พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 521

พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้ากลางฤดูร้อน ดอกไม้นานาพรรณในสวนหลวงเบ่งบานสวยงาม ดึงดูดให้เหล่าผีเสื้อบนมาดอมดมไม่หยุด

อาจจะเป็นเพราะว่าอากาศร้อนเกินไป เหล่าองครักษ์ที่เฝ้าเวรและนางกำนัลต่างก็เข้าไปหลบอยู่ในร่มเงาชายคาตำหนัก รอบข้างเงียบสงัดไร้ผู้คน

เสวียนจียืนอยู่บนถนนที่ปูด้วยหินเขียว ยื่นมือโค้งตัวทำท่าออกกำลังกาย พลางใช้พลังจิตเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับประสาทสัมผัสทั้งห้า

แม้จะมีระยะห่างกันกว่าร้อยก้าว แต่ก็ได้ยินการสนทนาของทั้งสองคนได้อย่าชัดเจน

หน้าผากที่เกลี้ยงเกลาของหลี่เมิ่งเอ๋อร์มีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมาเต็มไปหมด ปากก็บ่นว่า “แสงแดดแรงจ้าจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะไม่ได้มาเยี่ยมท่านป้านานแล้ว ข้าก็คร้านจะเข้าวัง”

ส่วนเรื่องที่ว่าหลี่เมิ่งชูจะสามารถแต่งเข้าจวนเยี่ยนอ๋องได้หรือไม่นั้น นางไม่ได้ใส่ใจนัก แค่อยากจะเข้ามาเดินเล่นในวังเป็นหลัก รวดขอของดีๆจากพระสนมหลี่ด้วย

สาวรับใช้รีบพูดอย่างเป็นห่วงว่า “จากที่นี่ไปถึงตำหนักแสงซียังอีกไกลนัก มิสู้ให้บ่าวไปบอกกับคนในวังให้เตรียมรถม้าให้ท่านสักคันดีไหมเจ้าคะ”

“ไม่ต้อง ในรถม้าอึดอัดจะตาย ข้ายอมเดินดีกว่า”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์แบะปาก ตอนที่นางเดินทางเข้าวังก็นั่งรถม้ามาเป็นเวลาครึ่งชั่วยามแล้ว ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเหงื่อที่เหนียวเหนอะหนะ

สาวรับใช้เอ่ยยิ้มๆ “รอให้ถึงภายหน้าที่ท่านได้แต่งเข้าตำหนักบูรพาอย่างราบรื่น อยากจะไปที่ตำหนักของพระสนมหลี่ก็เป็นเรื่องสะดวกมากแล้ว”

เสวียนจีกำลังออกกำลังกายยืดกล้ามเนื้อ พอได้ยินเช่นนั้นท่าทางก็ชะงักไป

นี่มันอะไรกัน คิดไม่ถึงเลยว่าห่านหัวโตตัวนี้อยากจะแต่งงานกับพี่เขยสาม

ช่างดีจริงๆดีจนนางรู้สึกปวดเอวเลยล่ะ

นางกำลังคิดอย่างรังเกียจ ก็พบว่าเงาร่างสีส้มของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ในสวนหลวงไม่มีผู้คนแม้แต่คนเดียว เสวียนจีจึงดูสะดุดตามาก บวกกับนางยังทำท่าออกกำลังกายยืดกล้ามเนื้อ ท่าทางแปลกประหลาดนั้นดึงดูดสายตาของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ได้ในไม่ช้า

เดิมทีหลี่เมิ่งเอ๋อร์แค่เดินผ่านเท่านั้น เหลือบไปมองเสวียนจีอย่างไม่ตั้งใจแวบหนึ่ง จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ชะงักฝีเท้าลงทันควัน

เหมือนนางจะเห็นนางเด็กขอทานคนนั้น

สาวรับใช้เกือบจะชนแผ่นหลังของนาง ตกใจสะดุ้งโหยง “คุณหนู ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ไม่สนใจนาง สายตาจ้องมองไปยังเงาร่างสีชมพูเขม็ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาด้วยความเร็วอย่างกะทันหัน

“เจ้าเป็นบ่าวของตำหนักไหน มายืนตรงนี้ซะดีๆ ให้ข้าดูให้ละเอียดหน่อย”

น้อยมากที่เสวียนจีจะสวมใส่เสื้อผ้าที่มีรูปแบบซับซ้อนและล้ำค่าเหล่านั้น เพราะเคลื่อนไหวไม่สะดวก จะเป็นอุปสรรคต่อการทดลองของนาง แต่เสื้อผ้าของพวกนางกำนัลกลับมีรูปแบบที่เรียบง่ายใส่สบาย เหมาะสำหรับทำงานมาก ชนะใจนางไปเลย

หลี่เมิ่งเอ๋อร์เห็นนางสวมชุดของนางกำนัล จึงคิดว่านางเป็นนางกำนัลของตำหนักใดตำหนักหนึ่ง

เสวียนจีหมุนตัวไป กะพริบตาให้นางปริบๆ “นางกำนัล เจ้ากำลังเรียกข้าหรือ”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์เดินเข้าไปดูใบหน้าของนางใกล้ๆ แค่เสี้ยววินาทีดวงตาของนางก็มีเปลวไฟแห่งโทสะผุดขึ้นมา น้ำเสียงแหลมสูงจนแทบจะทะลุแก้วหู

“เป็นเจ้าจริงๆด้วย นางเด็กขอทาน ถึงว่าคนของข้าค้นหาเจ้าทุกซอกทุกมุมก็หาไม่พบ ที่แท้ก็ขายตัวเข้ามาเป็นนางกำนัลในวังนี่เอง สวรรค์มีตา ในที่สุดวันนี้ข้าก็จับเจ้านางเด็กต่ำช้าได้แล้ว”

นางกำนัลตรงหน้าแม้ผิวพรรณจะดำและตัวผอมโซ แต่ใบหน้าก็คล้ายกับนางเด็กขอทานที่ทำให้นางต้องกลายเป็นตัวตลกในตลาดวันนั้นกว่าเจ็ดส่วน หลี่เมิ่งเอ๋อร์สามารถมั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่นางกำลังตามหาอยู่

เสวียนจีไม่รีบร้อน สายตาเผยแววสงสัยอย่างพอเหมาะพอดี “แม่นางหัวโต ท่านจำคนผิดหรือไม่ ข้าเป็นถึงศิษย์น้องของราชครูเฟิ่งเหมียนแห่งแคว้นตงฉู่ ชื่อเสวียนจี ไม่ใช่นางกำนัลและขอทาน”

แม่นางหัวโตอย่างนั้นหรือ

พอหลี่เมิ่งเอ๋อร์ได้ยินคำเรียกขานเช่นนี้ ก็แทบจะกระอักเลือดออกมา ไฟโทสะพุ่งสูงขึ้นมาทันที

“ช่างบังอาจยิ่งนัก ถึงกับกล้าพูดจาเหลวไหล ยังคิดจะเอาชื่อเสียงของท่านราชครูแห่งแคว้นตงฉู่มาขู่ข้า เจ้าคิดว่าข้าจะถูกทำให้ตกใจง่ายๆ แล้วปล่อยเจ้าไปอย่างนั้นหรือ จูเอ๋อร์ เจ้าไปจับนางคนชั้นต่ำคนนี้เอาไว้”