พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 511

อวิ๋นหลิงอดทำตาเขียวใส่เขาไม่ได้ “ยามปกติท่านไม่ค่อยมีเวลากอดลูกชายสองคนด้วยซ้ำ ยังอยากจะได้ลูกสาวอีกหรือ”

บัดนี้ต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าอายุเก้าเดือนกว่าแล้ว ส่วนใหญ่พระเจ้าหลวงเป็นผู้ดูแล

ในฐานะผู้มีพลังจิต เด็กทั้งสองต้องการนอนหลับมากกว่าคนทั่วไป มักจะใช้เวลาประมาณสองในสามของการนอน

เพียงแต่เมื่อตื่นขึ้นมา มักจะก่อความปั่นป่วนไปทั่วอยู่พักหนึ่งเสมอ แต่พระเจ้าหลวงคุ้นเคยเสียแล้ว

เซียวปี้เฉิงพึมพำ “เจ้าเด็กแสบสองคนนั่น ข้าอยากกอดพวกเขามากกว่านี้ แต่พอกอดทีไรก็ไม่ได้หยุดพักเลย”

ถึงแม้จะไม่ร้องไห้โยเยหรือเล่นซุกซนไปไหน แต่ชอบใช้พลังจิตหลอกล่อให้เขาเล่นด้วยตลอด ระดับความก่อกวนนั้นเทียบกับการร้องไห้ธรรมดาๆ ไม่ได้เลย

ทำให้เขาหมดแรงภายในครึ่งชั่วยาม เล่นเอาคนเป็นพ่อทนไม่ไหวจริงๆ

อวิ๋นหลิงพูดอย่างขบขัน “ต่อให้คลอดลูกสาว ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมากนักหรอก”

ดูอย่างเสวียนจีสิ ตั้งแต่เด็กจนโตไม่มีใครทุบตีตายได้เลยนับว่ามหัศจรรย์แท้ๆ

“จะเหมือนกันได้อย่างไร ถ้าเป็นลูกสาว ข้ายินดีตามใจไม่ว่าจะเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวแค่ไหนก็ตาม” เซียวปี้เฉิงพูดพลางอดจินตนาการถึงดวงหน้านุ่มนวลเกลี้ยงเกลาของลูกสาวไม่ได้ “ถ้าเจ้าคลอดลูกสาว เสด็จพ่อกับเสด็จปู่จะต้องดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลังแน่ๆ”

อวิ๋นหลิงถามอย่างกังขา “ตระกูลเซียวของท่านชอบลูกสาวขนาดนั้นเลยหรือ”

“แน่นอนอยู่แล้ว” เซียวปี้เฉิงพยักหน้า ถอนใจกล่าวว่า “ราชวงศ์แคว้นต้าโจวไม่ค่อยมีดวงลูกสาวมาเกิดเลย คลอดได้แต่ลูกชายเยอะแยะเหมือนลูกน้ำเต้า”

“จะพูดอย่างไรดี”

อวิ๋นหลิงรู้สึกนึกขำกับคำพูดนี้ เรือนร่างสีขาวราวหิมะที่พิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาสั่นเล็กน้อย น้ำในอ่างกระเพื่อมเกิดระลอกคลื่น พากลีบดอกไม้หลากสีลอยออกไป

เซียวปี้เฉิงเล่าว่า “ข้าคิดว่าอาจเป็นกรรมพันธุ์กระมัง นับตั้งแต่รุ่นเสด็จปู่เป็นต้นมา ตระกูลเซียวมีดวงลูกสาวน้อยมาก ตาแก่อย่างเขาให้กำเนิดลูกชายติดๆ กันถึงเก้าคนในชาตินี้ แต่มีลูกสาวเพียงคนเดียว”

องค์หญิงใหญ่ผู้นั้นเป็นลูกที่เกิดจากภรรยาเดิมที่เป็นสหายในวัยเยาว์ของพระเจ้าหลวง และยังเป็นลูกคนแรกของพระเจ้าหลวงด้วย

