พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 547

ภายใต้แสงยามค่ำคืนที่มืดสลัวตอนพลบค่ำ รถม้าคันหนึ่งวิ่งอย่างใจจดใจจ่ออยู่บนถนนจูเชี่ย หลังจากประมาณครึ่งชั่วยาม ก็ค่อย ๆ มาหยุดที่หน้าประตูเยี่ยนอ๋อง

บนจดหมายของเฟิงอู๋จีกล่าวว่า หวังว่าผู้ที่มารับจดหมายฉบับนี้จะช่วยไปแจ้งขอความช่วยเหลือได้ที่สำนักงานรับสมัครห้องสมุด

แต่เรื่องของคนที่เป็นกังวล หลี่เมิ่งชูไม่วางใจที่จะเอาเรื่องที่ช่วยเหลือส่งไปให้ห้องสมุด มีเพียงทำให้รัชทายาททั้งสองท่านรู้โดยเร็วที่สุด นางถึงจะวางใจ

คนที่สามารถเข้าวังได้ตอนกลางคืนโดยไม่ต้องส่งผ่าน ก็คงจะมีแค่ท่านอ๋องไม่กี่ท่านที่พักอยู่บนถนนจูเชี่ย

ตอนนี้รุ่ยอ๋องถูกละเลย ตัวเองยังจะเอาตัวเองไม่รอด

ท่านอ๋องจินและท่านอ๋องโม่นางเองก็ไม่คุ้น นางมาพี่จวนส่วนตัวเองตอนกลางคืน ถ้าหากว่าถูกจับได้ล่ะก็จะเป็นที่วิพากษ์วิจานณ์ได้ง่าย อีกทั้งสองท่านนี้ล้วนเป็นพรรครัชทายาท ไม่ค่อยชอบตระกูลหลี่เท่าไร

คิดไปคิดมามีเพียงไปหาเยี่ยนอ๋องเหมาะสมมากที่สุด เพราะว่าเมื่อก่อนนางเองก็เคยมาที่จวนเยี่ยนอ๋องอยู่หลายครั้ง อีกทั้งยังมีความสัมพันธ์ญาติกับเยี่ยนอ๋องด้วย

หลี่เมิ่งชูลงจากรถ หลังจากสงบสติอารมณ์และคิดไปครู่หนึ่ง ก้าวไปข้างหน้าพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หลี่เมิ่งชูลูกสาวจากจวนหลี่เซียง วันนี้มีเรื่องเร่งด่วนอยากจะขอเข้าพบพระชายาเยี่ยนอ๋อง และมีเรื่องเกี่ยวกับการรับสมัครที่เกี่ยวข้องสำนักศึกษาชิงอี้ อยากจะรบกวนท่านรายงานให้ข้าสักหน่อย”

“รับคำสั่ง แม่นางกรุณารออยู่ที่นี่สักครู่！”

ฟ้าเริ่มมืดขึ้นมาแล้ว แต่พอผู้เฝ้าประตูได้ยินว่านางเป็นลูกสาวของตระกูลหลี่ จึงรีบไปรายงานที่เรือนหลัก

หลี่เมิ่งชูถือจดหมายขอความช่วยเหลือฉบับนั้นรออยู่ที่ประตู ด้วยความใจร้อนใจเล็กน้อย

เนื่องจากไตรตรองว่าควรหลบหลีกเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย ในที่สุดนางก็ขอพบตี้หวู่เหยาพระชายาเยี่ยนอ๋อง

เมื่อก่อนพระสนมหลี่เคยอยากให้นางเป็นลูกสะใภ้ ถ้าหากจู่ ๆ นางมาหาเยี่ยนอ๋องเพื่อคุยธุระ นางกังวลว่าจะนำความบาดหมางที่ไม่จำเป็นมาให้สองสามีภรรยาเยี่ยนอ๋อง

“หลี่เมิ่งชู？”

หลังจากที่ตี้หวู่เหยาได้รู้เรื่องราวแล้ว ก็อึ้งไปครู่หนึ่ง “นางมาหาข้าทำอะไร ยังมีเรื่องเกี่ยวข้องกับสำนักศึกษาชิงอี้อีกหรือ？”

ถ้าพูดตามความจริง นางไม่ชอบคนของตระกูลหลี่มาก โดยเฉพาะหลี่เมิ่งเอ๋อร์ที่มีนิสัยเหมือนพระสนมหลี่มาก

หลายวันก่อนนั้นที่อีกฝ่ายลงมือตบเสวียนจี นางรู้ทั้งหมด

สำหรับหลี่เมิ่งชูพี่สาวแท้ ๆ ของนาง ถึงแม้ตี้หวู่เหยาไม่ได้เกลียด แต่ว่านางก็ยากที่จะรู้สึกดีได้ เมื่อก่อนอีกฝ่ายเกือบจะได้แต่งงานกับอวี้จือแล้ว

