พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 507

เหลียงเฟยสับสนเล็กน้อย เดิมคิดว่าด้วยนิสัยของจื่อเถา ถ้านางยืนกรานจะเป็นชายาเอกละก็ ต่อให้จะชมชอบตระกูลของสามี อย่างน้อยๆ อีกฝ่ายก็คงจะเป็นเพียงองครักษ์ขั้นสี่ ไม่มีทางจะเทียบเทียมกับโม่อ๋องไปได้เลย

ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นถึงจินอ๋องที่กำลังเป็นประเด็นร้อนถกเถียงกันในเมืองหลวงเมื่อเร็วๆ นี้!

ได้ยินว่าจินอ๋องอายุยังน้อย แต่กิจการในมือได้กระจายไปทั่วประเทศแล้ว ลงทุนทีหนึ่งสร้างกำไรได้หลายสิบล้านตำลึงทองอย่างง่ายดาย

อีกฝ่ายยังไม่ได้แต่งงาน ยามนี้เป็นคนหนุ่มเนื้อหอมที่เหล่าขุนนางในราชสำนักชมชอบ หลายคนอยากเกี่ยวดองแต่งงานกับเขา

อวิ๋นหลิงถอนใจแล้วอธิบายว่า “ใช่แล้ว วันนั้นที่ข้าบอกว่าจะหาสามีที่ดีให้จื่อเถานั้น จินอ๋องบังเอิญมาเยี่ยมชมตำหนักบูรพา จึงถูกใจจื่อเถา”

เหลียงเฟยถามด้วยความไม่เชื่อว่า “พ่อค้าวาณิชที่มีเชื้อสายราชวงศ์ผู้มั่งคั่งในใต้หล้า จะถูกใจสาวใช้ตัวน้อยอย่างจื่อเถาเป็นไปได้อย่างไรกันเล่า”

อวิ๋นหลิงฟังแล้วก็รู้ว่านางยังดูแคลนจื่อเถาจากก้นบึ้งของหัวใจ ความอ่อนโยนในดวงตาก็จางหายไปหลายส่วน

ดูท่าเรื่องนี้จะทำให้เหลียงเฟยปักใจเชื่ออย่างง่ายดายเกินไปไม่ได้

“คุณชายจินบอกว่าตอนนี้เขาถึงวัยแต่งงานแล้ว ควรคิดถึงเรื่องสำคัญของชีวิต เขาเองก็เป็นพ่อค้า ไม่ได้ให้ความสำคัญกับชาติตระกูลของภรรยาในอนาคต และไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะดีดพิณ เล่นหมากล้อม เขียนอักษร และวาดภาพได้หรือไม่ แต่ชื่นชอบนิสัยใจคอกับฝีมือของจื่อเถา รู้สึกว่านางทำงานเรียบร้อยเป็นระเบียบและสามารถคิดบัญชีได้ ถ้าแต่งงานกับนาง ภายหน้าจะสามารถช่วยเกื้อหนุนกิจการของตระกูลได้”

อวิ๋นหลิงว่าพลางสังเกตการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ บนใบหน้าของเหลียงเฟยโดยไม่ให้พลาดแม้แต่น้อย

“ที่สำคัญจื่อเถายังมีรูปโฉมงดงาม ไม่ด้อยไปกว่าคุณหนูตระกูลใหญ่ คุณชายจินพอใจนางยิ่ง”

ถึงแม้เหลียงเฟยจะไม่ค่อยชอบจื่อเถา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่าทีการทำงานของเด็กสาวผู้นั้นค่อนข้างคล้ายกับของอวิ๋นหลิง กอปรกับมีผิวพรรณหมดจด

จินอ๋องชมชอบนางก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ขณะเหลียงเฟยกำลังตื่นตระหนก อวิ๋นหลิงยังคงฉวยโอกาสตีเหล็กเมื่อร้อนกล่าวต่อ “คุณชายจินสนิทสนมเป็นการส่วนตัวกับข้า นับว่ารู้จักจื่อเถาเป็นอย่างดี มีข้าเป็นแม่สื่อแม่ชักเขาก็วางใจ บัดนี้กำลังตระเตรียมงานแต่ง”

