พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 512

มือซุกซนของเซียวปี้เฉิงถูกกดไว้ ก้นบึ้งหัวใจเจือความเศร้าโศกและขุ่นเคืองอยู่บ้าง

“แล้วพวกเราจะมีลูกสาวได้เมื่อไหร่”

อวิ๋นหลิงมองเขาอย่างขบขัน “ปล่อยไปตามธรรมชาติจะดีกว่า ดื่มยาไม่ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก หากวาสนามาเยือนจริงๆ ข้ายังจะบิวพลิ้วได้หรือ”

หากนางติดลูกโดยไม่ตั้งใจ ก็ย่อมจะคลอดได้ดีตามธรรมชาติ

พอได้ยินเช่นนี้ นัยน์ตาของเซียวปี้เฉิงผุดความหวังฉายชัด มีกำลังวังชาขึ้นมาทันที

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คืนนี้หายากนักจะมีเวลาว่าง ถึงเวลาแลกเปลี่ยนทักษะการโล้สำเภาแบบเจาะลึก ไม่ได้เรียนกันนานเกินไปแล้ว ทิ้งไปนานก็ไม่ดี

“จริงสิ มียาอะไรบ้างที่ผู้ชายกินได้ ถ้ามีข้าขอดื่มสักหน่อย”

ถึงแม้ร่างกายของอวิ๋นหลิงจะต่างจากคนทั่วไป ทั้งยังมีวิชาแพทย์อันล้ำเลิศ แต่ในใจเขาก็ยังรู้สึกกังวลทุกครั้งที่กินยา

เท่าที่จำได้น้ำแกงเลี่ยงบุตรไม่ใช่ของดีอะไร ได้ยินว่าดื่มมากเกินไปจะทำให้เกิดโรคสะสมในร่างกายได้

อวิ๋นหลิงแววตาอ่อนลง “สบายใจได้ ยานั่นไม่มีผลกับข้าหรอก ร่างกายของข้าเองยังไม่เข้าใจเลย?”

ชาติที่แล้วการแพทย์มีความก้าวหน้ามาก ผู้คนได้พัฒนายาคุมกำเนิดโดยใช้ยาสมุนไพรจีนซึ่งมีผลข้างเคียงน้อยที่สุด

นอกจากนี้สมองของนางเคยถูกยากระตุ้น ถึงโรคประสาทอักเสบจะกระตุ้นศักยภาพพลังจิต แต่ก็ทำให้สมรรถภาพทางกายของนางเปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ เกิดผลข้างเคียงน้อยมาก

“อีกอย่างท่านแค่อยากดื่มน้ำแกงเลี่ยงบุตรที่ชายคนนั้นกินไป แต่ข้ายังไม่มีเวลาเตรียมให้หรอกนะ”

นี่เป็นเรื่องจริง เวลาอันน้อยนิดที่นางมีก็หมดไปจนแทบอยากจะแบ่งยี่สิบสี่ชั่วโมงออกเป็นสี่สิบแปดชั่วโมงต่อวันเสียให้ได้

แม้กระทั่งโรงยาก็ไม่ได้ออกผลิตภัณฑ์ใหม่มานานแล้ว ฝากฝังให้อู๋อันกงช่วยดูแลมาตลอดจนสือจิ่วที่อายุยังน้อยกลายเป็นเจ้าของร้านคนสำคัญไปแล้ว

สือจิ่วไม่เพียงเกิดมามีหัวการค้า แต่ยังสนใจวิชาแพทย์อีกด้วย ตอนนี้กำลังเรียนวิชาแพทย์อยู่กับอู๋อันกง

หลังจากตัดขาดความเป็นศิษย์อาจารย์กับหลินซิน ในที่สุดท่านผู้เฒ่าก็พบลูกศิษย์ที่สามารถถ่ายทอดวิชาจนได้ ดูพอใจยิ่ง

อวิ๋นหลิงรู้สึกโล่งใจที่ได้สือจิ่วมาช่วยดูแลโรงยา นางเอาแต่นั่งรอเก็บเงินทุกเดือนก็พอ

ความคิดของอวิ๋นหลิงล่องลอยไปสู่เรื่องทั่วไปโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งนางถูกอุ้มขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำจึงได้สติกลับคืนมา