แต่ตอนที่พระเจ้าหลวงได้สิบกว่าขวบก็ถูกบังคับให้เกณฑ์เข้ากองทัพ เมื่อรอดกลับมาได้อย่างรุ่งโรจน์ คนรักกลับมาด่วนจากไปในช่วงสงครามโดยยังไม่ทันได้ชดเชยให้ภรรยาเดิมกับลูกสาวเลยด้วยซ้ำ

อวิ๋นหลิงฉุกนึกขึ้นได้ “ก็คือองค์หญิงใหญ่เจียอี้ที่ฝูกงกงพูดถึงหรือเปล่า”

ฝูกงกงเคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ เมื่อพระเจ้าหลวงกลับคืนสู่บ้านเกิดอย่างสง่างาม ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับภรรยาและลูกสาวอีกครั้ง ทว่าทั้งสองกลับถูกศัตรูจับได้ เพื่อไม่ให้พระเจ้าหลวงถูกข่มขู่ ทั้งสองจึงเป็นฝ่ายชักกระบี่ฆ่าตัวตายเสียเอง

ปีนั้นที่อีกฝ่ายจากไปอายุสิบเจ็ดปีเท่าอวิ๋นหลิง ตอนที่ตาแก่น้อยความจำเสื่อมก่อนหน้านี้ก็ทึกทักว่านางเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขาเอง จึงเป็นเหตุให้ไปพำนักอยู่ในจวนจิ้งอ๋อง

เวลานั้นถึงแม้เสียนอ๋องจะดูโง่เขลาและไม่ใช่คนโปรด เสิ่นชิ่นก็มาจากชาติตระกูลต่ำต้อย แต่ทางราชวงศ์ก็ยังชื่นชอบนั่วเอ๋อร์

แม้ว่าตอนนี้เสียนอ๋องจะถูกลดตำแหน่งเป็นคนธรรมดาแล้ว แต่พระพันปียังคงพานั่วเอ๋อร์มาอยู่ข้างกายตนเอง

ทั้งคู่พูดคุยมาถึงตรงนี้ เซียวปี้เฉิงก็เอ่ยถึงหรงฉานอย่างอดไม่ได้

“จะว่าไปเมื่อสองสามวันก่อน ตอนข้าไปหารือที่จวนเจิ้นกั๋วกงนั้นได้พบกับหรงฉานด้วย ข้าเห็นท้องนางดูแหลมๆ บางทีอาจจะคลอดได้ลูกชาย”

ดูท่าพี่ใหญ่จะไม่ค่อยเก่งนัก

อวิ๋นหลิงหางตากระตุก “ท่านดูเรื่องนี้เป็นด้วยหรือ”

“...ชาวบ้านมักพูดกันไม่ใช่หรือว่าถ้าหญิงตั้งครรภ์ท้องแหลมจะคลอดลูกชาย หากท้องกลมจะได้ลูกสาว” เซียวปี้เฉิงสัมผัสท้องของอวิ๋นหลิงอย่างน่าเสียดายอีกครั้ง “ย้อนกลับไปตอนเจ้าตั้งท้องลูกแฝด ท้องกลมดิกเหมือนแตงโม ทำไมไม่ได้ลูกสาวสักคนเลยเล่า”

เขาหมายจะใช้โอกาสนี้เพียรพยายามอีกสักตั้ง เลื่อนฝ่ามือลงต่ำอย่างอดใจไม่ไหว แต่ถูกอวิ๋นหลิงกดเอาไว้

“ยังไม่ได้กินยาเลย อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ เกิดปุ๊บปั๊บรับโชคขึ้นมาจะทำอย่างไร”

ถึงแม้ขณะนี้จะไม่มีปัญหาภายในใหญ่ๆ อย่างไส้ศึกชาวทูเจวีย ทว่าการจะมีลูกคนที่สองก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่นางเพิ่งเป็นชายาองค์รัชทายาท อยู่ในช่วงหน้าที่การงานก้าวหน้า จะปล่อยให้เรื่องคลอดลูกมาพันแข้งพันขาไม่ได้