พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 461

หลี่กุ้ยเฟยสีหน้าสับสน แต่ก่อนนางไม่เห็นหัวอวิ๋นหลิงเลยด้วยซ้ำ ยังแอบยินดีที่เซียวปี้เฉิงได้แต่งกับหญิงที่ไร้เสน่ห์ไร้ความสามารถมาเป็นชายา

ใครจะคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาจะค่อนข้างขัดแย้งกับสิ่งที่จินตนาการไว้

นางถอนใจเบาๆ ก่อนโน้มน้าวด้วยความหวังดีอีกครั้ง “ถึงกระนั้น เจ้าก็อย่าดูแคลนนางเกินไป หญิงสาวผู้นั้นมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ที่ผ่านมาจิ้งอ๋องกตัญญูและให้ความเคารพข้า แต่ตอนนี้กลับแตกคอและพูดจายอกย้อนข้าบ่อยครั้งเพราะนาง นอกจากมาคารวะตามธรรมเนียมในช่วงเทศกาลแล้ว ปกติก็ไม่ได้มาคำนับที่ตำหนักเว่ยยางเลย”

“แม้แต่อวี้จือพี่ชายของเจ้า ก็ถูกหญิงคนนั้นหลอกหัวปักหัวปำ ก่อนหน้านี้นางไม่เคารพข้าด้วยซ้ำ อวี้จือถึงกับขู่ข้าว่าจะกระโดดตึก ด้วยเหตุนี้จะลงโทษทำให้นางอึดอัดใจไม่ได้!”

ทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตเหล่านี้ หลี่กุ้ยเฟยก็โกรธขึ้นมาทันที

ถึงแม้นางจะเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว แต่ก็ไม่เฉียบคมเหมือนเมื่อครั้งที่ยังเยาว์วัยอีกต่อไป รู้วิธีมุ่งหาผลประโยชน์หลีกเลี่ยงอันตราย ลดความขัดแย้งซึ่งหน้ากับอวิ๋นหลิง

แต่ไม่ได้หมายความว่าความบาดหมางระหว่างทั้งสองฝ่ายจะมลายหายไป

นางย่อมหวังว่าหลี่เมิ่งเอ๋อร์จะแต่งงานกับเซียวปี้เฉิงได้อย่างราบรื่นในภายหน้า สั่งสอนอวิ๋นหลิงให้สำรวมลงมาบ้าง แต่ยามนี้ดูท่าแล้วด้วยนิสัยใจคอของหลานสาวเช่นนี้มีแนวโน้มจะลำบากเสียมากกว่า

ถึงแม้คำพูดและท่าทีของอวิ๋นหลิงคล้ายจะอ่อนโยนกว่าของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ แต่ภายในใจกลับหยิ่งกำแหงยิ่งกว่าหลี่เมิ่งเอ๋อร์มากนัก

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ฟังแล้วก็ทั้งตกใจทั้งโมโหพลางเอ่ยขึ้นว่า “อะไรนะ แม้แต่พี่อวี้จือยังหลงเสน่ห์นางด้วยหรือ”

แม่นมอวี้เหอรออยู่ข้างๆ พูดเสริมเห็นด้วยน้ำเสียงมาดร้าย

“เสน่ห์มัดใจคนของนางนั้นช่างเหลือเชื่อ เริ่มแรก ฝ่าบาททรงประสงค์จะประทานเวินหวยหยูจวิ้นจู่ ซึ่งเป็นลูกกำพร้าของผิงหยางอ๋องผู้เฒ่าแก่จิ้งอ๋องในฐานะชายารอง แต่สุดท้ายนางก็ป่วนงานมงคลสมรสจนล้มไม่เป็นท่า ต่อมาจวิ้นจู่ได้แต่งกับพี่ใหญ่ร่วมอุทรของนาง และสนิทสนมกับนางยิ่งนัก!”

“แล้วก็มีเรื่องขององค์หญิงเก้าแห่งแคว้นตงฉู่ ไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร องค์หญิงเก้าก็ถูกนางหว่านล้อมจนยอมจำนนเหมือนกับจวิ้นจู่เลย!”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์พำนักอยู่ในสำนักศึกษามาหกเจ็ดปีแล้ว แทบไม่ได้กลับมาเมืองหลวงเลยนอกจากช่วงเทศกาลฉลองตรุษ เคยได้ยินเรื่องราวในเมืองหลวง แต่ไม่รู้รายละเอียดทั้งหมด

ฟังคำเล่าของหลี่กุ้ยเฟยกับแม่นมอวี้เหอแล้ว ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าอวิ๋นหลิงเป็นปีศาจสาวพราวเสน่ห์ที่ล่อลวงใจผู้คนโดยแท้

หลี่เมิ่งเอ๋อร์กำหมัดแน่น พูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่ว่านางจะมีกลอุบายมากแค่ไหนข้าก็ไม่กลัว ข้าอยากแต่งงานกับท่านพี่จิ้งอ๋อง ไม่มีใครขวางข้าได้!”

