พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 5

ลักษณะและความรู้สึกตอนสัมผัสเหมือนจะไม่ใช่คอ

เมื่อเขารู้ตัวก็รีบชักมือกลับ จากนั้นก็ถอยหลังให้ห่างจากอวิ๋นหลิงอย่างรวดเร็ว เขาหยุดถอยเมื่อแผ่นหลังไปชนกับโต๊ะไม้ด้านหลัง

“เจ้า...เป็นสตรีที่ไม่รู้จักอายจริงๆ กลางวันแสกๆแต่ไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าเลย”

เสียงตำหนิดังกังวานในห้อง ใบหน้าอันซีดเซียวของเขาเริ่มแดงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็บึ้งตึง

อวิ๋นหลิงได้สติก็ยักไหล่ ทำหน้าสบายๆ

“ก็ท่านบุกเข้ามาตอนที่ข้าทายานี่ ยังจะมาโทษข้าอีก”

นางหัวเราะเยาะเบาๆ “แล้วท่านก็ไม่ใช่ไม่เคยหลับนอนกับข้า แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ไปได้”

ตงชิงที่นั่งบนพื้นอ้าปากกว้างจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้นางตะลึงมาก

“ฉู่อวิ่นหลิง”

ใบหน้าอันบูดเบี้ยวของเซียวปี้เฉิงแดงก่ำเหมือนปูที่นึ่งสุกแล้ว

เขาไม่เคยรู้สึกโชคดีที่ตัวเองตาบอดเหมือนตอนนี้มาก่อน หาไม่แล้วหากเขาเห็นฉู่อวิ๋นหลิง เขาต้องฝันร้ายไปหลายคืนแน่

ลู่ฉีที่ยืนด้านนอกทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนภายในห้อง

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้ารับใช้รายงานว่าเยียนอ๋องฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงหมุนกายเตรียมเดินออกไป

เขาเดินไปถึงหน้าประตูตามความทรงจำ เมื่อเขาคิดจะเปิดประตู แต่ก็ต้องหยุด

“รีบใส่เสื้อให้นางเดี๋ยวนี้”

“เพคะ บ่าวจะรีบใส่เสื้อให้พระชายา”

ตงชิงรีบลุกขึ้นยืน แล้วหยิบกระโปรงผ้านุ่มจากชั้นวางอย่างรวดเร็ว

เมื่ออวิ๋นหลิงใส่เสื้อเสร็จแล้ว เซียวปี้เฉิงจึงเปิดประตูด้วยใบหน้ามืดครึ้ม และให้ลู่ฉีพาไป

วิญญาณที่ตกใจจนลอยออกไปเหนือนภาลัย ยามนี้กลับเข้าสู่ร่างของตงชิงแล้ว

“คุณหนู ไยท่านถึงทำร้ายท่านอ๋อง บ่าวถ่ายทอดคำพูดของคุณชายใหญ่ให้คุณหนูฟังแล้ว ท่านทำเยี่ยงนี้ จวนเหวินกั๋วกงคงปกป้องท่านไม่ได้”

“ปกป้องไม่ได้ก็ปกป้องไม่ได้สิ อย่ามัวแต่พูดอยู่เลย รีบไปรินน้ำมาให้ข้าดื่มไป”

เมื่อคืนนางไม่ได้ดื่มน้ำเลย และเมื่อครู่ก็กินหมั่นโถวไปสองชิ้น ตอนนี้อวิ๋นหลิงรู้สึกคอแห้งมาก

คงเป็นเพราะตงชิงคิดว่าอวิ๋นหลิงฉิบหายแน่ จึงทำหน้าสิ้นหวัง

“เยียนอ๋องฟื้นแล้ว ประเดี๋ยวท่านอ๋องต้องเอาผิดคุณหนูแน่ จะทำยังไงดี”

“เอาผิดหรือ?”

อวิ๋นหลิงหัวเราะเบาๆ วางแก้วเปล่าในมือลง หันไปมองวิวนอกหน้าต่างแล้วหลับตาพักผ่อน

“เดี๋ยวไอ้เด็กนั่นก็มาขอร้องข้าแล้ว”

คุณหนูถูกกระทบกระเทือนทางจิตใจจนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า?

ตงชิงถอนหายใจยาวๆ รู้สึกกลุ้มใจยิ่งนัก รู้สึกว่าอากาศในตอนนี้เหมือนอารมณ์ของนางเหลือเกิน

นอกเรือนมีสายฝนโปรยปราย ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านเข้ากระดูก

……

ณ เรือนเยี่ยนหุย

ทันทีที่เซียวปี้เฉิงก้าวเข้าไปในเรือน ข้ารับใช้เฉียวเย่ก็เข้ามาต้อนรับ เมื่ออีกฝ่ายเห็นรอยฝ่ามือบนหน้าเซียวปี้เฉิงก็ชะงักงัน

“ท่านอ๋อง ใบหน้าของท่าน...”

ไม่รอบให้เฉียวเย่ถามจบ ลู่ฉีก็บ่นอย่างไม่พอใจ

“ใต้เท้าเฉียว พระชายาบ้าไปแล้ว นางไม่เพียงแต่ลงมือทำร้ายเยียนอ๋องเท่านั้น ยามนี้ยังกล้าทำร้ายท่านอ๋องด้วย”

เฉียวเย่ได้ยินก็อึ้ง ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

เซียวปี้เฉิงโบกมือ “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย ดูอาการของอวี้จือก่อนว่าเป็นเช่นไรบ้าง?”

เยียนอ๋องฟื้นขึ้นมาแล้วเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหมือนพยายามปิดอารมณ์บางอย่างไว้

หลินซินกำลังฝังเข็มที่ขาของเขา ไอน้ำร้อนจากถังยาแช่เท้าลอยขึ้นมา

“อวี้จือ เจ้ายังสบายดีหรือไม่?”