พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 45

หลังจากฟังฮูหยินเฟิงโอ้อวดอยู่นาน เฟิงเหยียนก็เอ่ยปากด้วยความทนไม่ไหว

“ในกล่องนี้มีโสมอายุห้าร้อยปีที่ประเมินค่าไม่ได้ ข้าน้อยได้ยินหมอหลวงบอกว่าถ้าผู้หญิงคลอดลูกยากให้หั่นมาหนึ่งแผ่นแล้วอมไว้ในปากเพื่อคุ้มครองให้แคล้วคลาดปลอดภัย ข้าน้อยจึงตามหามาให้พระชายาจิ้งอ๋องโดยเฉพาะ”

แววตาของเซียวปี้เฉิงหม่นลงเล็กน้อย ทำไมเขาจะฟังไม่ออกว่ามีเจตนาร้ายแฝงอยู่ในคำพูดของเฟิงเหยียน

เขาคิดในใจว่าเดี๋ยวเขาคงต้องหาโอกาสจัดการเฟิงเหยียนโดยไม่มีใครรู้สักหน่อยแล้ว

แต่อวิ๋นหลิงไม่โกรธสักนิด แถมนางยังแสดงความดีใจออกมา

“โสมห้าร้อยปีรึ คุณชายเฟิงช่างใจกว้างเสียจริง ไม่ทราบว่าโสมอยู่กล่องไหน ขอข้าดูหน่อยสิ”

สิ้นเสียง อวิ๋นหลิงก็ยื่นมือออกไปค้นหากล่องของขวัญกองนั้น

ฮูหยินเฟิงมองนางอย่างดูถูก เห็นได้ชัดว่านางไม่ชอบท่าทางอดรนทนไม่ไหวของอวิ๋นหลิง

เมื่อเห็นแบบนั้น สีหน้าของเฟิงเหยียนก็เริ่มตึงเครียดและเริ่มซีดลง

“การเก็บโสมเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เสียฤทธิ์ยาอย่าเปิดออกตามใจจะดีกว่า”

เฟิงเหยียนบ่นในใจไม่หยุด เพื่อเป็นการแก้แค้นอวิ๋นหลิง เขาได้ใส่งูไว้ในกล่องของขวัญโดยไม่บอกฮูหยินเฟิงเพื่อขู่ให้นางกลัว

หลังจากที่เขาออกไปหลังจากให้ของขวัญเสร็จ ถึงจะเกิดเรื่องอะไรเขาก็จะไม่ยอมรับและอวิ๋นหลิงก็จะทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรมอย่างเงียบๆ หาตัวคนรับผิดไม่ได้

แต่ใครจะไปคิดว่าอวิ๋นหลิงจะเปิดกล่องของขวัญเหล่านั้นทันทีโดยไม่กลัวว่าคนจะหัวเราะท่าทางที่เหมือนคนไม่เคยเห็นโลกของนาง!

ดูเหมือนว่าอวิ๋นหลิงจะไม่สังเกตเห็นความกังวลของเขา นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ข้าจะเอาออกมาแล้วเอาไปให้อาจารย์หลินซินทำโสมน้ำผึ้งแผ่นให้”

ทันทีที่พูดจบ มืองของอวิ๋นหลิงก็เปิดกล่องของขวัญที่ซ่อนงูไว้

“กรี๊ด!”

เมื่อเห็นงูตัวเล็กที่มีหัวรูปสามเหลี่ยมและมีลวดลายหลากสีสัน ตงชิงก็ร้องกรี๊ดแบบที่สามารถทำให้หลังคาถล่มได้ทันที

ฮูหยินเฟิงตกใจจนสะดุ้ง เมื่อเห็นงูตัวนั้นนางก็หน้าซีดและถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ

อวิ๋นหลิงตีหน้าขรึมทันที นางพูดด้วยความโมโหว่า “กล้าดีจริงๆ นะตระกูลเฟิง ตอนแรกข้าคิดว่าพวกท่านมาขอโทษจากใจจริง ไม่คิดว่าจะแอบแฝงไปด้วยความคิดชั่วร้ายเช่นนี้!”

อวิ๋นหลิงมองปราดเดียวก็รู้ว่างูตัวนี้มีพิษร้ายแรง ถ้าคนธรรมดาถูกกัดเข้าก็มีโอกาสสูงที่จะได้ไปพบยมบาล

อวิ๋นหลิงใช้พลังจิตเจาะเข้าความคิดของงูด้วยความเร็วปานสายฟ้า จากนั้นก็กดจุดอ่อนของงูในทันที

ผู้ชมรอบๆ ต่างตะลึงกับทักษะที่เฉียบคมไม่เหมือนคนธรรมดาของนาง ก่อนที่พวกเขาจะได้สติกลับมา พวกเขาก็เห็นอวิ๋นหลิงดึงคอเสื้อของเฟิงเหยียนและยัดงูเข้าไปในเสื้อของเขา

รุ่ยอ๋องตะลึงจนตาค้าง

“นังชั่ว! เจ้าทำอะไร!”

เฟิงเหยียนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาบิดร่างกายไปมาด้วยแววตาหวาดกลัวและพยายามจับงูตัวนั้นออกมา

งูพิษถูกพลังจิตของอวิ๋นหลิงทิ่มแทงจนเป็นอัมพาตประมาณสิบวินาที เมื่อกลับสู่สภาพเดิมได้มันก็ตอบโต้ด้วยการกัดเฟิงเหยียนจมเขี้ยวทันทีราวกับถูกยั่วยุอย่างหนัก

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของเฟิงเหยียนดังก้องไปทั่วท้องฟ้าเหนือจวนจิ้งอ๋องจนอวิ๋นหลิงสงสัยว่าเขาอาจจะถูกกัดมากกว่าหนึ่งครั้ง

เมื่อเห็นฉากนี้ฮูหยินเฟิงก็ไม่เหลือสติและภาพลักษณ์ใดๆ อีกต่อไป นางกรีดร้องและรีบวิ่งเข้าไป พยายามช่วยเฟิงเหยียนให้หลุดพ้นจากการโจมตีของงูพิษ

จากนั้นไม่นาน ในที่สุดงูพิษที่มีความหนาเพียงนิ้วเดียวก็หล่นจากแขนเสื้อของเฟิงเหยียนและเลื้อยไปรอบๆ อย่างอุกอาจ

“งู! งูพิษเพคะพระชายา!”

ตงชิงปากสั่นจนฟันขบกันดังกึกๆ และแทบจะเป็นลมลงตรงนั้น

เซียวปี้เฉิงมองอะไรไม่เห็น เขาได้ยินแต่ความโกลาหลรอบตัวและเขาก็กันอวิ๋นหลิงให้ไปอยู่ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ

เสียงที่ฟังดูมีความสุขที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ของอวิ๋นหลิงดังขึ้นข้างหูเขา “ไม่ต้องกังวลนะเพคะ เมื่อครู่ข้าแอบป้ายยาหม่องลงบนเสื้อผ้าของท่านแล้ว งูตัวนั้นจะไม่โจมตีพวกเรา”

เฟิงเหยียนนอนกุมแขนอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด ฮูหยินเฟิงก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้และกรีดร้องเสียงแหลมด้วยความหวาดกลัว

“ใครก็ได้รีบจับงูนี้ไปฆ่าที! รีบฆ่ามันเร็ว!”