พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 54

หลังจากที่เซียวปี้เฉิงโกรธ ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าเสื้อผ้าของอวิ๋นหลิงเปียกโชกและแนบไปกับร่างกาย เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว รู้สึกกังวลในใจ

“ตอนนี้ข้าสบายดี เจ้ายังมีลูกอยู่ในท้อง กลับไปเอาน้ำร้อนมาอาบเร็วๆ เดี๋ยวไม่สบาย”

ลมในคืนฤดูร้อนพัดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง อวิ๋นหลิงตัวสั่นเล็กน้อย นางสัมผัสใบหน้าของนางที่ปกคลุมไปด้วยแป้งสีแดง รู้สึกกังวลอยู่ครู่หนึ่ง

“ไม่เป็นไร เอาอ่างมาให้ข้า”

เซียวปี้เฉิงตกตะลึงเล็กน้อย “เจ้าพูดอะไร”

“ข้างนอกลานบ้านไม่มีถังน้ำร้อนไม่ใช่หรือ? ข้าหนาวเลยต้องอาบน้ำที่นี่”

อวิ๋นหลิงแก้ตัวอย่างขอไปที และมองไปที่เซียวปี้เฉิง“ท่านขอให้ลู่ฉีไปที่เรือนหลันชิง และขอให้ตงชิงนำเสื้อผ้ามาเปลี่ยนและกล่องเข็มมาให้ข้า”

ตอนนี้เพิ่งจะยามสวี และนางวางแผนที่จะรอจนถึงเที่ยงคืนก่อนค่อยกลับเรือนหลันชิง

เซียวปี้เฉิงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นอวิ๋นหลิงเช็ดใบหน้าของนางอย่างต่อเนื่อง รู้ว่านางไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง

แม้ว่าเขาจะไม่รู้เหตุผล แต่เขาก็ให้ความร่วมมือลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ

“…ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อาบเถอะ”

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อวิ๋นหลิงอาบน้ำในเรือนซู่สือ และเขากังวลมากว่าอีกฝ่ายจะเป็นหวัดจากลมกลางคืนถ้าสวมเสื้อผ้าเปียกเช่นนี้

ไม่รู้ว่าถ้าอวิ๋นหลิงรู้ความจริงว่าดวงตาของเขาหายเป็นปกติแล้ว นางจะยังกล้าอาบน้ำต่อหน้าอย่างสงบใจได้อีกหรือไม่

สิ่งเดียวที่เซียวปี้เฉิงแน่ใจก็คืออวิ๋นหลิงอาจจะทุบเขาจนตายก็ได้

หลังจากที่ลู่ฉีเปลี่ยนเป็นน้ำสะอาดอีกครั้ง อวิ๋นหลิงก็ออกมาจากห้องด้านใน

“ขอบคุณท่านอ๋องที่ให้ข้าอาบน้ำ”

เมื่อเห็นนางเริ่มเปลื้องผ้า เซียวปี้เฉิงก็ออกจากห้องอย่างเงียบๆ และเดินไปที่หน้าต่างของห้องด้านใน ปล่อยให้ลมเย็นพัดเพื่อคลายความแผดเผาที่อยู่ในใจ

แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เสียงน้ำที่กระเซ็นและตกลงมาก็ชัดเจนมาก

เซียวปี้เฉิงจ้องมองพระจันทร์นอกหน้าต่างด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แต่ภาพของอวิ๋นหลิงในตอนนี้ยังคงปรากฏต่อหน้าเขา

เขายื่นมือออกไปแตะริมฝีปาก มุมปากของเขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยจากการถูกกัด แต่ในใจของเขากลับรู้สึกอ่อนโยนอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน และยังมีความสุขที่น่าขำอีก

ความโกรธจากการถูกวางยาเมื่อกี้ก็หายไปแล้ว

ไม่นานอวิ๋นหลิงก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดและออกมา ภายใต้แสงสีเหลืองอบอุ่น นางสวมชุดสีขาว ผมสีดำปล่อยยาวลงมาเหมือนน้ำตก

เซียวปี้เฉิงหยุดหายใจ เขาเพียงรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้นชั่วขณะ

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้แต่งหน้า ไม่ได้ปักปิ่น แต่ก็ยังเห็นเสน่ห์อันน่าหลงใหล

เมื่อเห็นว่าเซียวปี้เฉิงยังคงสวมเสื้อผ้าเปียกอยู่ อวิ๋นหลิงจึงถามว่า “ท่านอยากจะอาบด้วยหรือไม่? ถ้าไม่รังเกียจ น้ำในอ่างก็ยังไม่เย็นนะ”

เซียวปี้เฉิงได้สติกลับมา มุมปากกระตุก ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นหลิงดูจริงจังเกินไป เขาก็อาจจะสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธเขา

“ไม่เป็นไร ข้าจะขอให้ลู่ฉีต้มน้ำอีก”

“อ่อ อย่าให้ลู่ฉีรับใช้ท่านเลย เขางุ่มง่าม ให้ข้าช่วยเถอะ”

เซียวปี้เฉิงหยุดไปชั่วขณะ รู้สึกว่าไฟโกรธที่เพิ่งจะข่มกลั้นเอาไว้จะปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เขาเอ่ยอย่างจนใจ “ฤทธิ์ยาในตัวข้ายังไม่หาย”

เขาคิดว่านี่กำลังยั่วยวนเขาอยู่หรือเปล่า?

อวิ๋นหลิงหยิบเข็มที่ตงชิงส่งมาและยิ้มให้เขา “ไม่เป็นไร ตอนนี้ข้าช่วยท่านกำจัดฤทธิ์ยาได้แล้ว”

หลังจากปักไปไม่กี่ครั้ง เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน เขายังรู้สึกว่ามีลูกไฟกดอยู่ในจุดตันเถียนของเขา ซึ่งทำให้หน้าอกของเขาแน่นและอึดอัด

“พยุงข้าไปที่อ่างอาบน้ำได้แล้ว ข้าจะจัดการที่เหลือเอง”

หากปีศาจสาวอยากช่วยเขาอาบน้ำจริงๆ เขากลัวว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว