม่ทราบว่าโสมอยู่กล่องไหน ขอข้าดูหน่อยสิ”

สิ้นเสียง อวิ๋นหลิงก็ยื่นมือออกไปค้นหากล่องของขวัญกองนั้น

ฮูหยินเฟิงมองนางอย่างดูถูก เห็นได้ชัดว่านางไม่ชอบท่าทางอดรนทนไม่ไหวของอวิ๋นหลิง

เมื่อเห็นแบบนั้น สีหน้าของเฟิงเหยียนก็เริ่มตึงเครียดและเริ่มซีดลง

“การเก็บโสมเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เสียฤทธิ์ยาอย่าเปิดออกตามใจจะดีกว่า”

เฟิงเหยียนบ่นในใจไม่หยุด เพื่อเป็นการแก้แค้นอวิ๋นหลิง เขาได้ใส่งูไว้ในกล่องของขวัญโดยไม่บอกฮูหยินเฟิงเพื่อขู่ให้นางกลัว

หลังจากที่เขาออกไปหลังจากให้ของขวัญเสร็จ ถึงจะเกิดเรื่องอะไรเขาก็จะไม่ยอมรับและอวิ๋นหลิงก็จะทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรมอย่างเงียบๆ หาตัวคนรับผิดไม่ได้

แต่ใครจะไปคิดว่าอวิ๋นหลิงจะเปิดกล่องของขวัญเหล่านั้นทันทีโดยไม่กลัวว่าคนจะหัวเราะท่าทางที่เหมือนคนไม่เคยเห็นโลกของนาง!

ดูเหมือนว่าอวิ๋นหลิงจะไม่สังเกตเห็นความกังวลของเขา นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ข้าจะเอาออกมาแล้วเอาไปให้อาจารย์หลินซินทำโสมน้ำผึ้งแผ่นให้”

ทันทีที่พูดจบ มืองของอวิ๋นหลิงก็เปิดกล่องของขวัญที่ซ่อนงูไว้

“กรี๊ด!”

เมื่อเห็นงูตัวเล็กที่มีหัวรูปสามเหลี่ยมและมีลวดลายหลากสีสัน ตงชิงก็ร้องกรี๊ดแบบที่สามารถทำให้หลังคาถล่มได้ทันที

ฮูหยินเฟิงตกใจจนสะดุ้ง เมื่อเห็นงูตัวนั้นนางก็หน้าซีดและถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ

อวิ๋นหลิงตีหน้าขรึมทันที นางพูดด้วยความโมโหว่า “กล้าดีจริงๆ นะตระกูลเฟิง ตอนแรกข้าคิดว่าพวกท่านมาขอโทษจากใจจริง ไม่คิดว่าจะแอบแฝงไปด้วยความคิดชั่วร้ายเช่นนี้!”

อวิ๋นหลิงมองปราดเดียวก็รู้ว่างูตัวนี้มีพิษร้ายแรง ถ้าคนธรรมดาถูกกัดเข้าก็มีโอกาสสูงที่จะได้ไปพบยมบาล

อวิ๋นหลิงใช้พลังจิตเจาะเข้าความคิดของงูด้วยความเร็วปานสายฟ้า จากนั้นก็กดจุดอ่อนของงูในทันที

ผู้ชมรอบๆ ต่างตะลึงกับทักษะที่เฉียบคมไม่เหมือนคนธรรมดาของนาง ก่อนที่พวกเขาจะได้สติกลับมา พวกเขาก็เห็นอวิ๋นหลิงดึงคอเสื้อของเฟิงเหยียนและยัดงูเข้าไปในเสื้อของเขา

รุ่ยอ๋องตะลึงจนตาค้าง

“นังชั่ว! เจ้าทำอะไร!”

เฟิงเหยียนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาบิดร่างกายไปมาด้วยแววตาหวาดกลัวและพยายามจับงูตัวนั้นออกมา

งูพิษถูกพลังจิตของอวิ๋นหลิงทิ่มแทงจนเป็นอัมพาตประมาณสิบวินาที เมื่อกลับสู่สภาพเดิมได้มันก็ตอบโต้ด้วยการกัดเฟิงเหยียนจมเขี้ยวทันทีราวกับถูกยั่วยุอย่างหนัก

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของเฟิงเหยียนดังก้องไปทั่วท้องฟ้าเหนือจวนจิ้งอ๋องจนอวิ๋นหลิงสงสัยว่าเขาอาจจะถูกกัดมากกว่าหนึ่งครั้ง

เมื่อเห็นฉากนี้ฮูหยินเฟิงก็ไม่เหลือสติและภาพลักษณ์ใดๆ อีกต่อไป นางกรีดร้องและรีบวิ่งเข้าไป พยายามช่วยเฟิงเหยียนให้หลุดพ้นจากการโจมตีของงูพิษ

จากนั้นไม่นาน ในที่สุดงูพิษที่มีความหนาเพียงนิ้วเดียวก็หล่นจากแขนเสื้อของเฟิงเหยียนและเลื้อยไปรอบๆ อย่างอุกอาจ

“งู! งูพิษเพคะพระชายา!”