นางเฉลียวฉลาด สติปัญญาดีกว่าสหายรุ่นราวคราวเดียวตั้งแต่ยังเด็ก ตอนอายุสามขวบ เด็กคนอื่นๆ ยังเรียนนับเลขอยู่เลย แต่นางคำนวณบวกลบได้ถึงยี่สิบแล้ว

ตอนยังเล็ก หลี่เมิ่งเอ๋อร์รู้ว่าในฐานะบุตรสาวคนโปรดของตระกูลหลี่ ว่าที่สามีของนางจะต้องเป็นว่าที่โอรสสวรรค์เป็นแน่

ตระกูลหลี่ชมชอบสติปัญญาของนาง ตั้งความหวังไว้กับนางสูง จึงมักส่งนางเข้าวังมาเป็นเพื่อนหวงกุ้ยเฟย เพื่อปลูกฝังสายสัมพันธ์กับบรรดาองค์ชาย

ในบรรดาองค์ชายทั้งหมด ผู้ที่หลี่เมิ่งเอ๋อร์ชื่นชอบเหลือแสนคือเซียวปี้เฉิง มิใช่เพื่ออื่นใด เพียงเพราะเขามีหน้าตาโดดเด่นและหล่อเหลาที่สุด แถมอารมณ์ดีที่สุดอีกด้วย

นางชอบตามติดเขาแจมาตั้งแต่เด็ก ต่อมาได้ยินว่าเซียวปี้เฉิงมีความดีความชอบในการศึกมากมาย นางก็เริ่มขยันหมั่นเพียรมากขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหลายปีตอนอยู่ในสำนักศึกษา จึงมุ่งมั่นจะเป็นสตรีที่โดดเด่นยอดเยี่ยมที่สุด เพื่อจะเทียบเคียงเขาได้

ต่อมาเซียวปี้เฉิงกลายเป็นคนตาบอดสนิท หมดหวังจะได้เป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ หลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็หมดอาลัยตายอยากไปช่วงหนึ่งด้วย

หากอีกฝ่ายไร้วาสนาไม่ได้เป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ ภาคภายหน้านางก็ไม่มีทางได้แต่งงานกับเขา

เดชะบุญที่หลังจากคลาดกันไปคลาดกันมา สุดท้ายเซียวปี้เฉิงก็ได้รับเลือกให้เป็นองค์รัชทายาท นางก็สามารถแต่งงานกับเขาได้ตามปรารถนา

หลี่กุ้ยเฟยลูบเรือนผมของนางแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวล “มีตระกูลหลี่หนุนหลัง เจ้าอยากแต่งเข้าตำหนักบูรพาย่อมไม่ใช่เรื่องยาก นางควบคุมเวินหวยหยูกับองค์หญิงเก้าได้ แต่ไม่สามารถควบคุมทั้งราชสำนักได้”

“คิดแต่จะนั่งในตำแหน่งฮองเฮาเกรงว่าจะเป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ เพราะเจ้าชอบแข่งขันชิงดีชิงเด่นมาตั้งแต่เล็ก ข้ากังวลว่าเจ้าจะน้อยเนื้อต่ำใจ”

แม่นมอวี้เหอกระซิบขัดบท “หญิงสาวตระกูลฉู่ผู้นั้นมีดวงหน้างาม ผู้ชายธรรมดาๆ ล้วนต้านทานสิ่งล่อใจไม่ไหว ท่านจิ้งอ๋องยังถูกหลอกให้ลืมคำว่ากตัญญูและความชอบธรรมไปเสียสนิท คุณหนูอย่าไปใช้ไม้แข็งกับนาง รังแต่จะเสียเปรียบ”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ได้ยินแล้วก็สีหน้างุนงง ดวงตาพลันเปล่งประกาย

ในความทรงจำ ฉู่อวิ๋นหลิงเป็นคนน่ากลัวและน่าเกลียด สมัยเป็นเด็กไม่มีใครอยากเล่นกับนางเลย