แต่ว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับสำนักศึกษาชิงอี้ นางจึงให้คนไปเชิญหลี่เมิ่งชูเข้ามา

เยี่ยนอ๋องรีบเดินมาพูดข้างหน้าทันทีว่า “ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”

สองสามีภรรยาเพิ่งจะกลับมาจากแคว้นตงฉู่ได้สองเดือนกว่า ๆ ข้าวใหม่ปลามัน ไปไหนมาไหนตัวติดกันเป็นช่วงที่ความรักหอมหวาน

ในฐานที่ตี้หวู่เหยาเป็นเจ้าหญิง จักรพรรดิจาวเหรินเกรงว่านางจะไม่สบายเพราะเพิ่งแต่งงาน จึงได้อนุญาติให้เยี่ยนอ๋องอยู่ในช่วงการแต่งงานสามเดือน

ทั้งสองคนตัวติดกันทั้งวัน ทำให้อวิ๋นหลิงเองก็ไม่กล้าที่จะให้เยี่ยนอ๋องไปจับพวกแรงงานผิดกฎหมาย แต่การมาของหลี่เมิ่งชูในครั้งนี้ กลับไม่สามารถหนีงานที่ต้องวิ่งดำเนินการให้

หลี่เมิ่งชูเดินตามหลังหัวหน้าผู้ดูแลจวนอ๋อง เดินด้วยความวิตกกังวลเล็กน้อย

เมื่อเห็นสองสามีภรรยาเยี่ยนอ๋องเดินเข้ามาในห้องโถงหลัก นางเองก็ไม่เสียเวลาพูดอ้อมค้อม หลังจากที่เคารพเสร็จก็พูดถึงความประสงค์ที่มา

“เฟิงอู๋จีคุณชายรองอนุภรรยาของตระกูลเฟิงได้สมัครสอบที่สำนักศึกษาชิงอี้ และอีกทั้งฝ่าบาทรัชทายาทได้รับแล้ว และวันนี้ตอนที่ข้าได้ผ่านตระกูลเฟิง กลับได้รับจดหมายขอความช่วยเหลือจากเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ”

เยี่ยนอ๋องแอบสังเกตหลี่เมิ่งชู เห็นรอยปูดบวมอันใหญ่บนหน้าผากของนาง อีกทั้งยังเป็นแผลด้วย

ในขณะที่อยากจะอ้าปากพูด ก็เหลือบไปมองตี้หวู่เหยาที่สายตาเย็นชา จึงปิดปากไม่ได้พูด

หลี่เมิ่งชูเอาจดหมายส่งให้ตี้หวู่เหยา ในน้ำเสียงที่หนักใจมีความกังวลและร้อนใจเล็กน้อยซ่อนอยู่

“ฮูหยินเฟิงไม่เห็นด้วยให้เฟิงอู๋จีไปที่สำนักศึกษาชิงอี้ จากนั้นจึงขังเขาไว้ที่เรือนด้านข้าง และแอบติดต่อกับกลุ่มพ่อค้า จะส่งเขาไปที่เมืองสุยในวันพรุ่งตอนเช้า อยากจะขอให้ท่านทั้งสอง รีบนำเรื่องนี้ไปรายงานให้พระชายารัชทายาทและฝ่าบาทด้วย！”

“ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม คนของตระกูลเฟิงยังสมัครสอบสำนักศึกษาชิงอี้ด้วยหรือ？” เยี่ยนอ๋องอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ช้าก่อน ดูแล้วแปลก ๆ หนา ยังไม่ถึงวันที่ประกาศผลสอบเลย เหตุใดเจ้าถึงได้รู้ว่าเขาถูกรับแล้ว？”

หลี่เมิ่งชูหลบตา ไม่กล้าสบตากับเขา “วันนี้ได้รับการเชิญจากพระชายารัชทายาทที่พักแสนสบาย จึงได้ทราบเรื่องนี้โดยบังเอิญเพคะ”

เยี่ยนอ๋องอดที่จะส่ายหัวไม่ได้ คิดไปต่าง ๆ นา ๆ ก็ไม่เข้าใจ หลี่เมิ่งชูไปมีความสัมพันธ์กับอาซ้อสามตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

สีหน้าของตี้หวู่เหยาที่อยู่ด้านข้างก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็อ่านเนื้อหาบนจดหมายจบอย่างรวดเร็ว แววตาและน้ำเสียงที่มองหลี่เมิ่งชูก็อ่อนปรนลงมา