พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 522

เวลาเที่ยงที่แดดร้อนจัด ระเบิดทุเรียนถูกอบภายใต้อุณหภูมิที่ร้อนสูง กลิ่นก็ยิ่งเข้มข้นรุนแรงมากขึ้น

ใบหน้าของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ถูกเคลือบไปด้วยของเหนียวหนืดสีเหลืองขี้ ถูกกลิ่นเหม็นรมจนแทบจะเป็นลมไปแล้ว สูญสิ้นพลังในการที่จะตอบโต้เสวียนจีไปจนหมด

“ฮ่าๆๆ......เป็นอย่างไรบ้าง กลิ่นอาจจะเหม็นอยู่บ้าง แต่ถ้าได้ชิมรสชาติก็ไม่เลวเลย มาๆๆ จะถึงเวลากินอาหารเที่ยงแล้ว กินเยอะหน่อยไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ข้าเลี้ยงเอง”

เสวียนจีขึ้นไปขี่อยู่บนร่างของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ คว้าระเบิดทุเรียนยัดเข้าไปในปากของอีกฝ่ายไม่หยุด ทำเอาหลี่เมิ่งเอ๋อร์สำลักจนพูดไม่ออก

ของเหลวสีเหลืองบดบังการมองเห็น หลี่เมิ่งเอ๋อร์ใช้มือปัดป้องอย่างคลุ้มคลั่งตามสัญชาตญาณ แต่กลับหนีไม่พ้นการควบคุมของเสวียนจีเลยแม้แต่น้อย

“อุ๊ๆ......อุ๊ๆๆ”

นางคนชั้นต่ำ ข้าจะทำให้เจ้าพินาศไปพร้อมกับ

เสวียนจีอุดปากของหลี่เมิ่งเอ๋อร์เอาไว้ เห็นว่าระเบิดทุเรียนยังมีอีกสองสามลูก ดวงตากลมโตเป็นประกายขึ้นมา สายตามองไปที่ศีรษะของอีกฝ่าย เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

“หึๆๆ......ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าทุเรียนเป็นของดีมาก ข้างในของมันอุดมไปด้วยวิตามินและโพลีฟีนอล มีผลในการต่อต้านอนุมูลอิสระ มีผลดีต่อการเจริญเติบโตของรูขุมขนที่จะเกิดขึ้นมาใหม่มากทีเดียว”

“ดูซิเจ้าหัวเถิกจนเกือบจะคล้ายปลาหมึกอยู่แล้ว ข้าจะเมตตาช่วยเจ้าเอง เห้อ......อะไรคือการเอาชนะความแค้นด้วยความดี ข้าช่างเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่ทั้งสวยและจิตใจดีจริงๆ พระโพธิสัตว์เห็นแล้วยังต้องอาย”

เสวียนจีทอดถอนใจ เอาทุเรียนเละๆที่เหลือทาไปบนเส้นผมของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ มอบเป็นแพ็คเกจสปาดูแลเส้นผมระดับซูพรีมให้นาง

กินทุเรียนมากๆมีผลดีต่อการเจริญเติบโตของเส้นผมจริงๆ เพียงแต่การเอามาละเลงไว้บนเส้นผมจะได้ผลหรือไม่นั้นนางไม่รู้ เพียงแต่เมื่อคิดดูแล้วก็น่าจะไม่ต่างกันเท่าไหร่

“ดูซิข้าดีกับเจ้าขนาดไหน ทุเรียนกวนพวกนี้ข้าใช้เวลาทำกว่าครึ่งค่อนวัน ตอนนี้ข้าให้เจ้าใช้หมดแล้ว”

ตอนที่เสวียนจีต้มระเบิดทุเรียน เพื่อเพิ่มระดับความเหนียวข้น นางจงใจเพิ่มอำพันดอกท้อเข้าไปจำนวนมาก ดังนั้นเนื้อทุเรียนที่กวนจึงเหนียวข้นมาก ความหนืดก็สูงมาก

หลังจากที่ของเหลวสีเหลืองถูกป้ายไปบนเส้นผมของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ ผ่านการตากจากแสงอาทิตย์ที่ลอยเด่นอยู่เหนือศีรษะ ค่อยๆแข็งตัวบนเส้นผม กลิ่นก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น

“อุ๊ๆๆ......อุ๊ๆๆ”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์รู้สึกอกอีแป้นจะแตกและสิ้นหวัง นางคิดไม่ออกว่าทำไมนางคนชั้นต่ำที่ตัวดำผอมโซคนนี้ทำไมจึงได้มีแรงมากขนาดนี้

แม้ว่ารสชาติในปากจะไม่ได้ทำให้น่าคลื่นไส้ กินแล้วมีความหวานอยู่เล็กน้อย แต่กลิ่นเหม็นแปลกประหลาดรุนแรงนั้นทำให้นางอยากจะอาเจียนอยู่ตลอดเวลา

เหมือนนางจะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น หวังว่าจะมีเทพสักองค์จุติลงมา ใช้ดาบแทงนางเด็กชั้นต่ำที่กำลังวางอำนาจบาตรใหญ่อยู่บนร่างนางให้ตาย

ราวกับสวรรค์ได้ยินคำร้องขอของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ ในที่สุดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาทางด้านนี้

“ท่านราชครู อยู่ทางด้านสวนหลวงขอรับ”

เสียงของเสี่ยวจินจื่อดังขึ้นมาที่ไม่ไกลนัก เสวียนจีหูผึ่งขึ้นมาทันที ใช้พลังจิตรับรู้ได้ถึงตำแหน่งและระยะห่างของเฟิ่งเหมียน

ระยะห่างราวสองร้อยเมตร ด้วยความเร็วของฝีเท้าเฟิ่งเหมียน จะมาถึงที่นี่ในเวลาไม่ถึงสองนาที

สมองใช้ไม่ถึงหนึ่งวินาทีในการคำนวณออกมาอย่าวแม่นยำ เสวียนจีปล่อยหลี่เมิ่งเอ๋อร์ทันที กระโดดตัวลอยราวกับสปริง ด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าแลบ ยีมวยผมสองข้างที่รวบขึ้นอย่างง่ายๆบนศีรษะให้ยุ่งเหยิง

จากนั้นก็ฉีกแขนเสื้อจนขาดและอีกหลายจุดบนชุดกระโปรง โถมตัวเข้าไปกลิ้งในดินโคลนในแปลงดอกไม้ เสี้ยววินาทีที่เฟิ่งเหมียนปรากฏตัวขึ้นตรงทางโค้งของระเบียงทางเดิน ล้มตัวลงและร้องไห้เสียงดังไม่หยุด

“ศิษย์พี่ท่านอยู่ไหน......ฮือๆๆ......มีคนเลวรังแกข้า ข้าจะถูกตีตายอยู่แล้ว......รีบมาช่วยศิษย์น้องสุดที่รักของท่านด้วย”

เฟิ่งเหมียนที่อยู่ห่างออกไปมากได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวนที่คุ้นเคย จึงเผลอฝีเท้าให้เร็วขึ้น ไม่ช้าก็พบกับเด็กสาวที่นอนกลิ้งอยู่กลางถนนด้วยสภาพที่น่าอนาถกว่าขอทานเสียอีก หางตากระตุกอย่างแรงหลายที

“ฮือ”

“อ๊า”

“อ๊าก”