พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 546

ขณะที่จากไป หลี่เมิ่งชูอดไม่ได้ที่จะให้คนขับรถเลี้ยวกลับรถ จากถนนเสวียนหวู่อ้อมเป็นวงกว้างเพื่อกลับไปจวน

ท่านพ่อของเฟิงอู๋จีเป็นเจ้าหน้าที่ราชการระดับสาม จวนตั้งอยู่ข้าง ๆ ถนนเสวียนหวู่

รถม้าเดินไปอย่างไม่เร่งรีบ ตอนที่หลี่เมิ่งชูผ่านจวนเฟิงนั้น ท้องฟ้าก็เริ่มสลัวแล้ว

ส่วนใหญ่ถนนเสวียนหวู่เป็นจวนของข้าราชการขั้นสูง รอบบริเวณนั้นเงียบสงัดมาก เสียงรถกับเสียงเกือกม้าปรากฏดังเป็นพิเศษ

ขณะที่ผ่ารเรือนรองด้านข้างนั้น หลี่เมิ่งชูอดที่จะเปิดผ้าม่านเหลือบมองสองสามครั้งไม่ได้

อีกด้านหนึ่งของอิฐและกระเบื้องสีเขียว เป็นเรือนด้านข้างที่เขาคนนั้นอาศัยอยู่

นางยังไม่ทันได้เหม่อลอย ก็เห็นวัตถุอะไรไม่รู้ลอยออกมาจากกำแพงเรือน จากนั้นก็ตรงมาที่หัวของนาง

“โอ๊ย！”

หลี่เมิ่งชูร้องด้วยความเจ็บ จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้า รู้สึกได้ว่าหัวของตัวเองจะต้องบวมโตแน่ ๆ

“คุณหนูเป็นอะไรไหมเจ้าคะ？” สาวใช้ข้างกายที่ติดตามตกใจ จากนั้นก็บ่นว่า “ใครกันที่ไร้คุณธรรมขนาดนี้ เขวี้ยงปาก้อนหินมั่วซั่ว！”

หลี่เมิ่งชูคลึงหน้าผาก กลั้นความเจ็บจากนั้นหยิบสิ่งของที่ลอยเข้ามาในรถขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่าไม่ใช่ก้อนหิน แต่เป็นหมั่นโถวครึ่งลูกที่เย็นมาก

หมั่นโถวเสียแล้ว ข้างบนมีราสีดําเป็นจุด ๆ ด้านบนห่อด้วยกระดาษจดหมายที่เขียนด้วยตัวหนังสือ

สาวใช้พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “หืม ด้านบนมีตัวอักษรด้วย？”

ร่างกายของหลี่เมิ่งชูชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบเปิดกระดาษอย่างรวดเร็ว จากนั้นอาศัยแสงของท้องฟ้าที่ยังสลัว เปิดอ่านเนื้อหาด้านบนอย่างคร่าว ๆ จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

นางเปิดม่านขึ้นอีกครั้ง นัยน์ตามองไปยังกำแพงของเรือนด้วยความตกใจเล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะอ้าปากถาม กลับได้ยินเสียงด่าทอแหลม ๆ ดังออกมา

“บอกให้พวกเจ้าเฝ้าหน้าประตูไว้อย่างดีแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงให้มันออกมาได้？ไอ้คนสารเลว เมื่อครู่เจ้าจะกระโดดกำแพงแอบหนีไปใช่หรือไม่？”

“ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าไม่มีทาง！วันพรุ่งตอนเช้าข้าจะส่งเจ้าไปเมืองสุย อย่าคิดจะได้ไปสำนักศึกษาอะไรนั่น เจ้าไสหัวไปให้ข้าไกล ๆ ชาตินี้ทั้งชาติเจ้าอย่าคิดจะได้กลับมาเมืองหลวงอีก！”

สีหน้าของหลี่เมิ่งชูหนักใจเล็กน้อย ฟังออกว่านี่เป็นเสียงของฮูหยินเฟิง ทันใดนั้นก็วิตกกังวลทันที

กระดาษแผ่นนั้นเมื่อครู่เป็นจดหมายขอความช่วยเหลือจากเฟิงอู๋จี เขาเจอความลำบากแล้ว！

รัชทายาททั้งสองท่านได้กลับวังไปแล้ว บัดนี้ฟ้าก็มืดแล้วด้วย นางเป็นแค่หญิงสามัญชนจะเข้าวังไม่ได้โดยไม่มีคำสั่ง ทหารองครักษ์ที่หน้าประตูวังจะไม่ปล่อยเข้าไปแน่

หลังจากคิดสั้น ๆ ชั่วครู่หนึ่ง นางก็สงบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สั่งคนขับรถว่า “เลี้ยวไปที่ถนนจูเชี่ย ข้าจะไปจวนเยี่ยนอ๋อง！”

เรื่องมาถึงเช่นนี้ ทำได้เพียงแบบนี้เท่านั้น

......