พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 506

“แน่นอนอยู่แล้ว ท่านราชครูเฟิ่งเหมียนเป็นนักพรตของวัดไท่ชิง ด้วยคำแนะนำของเขา แคว้นตงฉู่จึงรู้วิธีแก้ภัยแล้งและอุทกภัยร้ายแรงได้ล่วงหน้าหลายครั้ง”

“ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน มีข่าวลือว่ารัชทายาทแคว้นตงฉู่มีพลังปราณม่วงมังกรแท้คอยปกป้องคุ้มครอง ผู้หญิงธรรมดาสามัญไม่อาจทนพลังปราณมังกรได้ จึงทำให้เขาต้องแต่งงานใหม่สามครั้งติดต่อกัน ฝ่ายหญิงล้วนตายอย่างแปลกประหลาดภายในหนึ่งเดือน สุดท้ายเรื่องนี้ต้องพึ่งราชครูเฟิ่งเหมียนช่วยชี้แนะ จึงไขปริศนาชะตากรรมของเขาได้!”

“หืม...มีเรื่องน่าเหลือเชื่อขนาดนี้เลยหรือ”

“สาวใช้สินเดิมของพระชายาเยียนอ๋องเป็นคนเล่าเรื่องนี้เอง ฉะนั้นจริงแท้แน่นอน”

เหลียงเฟยที่อยู่ในตำหนักพอได้ยินก็หูผึ่ง ก้นบึ้งดวงตาค่อยๆ ลุกวาวขึ้นด้วยความหวัง

อาการในยามนี้ของหยวนโม่ อาจจะไปขอความช่วยเหลือจากราชครูเฟิ่งเหมียนได้ ถ้าอีกฝ่ายมีคำชี้แนะช่วยไขปัญหาได้?

หมอธรรมดาๆ ไม่สามารถรักษาโรคซ่อนเร้นของโม่อ๋องได้ เหลียงเฟยพลันบังเกิดความกระวนกระวายใจจนทำอะไรวุ่นวายไปหมด แอบแวะไปขอคำปรึกษาที่เรือนชิงซินเงียบๆ โดยไม่ลืมเอาวันเดือนปีเกิดของโม่อ๋องไปด้วย

เฟิ่งเหมียนตกปากรับคำขอของเสวียนจี หลังจากได้ยินนางกำนัลมารายงาน ก็ยินดีต้อนรับคนเข้ามา

เหลียงเฟยแสดงความเคารพ กล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “ท่านราชครู วันนี้ข้ามาเยี่ยมเยียน ใคร่ขอให้ท่านช่วยดูดวงแต่งงานของหยวนโม่ลูกชายข้า”

“บัดนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องแต่งงานมีลูกแล้ว แต่คุณหนูสูงศักดิ์ที่มาดูตัวก่อนหน้านี้กลับรู้สึกว่าไม่เหมาะสมสักเท่าใด ข้าอยากจะขอให้ท่านราชครูดูดวงให้หยวนโม่ว่าเขาจะได้ครองคู่อย่างมีความสุขเมื่อไร”

เหลียงเฟยพูดอ้อมๆ อย่างแนบเนียน ไม่ได้เอ่ยถึงโรคที่ซ่อนเร้นอยู่

ถึงแม้เฟิ่งเหมียนจะไม่รู้ความจริงทั้งหมด แต่เขาไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของคนอื่น หลังจากดูวันเวลาตกฟากของอีกฝ่ายอย่างละเอียด เขาก็เริ่มทำนายทายทักไปตามที่อวิ๋นหลิงต้องการให้เขาพูด

“ก่อนหน้านี้ได้มีโอกาสพบโม่อ๋องสองสามครั้ง ข้าน้อยดูลักษณะใบหน้าของโม่อ๋องแล้ว บอกได้เลยว่าเขาไม่ค่อยมีเนื้อคู่ที่สมพงศ์กัน ทายาทสืบสกุลก็น้อย เกรงว่าจะไม่ได้แต่งงานสมใจหวัง”

เหลียงเฟยได้ยินดังนั้นพลันตกตะลึงพรึงเพริด แทบจะถือถ้วยชาในมือไว้ไม่มั่น

“ขอถามท่านราชครู ที่ว่าไม่ค่อยมีเนื้อคู่ที่สมพงศ์กัน ทายาทสืบสกุลก็น้อย ช่วยอธิบายลงรายละเอียดได้หรือไม่”

เฟิ่งเหมียนกล่าวด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก “โม่อ๋องมีดวงชะตาที่หายาก เมื่อดูจากเวลาตกฟาก เขามีดาวบุพเพสันนิวาสเพียงดวงเดียวในชีวิต ด้วยเหตุนี้จึงไม่ค่อยมีเนื้อคู่ที่สมพงศ์กัน แต่ถ้าคว้าโอกาสแต่งงานครั้งนี้ไว้ได้ ภายภาคหน้าเขาจะมีลูกชายลูกสาวอย่างละคน แต่น่าเสียดายที่ดาวบุพเพสันนิวาสดวงนี้จางหายไปแล้ว ข้าน้อยจึงสรุปว่าเขามีทายาทสืบสกุลน้อย”

เหลียงเฟยฟังแล้วพลันได้ยินเสียง 'วิ้ง' ดังก้องอยู่ในหัว มึนงงสับสนไปทั้งร่าง

ทายาทสืบสกุลน้อย...ไม่ได้หมายความว่าชาตินี้จะไม่มีลูกหลานหรอกหรือ!

ใบหน้าเหลียงเฟยซีดเผือด ถามด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อยว่า “เช่นนั้นข้าขอถามท่านราชครูว่าพอมีวิธีใดจะช่วยได้หรือไม่"

เฟิ่งเหมียนครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วตอบด้วยเสียงราบเรียบว่า “ถึงดาวบุพเพสันนิวาสของโม่อ๋องจะอับแสงลง แต่ก็ไม่ได้หายไปเสียทีเดียว ดังนั้นจึงยังมีความหวังริบหรี่ ขอเพียงคว้าโอกาสแต่งงานกับดาวบุพเพสันนิวาสดวงนี้ไว้ให้ได้ก่อนจะอันตรธานหายไปก็เป็นพอ”

เหลียงเฟยกระวนกระวาย นางพยายามทำให้จิตใจสงบลง

ดาวบุพเพสันนิวาส...หรือว่าจะหมายถึงเด็กสาวจื่อเถาคนนั้น?

นางกัดริมฝีปาก ถามอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ว่า “ท่านราชครู ชีวิตลูกชายข้าจะมีแค่ดาวบุพเพสันนิวาสดวงนี้จริงๆ หรือ”

คราวนี้เฟิ่งเหมียนตอบอย่างจริงจัง “จริงแท้แน่นอน”