พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 53

แรงที่ริมฝีปากนั้นรุนแรงและหยาบคาย ทันใดนั้นก็มีอาการเจ็บแปลบๆ และกลิ่นเลือดก็กระจายไปทั่วระหว่างริมฝีปากและลิ้น

อวิ๋นหลิงกัดฟันด้วยความเจ็บปวด นางไม่ทันตั้งตัวจากการโจมตีของเซียวปี้เฉิง และไม่อาจทนได้อีกต่อไป

“เจ้าเป็นสุนัขรึไง? ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”

นางกัดกลับไปอย่างแรง จากนั้นก็ตบหน้าเซียวปี้เฉิงอย่างแรง และใช้โอกาสนี้แตะจุดฝังเข็มสองจุดบนเอวของอีกฝ่าย

เซียวปี้เฉิงส่งเสียงคำรามอู้อี้แล้วปล่อยอวิ๋นหลิงด้วยความเจ็บปวด และในที่สุดจิตใจที่ฟุ้งซ่านก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง

อวิ๋นหลิงหอบหายใจ รีบเปิดประตูอย่างรวดเร็ว แล้วพูดอย่างเดือดดาลด้วยใบหน้าเย็นชา “ลู่ฉี! ลู่ฉี!”

ไม่รู้ว่าเจ้าโง่คนนั้นหายไปไหน!

อวิ๋นหลิงไม่มีทางเลือกนอกจากเรียกคนที่ปกติขี้เกียจสนใจ “เยี่ยเจ๋อเฟิง!”

หลังจากได้ยินเสียงเรียกของนาง องครักษ์โปร่งแสงที่ไม่เคยพูดอะไรสักคำก็ปรากฏตัวออกมาจากความมืดเหมือนผี

“มัดชิวซวงแล้วเอาไปโยนที่ห้องโถงใหญ่ ห้ามใครแก้มัดนาง!”

เมื่อนึกถึงซุปไข่หวานที่ไม่มีที่มาที่นางส่งให้เซียวปี้เฉิงอวิ๋นหลิงก็เดาความจริงในใจของนางได้แล้ว

ตั้งแต่เดินทางมาที่ต้าโจว ยากนักที่จะทำให้นางโกรธ

“ปีศาจสาว เจ้าอย่าไป...”

เซียวปี้เฉิงกอดเอวของนางด้วยท่าทางไม่ได้สติ และคว้านางเข้าไปในอ้อมแขน มองหาอะไรเย็นๆ เพื่อบรรเทาอุณหภูมิร่างกายที่แผดเผาของเขา

“ข้า...ทรมาน...”

“ข้าทรมานกว่าท่านเสียอีก!”

หลังจากที่อวิ๋นหลิงปิดปากของนางก็พูดไม่ชัด นางดูดอากาศเสียงดัง “ฟู่ๆ” ในใจก็โมโหแทบตาย

เมื่อครู่เจ้าบอดนี่กัดปลายลิ้นของนาง!

ตอนนี้ปลายลิ้นของนางเจ็บและชา และนางก็ไม่สามารถหยุดน้ำลายให้ไหลได้ นางลองคิดว่านางเคยโกรธแบบนี้ตอนไหนในสองชาติของนาง?

นางผลักเซียวปี้เฉิงออกไป อวิ๋นหลิงสัมผัสความมืดไปจุดตะเกียงน้ำมันที่หรี่แสง จากนั้นก็เห็นสภาพของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

เสื้อของเขาเปิดออกเพียงครึ่งเดียว ดวงตาพร่ามัว แก้มแดงเหมือนเมาสุรา และผมสีดำของเขาก็กระจัดกระจายอยู่บนหน้าอก ราวกับเพิ่งถูกย่ำยีมาอย่างไรอย่างนั้น ช่างดูเย้ายวนใจ

“ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตาดี ท่านคงถูกข้าซ้อมจนตายแล้ว”

อวิ๋นหลิงสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ และกำลังจะใช้เข็มกำจัดฤทธิ์ยาออกไป แต่พบว่านางไม่ได้นำเข็มและกล่องยามาด้วย

พลังจิตบริสุทธิ์ไม่สามารถรักษายานี้ได้ แต่โชคดีที่มีน้ำเย็นสำหรับอาบน้ำวางไว้ในอ่างด้านหลังฉากกั้น

ท่ามกลางแสงสลัว อวิ๋นหลิงพยุงเซียวปี้เฉิงไปที่ด้านข้างถังไม้ขนาดใหญ่อย่างทุลักทุเล และผลักเขาลงไปอย่างไร้ความปรานี

นางยกมือขึ้นแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำที่กระเด็นใส่หน้า “พรุ่งนี้ข้าจะมาคิดบัญชีกับท่านเจ้า...”

ทันทีที่พูดจบ ดวงตาก็พร่ามัว ถูกอีกฝ่ายดึงลงไปในอ่างอาบน้ำด้วยกำลังที่รุนแรงจนเสียงดังตู้ม

อวิ๋นหลิงที่ไม่ทันตั้งตัวก็กลิ้งลงไปในอ่าง และถูกกระแทกด้วยน้ำเย็น หน้าผากของนางกระแทกบนขอบอ่างพร้อมกับเสียงที่ดังชัดเจน และก้อนเนื้อก็ปูดออกมาบนหัวนาง

ถึงตอนนี้ความอดทนเฮือกสุดท้ายก็หมดลง

“เจ้าตื่นเดียวนี้นะ!”

อวิ๋นหลิงลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ มองไปที่เซียวปี้เฉิงอย่างรุนแรง และยืนขึ้นตบเขาที่อยู่ข้างล่างสองครั้ง

“เจ้ากำลังล้อเล่นอยู่รึไง อย่าโทษที่ข้าใช้กำลังกำจัดพิษให้เจ้าแล้วกัน!”

แม้ว่าจะไม่ได้สติ แต่เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกถึงน้ำในอ่างเย็นๆ ที่ทำให้เขาฟื้นคืนสติและค่อยๆ เห็นรูปร่างหน้าตาของคนตรงหน้า

ช่วงนี้เป็นฤดูร้อน อวิ๋นหลิงมักจะสวมเสื้อผ้าที่บางเพื่อให้อากาศปลอดโปร่ง แต่ตอนนี้นางเปียกโชกไปทั้งตัว ทำคนไม่กล้ามองตรงๆ

เซียวปี้เฉิงกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าความโกรธที่เขาเพิ่งระงับไว้ได้พ่นออกมาอีกครั้ง

“เจ้า……”

เมื่อเห็นใบหน้ามืดมนของอวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ตกใจมากจนเสียงของเขาหายไปชั่วขณะ

ใบหน้าเนียนขาวมีรอยแดงเป็นหย่อมๆ เหมือนแมวลายที่มีหน้าสกปรก แล้วไฝน่าเกลียดน่ากลัวอยู่ตรงไหน!

แม้ว่าใบหน้าจะเปื้อนน้ำ แต่ก็ไม่สามารถซ่อนความงามที่เย้ายวนใจเอาไว้ได้เลย