“เช่นนี้ข้าก็โล่งใจ ไม่ได้เข้าเรียนมานานแล้วหลิงเอ๋อร์ คืนนี้ถึงตาข้าจะต้องเป็นครูแล้ว”

เซียวปี้เฉิงพูดในใจเล็กน้อย ผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนฉากกั้นในระยะไกลก็ตกลงบนมือเบาๆ เขากอดอวิ๋นหลิงแล้วเช็ดหยดน้ำและผมที่เปียกโชกให้นาง

นี่เป็นความสามารถพิเศษที่ได้มาจากพลังจิตของเขา สามารถทำตัดผ่านอากาศได้

เขาไม่มีอาจารย์ จึงอาศัยการลองผิดลองถูกและฝึกฝนซ้ำๆ ยามว่างอยู่หลายเดือน ตอนนี้หยิบสิ่งของที่น้ำหนักน้อยๆ รอบตัวได้อย่างมั่นคงไม่เกิดข้อผิดพลาด ระยะที่ควบคุมได้นั้นใหญ่ประมาณเท่ากับทั้งตำหนักนอน

ความสามารถนี้ยังไม่ได้เอาไปใช้ประโยชน์มากนัก แต่แค่ยกน้ำชาส่งน้ำปรนนิบัติภรรยานั้นสะดวกเหลือแสน

“ดูท่าวันนี้หรงจั้นจะพาเสี่ยวฉานมาที่นี่ นางยังมีเวลาอีกประมาณสองเดือนกว่าจะคลอดกระมัง เหตุใดยังมาเดินเล่นอยู่ข้างนอกอีก”

เซียวปี้เฉิงจับเอวนางอุ้มลงจากรถม้า พูดยิ้มๆ “หรงฉานชอบอ่านนิยาย บทละครที่นางอยากอ่านก่อนหน้านี้กลับไม่มีก็เลยต้องมาหาที่ห้องสมุดตลอด จึงมักขอให้หรงจั้นพานางมาอ่าน”

กอปรกับนางชอบบรรยากาศในห้องสมุดด้วย ในวันหยุดเช่นนี้แทนที่จะยืมหนังสือกลับบ้านไปอ่าน นางกลับนั่งอ่านในห้องสมุดตั้งครึ่งค่อนวัน

อย่ามองว่าหรงจั้นเอาแต่ดุว่าน้องสาวอย่างไร้ความปรานี แต่ทุกวันหยุดเขาก็พาหรงฉานมาที่ห้องสมุดด้วยตนเอง

ในห้องสมุดเมืองหลวง หรงฉานอยู่ในห้องทางมุมตะวันออกเฉียงใต้ ชั้นนี้เป็นชั้นหนังสือที่เกี่ยวกับงานเบ็ดเตล็ดเต็มไปหมด มักจะเป็นที่นิยมยิ่งนัก

หรงจั้นพกฎีการาชการมาอ่านด้วย เรียกได้ว่าทั้งทำงานและดูแลน้องสาวอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

หลังจากค้นหาอยู่สักพัก หรงฉานก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้นวาง แล้วเอ่ยอย่างดีอกดีใจว่า “เยี่ยมไปเลย ทุกครั้งที่มาที่นี่ในช่วงวันหยุด จะเจอหนังสือที่แต่ก่อนอยากอ่านตลอดเลย"

จะว่าไปก็แปลก หนังสือหลายเล่มที่อยากอ่านในครั้งนี้จะไม่มี แต่พอมาคราวหน้าจะไปเจออยู่บนชั้นหนังสือแล้ว

เมื่อเวลาผ่านไป นางค่อยๆ ชอบมาที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ

หรงฉานลูบท้องแล้วนั่งตรงริมหน้าต่างอย่างระมัดระวัง นางรีบจมจ่อมอ่านหนังสือโดยอาศัยแสงแดดอันอบอุ่น

นางไม่เคยสังเกตว่ามีบุรุษผู้หนึ่งสวมอาภรณ์สีกรมท่ากำลังจ้องมองนางอย่างไม่วางตาอยู่ที่ห้องฝั่งตรงข้าม

บนโต๊ะไม้เล็กๆ ตรงหน้าบุรุษผู้นั้นวางหนังสือเก่าเหลืองกรอบหลายเล่ม เห็นชัดว่าเป็นบทละครที่หรงฉานบอกว่าอยากอ่านแต่หาไม่เจอ