พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 513

หรงฉานอ่านหนังสืออยู่ริมหน้าต่างห้องพักหนึ่งก็รู้สึกเปรี้ยวปากอยากกินขึ้นมาอย่างอดมิได้

“ท่านพี่ ข้าอยากกินขนมเหลียงเกาที่ขายข้างนอก ให้คนซื้อมาให้ข้าสักชามได้หรือไม่”

หรงจั้นที่กำลังยุ่งง่วนอยู่กับงานราชการเงยหน้าขึ้น มุ่นคิ้วดุเบาๆ “อย่ากินอาหารเย็นๆ ถ้าท้องไส้ไม่ดีขึ้นมาจะทำอย่างไร”

“แต่ข้าหิวนี่นา” หรงฉานมองเขาด้วยแววตาละห้อย “ไม่ได้กินเหลียงเกามาครึ่งเดือนแล้ว ท่านพี่ ตามใจข้าสักครั้งเถอะ”

ละแวกสำนักศึกษามีร้านขายขนมเหลียงเกาอยู่แห่งหนึ่ง เป็นร้านเก่าแก่ขึ้นชื่อมายาวนานของเมืองหลวง ทุกๆ หน้าร้อนขนมของทางร้านจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่า

ขนมเหลียงเกาใช้น้ำบ่อมาแช่ข้าวเหนียว รสชาติจะหอมหวานกลิ่นปนทราย สดชื่นอร่อย เข้าคู่กับน้ำเชื่อมที่ทำจากน้ำตาลทรายแดงเข้มข้น เหมาะสำหรับทุกเพศทุกวัย

หรงฉานเป็นลูกค้าประจำของร้านขนมเหลียงเกา เมื่อก่อนจะมากินทุกๆ สองวัน แต่เนื่องจากตั้งครรภ์และย่างเข้าสู่ฤดูร้อน นางได้กินขนมเหลียงเกาเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น

หรงจั้นถอนใจ สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมแพ้ให้กับน้องสาวของตน

“เช่นนั้นเจ้ารออยู่ที่นี่อย่างว่าง่าย ข้าจะสั่งเด็กรับใช้ให้ไปซื้อมาสักชาม แต่เจ้ากินได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้นนะ”

หรงฉานสองตาทอประกายเจิดจ้า กลืนน้ำลายพลางผงกศีรษะระรัว ขานรับอย่างอ่อนหวาน “ท่านพี่ใจดีที่สุดเลย”

ในห้องสมุด แต่ละห้องมีที่นั่งจำกัด ปกติต้องถือบัตรแสดงตนเข้าออก

ลานด้านหน้ามีสถานที่เปิดโล่งรับลมเย็น สารถีกับเด็กรับใช้ของจวนเจิ้นกั๋วกงคอยท่าอยู่ตรงนั้น หรงจั้นกำชับสองสามคำแล้วก็ลุกขึ้นลงไปชั้นล่างตามหาเด็กรับใช้

ในห้องตรงข้าม รุ่ยอ๋องเห็นฉากนี้แล้วรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

บทละครพวกนี้ที่อยู่หน้าโต๊ะของเขา เพิ่งลงทะเบียนกับผู้ดูแลห้องสมุด เหลือเพียงใส่หมายเลขที่ถูกต้องแล้ววางบนชั้นหนังสือเท่านั้น

ขณะที่หรงจั้นไม่อยู่ ต่อให้เขาจะไปชั้นสามของห้องตรงข้าม หรงฉานก็ไม่สังเกตเห็นเขาอยู่ดี

อย่างไรเสียหญิงสาวผู้นั้นก็มักจะงุนงงอยู่เสมอ

รุ่ยอ๋องตัดสินใจวางแผนจะแอบวางหนังสือเหล่านี้ไว้บนชั้นหนังสือ เช่นนี้เมื่อหรงฉานมาคืนหนังสือก็จะพบว่าบทละครที่นางอยากอ่านเมื่อไม่กี่วันก่อนนั้นมาอยู่ตรงนี้แล้ว

ตอนที่เขาหอบหนังสือหลายเล่มนั้นขึ้นมาแล้วออกไป ผู้ดูแลห้องนี้ก็รีบค้อมคำนับน้อมส่ง

“ท่านรุ่ยอ๋องค่อยๆ เดิน หนังสือพวกนี้จะนำไปเก็บไว้ในคลังกระมัง จะให้ข้าน้อยช่วยหรือไม่ขอรับ”

แม้ว่ารุ่ยอ๋องเคยถูกเสียนอ๋องกับฉู่อวิ๋นหานหลอกมาก่อน ทำให้ชื่อเสียงของเขาตกต่ำลงไปในเมืองหลวง แต่เหล่าผู้ดูแลห้องสมุดเมืองหลวงก็ยังประทับใจรุ่ยอ๋องอยู่มาก

เขาจะมาห้องสมุดทุกวันหยุดและบริจาคหนังสือหลายเล่ม ส่วนใหญ่เป็นข้อคิดจากหนังสือคำอธิบายเพิ่มเติมของเขาเอง

หนังสือคำอธิบายเพิ่มเติมเหล่านี้ได้รับความนิยมอย่างมากในห้องสมุด ทุกวันจะมีลูกศิษย์มาแย่งกันยืมไปอ่านคัดลอก

รุ่ยอ๋องหอบหนังสือแน่นขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยเสียงนุ่มนวล “ไม่รบกวนหรอก แค่เอาหนังสือเหล่านี้ไปวางไว้ในห้องอื่น ข้าทำเองได้”

เขาไม่อยากยืมมือคนอื่น บางทีอาจเป็นเพราะอยากหาข้ออ้างให้ตัวเองเข้าใกล้คนผู้นั้นมากขึ้นอีกนิด...