ตงชิงปากสั่นจนฟันขบกันดังกึกๆ และแทบจะเป็นลมลงตรงนั้น

เซียวปี้เฉิงมองอะไรไม่เห็น เขาได้ยินแต่ความโกลาหลรอบตัวและเขาก็กันอวิ๋นหลิงให้ไปอยู่ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ

เสียงที่ฟังดูมีความสุขที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ของอวิ๋นหลิงดังขึ้นข้างหูเขา “ไม่ต้องกังวลนะเพคะ เมื่อครู่ข้าแอบป้ายยาหม่องลงบนเสื้อผ้าของท่านแล้ว งูตัวนั้นจะไม่โจมตีพวกเรา”

เฟิงเหยียนนอนกุมแขนอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด ฮูหยินเฟิงก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้และกรีดร้องเสียงแหลมด้วยความหวาดกลัว

“ใครก็ได้รีบจับงูนี้ไปฆ่าที! รีบฆ่ามันเร็ว!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ บรรดาสิ่งมีชีวิตเพศผู้ตรงนั้นต่างก็รู้สึกเย็นวาบที่เป้าขึ้นมาทันที

งูพิษ ผู้หญิงร้ายกาจ เอาเข้าจริงๆ สิ่งที่ร้ายที่สุดก็คือจิตใจของผู้หญิง!

“เรื่องของฮูหยินเฟิงที่เกิดขึ้นในวันนี้ ตระกูลเฟิงต้องมีคำอธิบายให้ข้า!”

เซียวปี้เฉิงพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แม้ว่าดวงตาของเขาจะมองไม่เห็น แต่ฮูหยินเฟิงกลับรู้สึกว่าดวงตาดำขลับของเขาน่ากลัวกว่างูพิษเมื่อครู่มาก

“เฟิงเหยียนกล้าใช้การขอโทษมาบังหน้าแผนร้ายเช่นนี้ นี่เป็นความผิดร้ายแรงในการวางแผนลอบสังหารทายาทฮ่องเต้! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับอวิ๋นหลิง ถึงเขาจะมีสิบหัวก็ยังไม่เพียงพอกับโทษประหาร!”

ดวงตาของฮูหยินเฟิงกำลังจะระเบิดและสุดท้ายนางก็ได้สติกลับมา ดวงตาแดงก่ำมองไปที่เฟิงเหยียนและตะคอกเสียงดัง “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”

เฟิงเหยียนพูดด้วยความตื่นตระหนก “ข้าไม่รู้ ท่านแม่! ข้าใส่งูไว้ในกล่อง แต่ข้าก็แค่จะขู่ฉู่อวิ๋นหลิงเท่านั้น ความจริงงูนั่นมันไม่มีพิษ!”

“ข้ามั่นใจว่าข้าใส่งูกาบหมากหางนิลลงไป ข้าไม่รู้ว่าจู่ๆ มันกลายเป็นงูพิษไปได้อย่างไร! ท่านแม่ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากตาย!”

แผลบวมและเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ เฟิงเหยียนเริ่มรู้สึกหายใจลำบากและจิตใจเขาก็ยิ่งปั่นป่วน กลัวว่าตัวเองจะตายในไม่ช้า

เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เขามั่นใจว่ามันเป็นงูกาบหมากหางนิลธรรมดาเท่านั้น ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นงูพิษไปได้

เมื่อเรื่องดำเนินมาถึงตรงนี้ ฮูหยินเฟิงก็ไม่สนเรื่องอื่นแล้ว นางรีบคุกเข่าและวิงวอนอวิ๋นหลิง

“เรื่องนี้ต้องมีลับลมคมในแน่ๆ ลูกชายของข้าถูกคนอื่นหลอกใช้ พระชายาจิ้งอ๋อง ท่านมีจิตใจกว้างขวาง ทั้งยังมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ได้โปรดช่วยลูกชายข้าด้วย!”

อวิ๋นหลิงนิ่งสนิทไม่ไหวติง “ขอโทษด้วย แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำชม ถึงข้าจะมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่ข้าไม่ใช่คนใจกว้าง”

เดนมนุษย์แบบนี้เป็นภัยอันตราย สู้ตายๆ ไปเสียยังดีกว่า

“ท่านแม่ ข้าเจ็บมาก เจ็บเหลือเกิน!”

“พระชายา ลูกเหยียนเจ็บจะแย่แล้ว!”

อวิ๋นหลิงปลอบนางอย่างใจดี “อดทนไว้ก่อน พรุ่งนี้ก็อาจจะตายแล้ว”