“ไม่กี่วันก่อน ท่านพ่อข้ารับจื่อเถาเป็นลูกสาวบุญธรรมเป็นกรณีพิเศษ เช่นนี้ต่อไปนางก็จะเป็นคุณหนูของจวนเหวินกั๋วกง ถ้าออกเรือนกับท่านอ๋องที่เป็นพ่อค้า ทั้งสองคนก็ถือว่าเหมาะสมกันดี”

เหลียงเฟยราวกับถูกฟ้าผ่า นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น จนถึงขั้นนี้แล้ว เห็นทีจินอ๋องจะถูกใจจื่อเถาเข้าจริงๆ!

ในที่สุดนางก็ลนลานเสียเอง “ไม่ได้...จะเป็นเช่นนี้ไปไม่ได้! จื่อเถาจะแต่งงานกับจินอ๋องไม่ได้เป็นอันขาด!”

อวิ๋นหลิงเผยความประหลาดใจได้พอเหมาะพอดี “เสด็จแม่เหลียงเป็นอะไรไป”

เหลียงเฟยอับจนหนทาง ได้แต่ร่ำไห้วิงวอน “เด็กดี โปรดช่วยแม่ด้วยเถิด ถ้าจื่อเถาแต่งงานกับชายอื่น เช่นนั้นภายหน้าหยวนโม่จะต้องไร้ทายาทสืบสกุล!”

จากนั้นนางเล่าเรื่องที่ไปขอให้เฟิ่งเหมียนทำนายโชคชะตาให้ฟังทั้งน้ำตาไหลอาบหน้า ขอร้องให้อวิ๋นหลิงยื่นมือช่วยนางในครั้งนี้

“นางหนู เจ้าเป็นพี่สะใภ้ของหยวนโม่ คงไม่อยากเห็นเขาอยู่คนโดดเดี่ยวเดียวดายไปตลอดชีวิตกระมัง เรื่องสำคัญใหญ่หลวงเช่นนี้ เจ้าก็คิดเสียว่าทำบุญกุศล ช่วยแม่บอกปฏิเสธเรื่องแต่งงานกับจินอ๋อง!”

อวิ๋นหลิงรู้ว่าเหลียงเฟยไม่ได้โง่ ในใจอีกฝ่ายรู้ดีว่าไม่เหมาะจะให้นางออกหน้าพูดเรื่องนี้ ควรไปหาจื่อเถาโดยตรงจึงจะถูกหลัก

แต่เหลียงเฟยกลัวเสียหน้า อดตบปากตัวเองไม่ได้

อวิ๋นหลิงจึงพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “เสด็จแม่เหลียง ข้าไม่ต้องการให้หยวนโม่พลาดการแต่งงานเพียงครั้งเดียวในชีวิตนี้ไป แต่ผู้ที่เป็นแม่สื่อให้จินอ๋องคือข้าเอง ถ้าจะให้ถอนหมั้นละก็ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็พูดไม่ออกหรอก”

“ท่านก็รู้ดีว่าจินอ๋องช่วยข้ากับปี้เฉิงมาไม่น้อย เขาให้ทุนสำนักศึกษาชิงอี้ที่ยังอยู่ระหว่างก่อสร้าง เขาเชื่อใจข้ามากจนตระเตรียมงานแต่งงานอย่างดีอกดีใจ ในที่สุดข้าก็ทำให้เสียใจอีก นี่ไม่ใช่ข้าทำให้เขาเป็นตัวตลกหรอกหรือ หากปี้เฉิงรู้ว่าข้าทำลายมิตรภาพระหว่างเขากับจินอ๋อง ในใจย่อมตำหนิข้าเป็นแน่”

อวิ๋นหลิงปฏิเสธคำขอให้ช่วยของเหลียงเฟยตรงๆ โดยในใจไม่หวั่นไหวใดๆ และสุดท้ายยังพูดให้อีกฝ่ายสะเทือนใจอย่างหนัก

“ที่สำคัญจื่อเถายินยอมพร้อมใจจะแต่งงานกับจินอ๋อง การแต่งงานครั้งนี้จะเกิดขึ้นได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับพวกเขา ไม่ใช่ท่านหรือข้าหรอก”