พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 550

เฟิงอู๋จีอึ้งกับข้อมูลนี้ ถามว่า “ตระกูลหลี่ไม่มีทางอนุญาตแน่ หรือว่านางแอบสมัครสอบเข้าโดยไม่บอกคนในครอบครัว?”

ทันใดนั้นเขาก็ฉุนคิดถึงช่วงเตรียมตัวก่อนสอบเข้า เหมือนเขาจะเห็นแผ่นหลังคนคุ้นเคยในห้องสมุดผ่าน ๆ

จากที่คิดว่าเขาต่าฝาด ที่แท้ก็เป็นนางจริงๆด้วย

อวิ๋นหลิงยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้เขา “ใช่ พรุ่งนี้จะประกาศผลสอบแล้ว ข้ากับปี้เฉิงคิดว่าผู้ใหญ่ของพวกเจ้าไม่ยินยอม จึงคิดจะไปมอบหนังสือแจ้งสอบผ่านที่จวนด้วยตัวเอง”

ใครจะไปคิดว่าเรื่องการสมัครสอบกลับรั่วไหล แต่โชคดีที่หลี่เมิ่งซูเอาข่าวมาบอกทัน

เฟิงอู๋จีรับซองจดหมายมาแล้วเปิดออก จากนั้นก็เห็นกระดาษงามวิจิตรระบุถ้อยคำแสดงความยินดีในการสอบผ่านการคัดเลือกของเขา ทั้งยังระบุลำดับผลสอบอีกด้วย

ด้านหลังกระดาษงามวิจิตรยังแนบกระดาษที่ชี้แจงรายละเอียดวันเวลาการสมัครสอบ และรายละเอียดขั้นตอนต่างๆมากมาย

เฟิงอู๋จีถือผลสอบด้วยความตื้นตันใจ

ครั้งนี้เขาติดหนี้บุญคุณคุณหนูรองหลี่ครั้งใหญ่แล้ว

เซียวปี้เฉิงดูเวลาแล้วก็พูดเสียงขรึม “เสนาบดีซ้ายเฟิงรู้เรื่องของเจ้าแล้ว ข้าสั่งให้ศาลต้าหลี่ลงโทษนางเฟิงกับบุตรชายตามกฎหมายแล้ว ส่วนตระกูลเฟิงจะจัดการเรื่องนี้เช่นไรก็ต้องดูบิดาเจ้ากับเสนาบดีเฟิงแล้ว”

ดูจากท่าทีของเสนาบดีเฟิงตอนประชุมราชการแล้วตอนอยู่ในห้องตำราแล้ว ถึงแม้เขาจะตกใจกับเรื่องนี้มาก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะคัดค้านไม่ให้เฟิงอู๋จีเข้าสำนักศึกษาชิงอี้ประการใด

เฟิงอู๋จีได้ยินเซียวปี้เฉิงพูดถึงบิดา สีหน้าพลันซับซ้อน พยักหน้าตอบว่า “ท่านพ่อออกไปทำงานราชการต่างถิ่น อีกสองวันก็กลับมาแล้ว”

เซียวปี้เฉิงกล่าวเสียงอ่อนโยน “งั้นช่วงนี้เจ้าไม่ต้องกลับจวนเฟิงแล้ว รักษาตัวในตำหนักบูรพาอย่างสบายใจเถิด ข้ากับหลิงเอ๋อร์งานยุ่ง มีปัญหาอะไรก็ไปหาใต้เท้าเฉียวที่ดูแลตำหนักบูรพาได้”

เฟิงอู๋จีซาบซึ้งใจยิ่ง ไม่รู้ควรสรรหาถ้อยคำใดมาบรรยายความรู้สึก ณ ตอนนี้

“รัชทายาท พระชายา...”

“พอแล้ว ไม่ต้องกล่าวคำขอบคุณอันใดหรอก หากเจ้าอยากขอบคุณข้าจริง ต่อไปก็จงหมั่นศึกษาเล่าเรียนในสำนักศึกษาชิงอี้ให้ดี อย่าทำให้ข้าผิดหวัง”

อวิ๋นหลิงแย้มยิ้มมองเขา แววตาเปี่ยมไปด้วยกำลังใจและความโอบอ้อมอารี

เฟิงอู๋จีได้ยินดังนั้นพลันทำหน้าจริงจัง รู้ความหมายที่แอบแฝงในคำพูดอวิ๋นหลิง นางเห็นเขาอยู่ใต้อาณัติของตัวเองแล้ว

แววตาเขาจริงจังขึงขัง ให้คำมั่นสัญญาว่า “ลูกศิษย์จำได้แล้ว ชีวิตนี้จะไม่ทำให้รัชทายาทกับพระชายารัชทายาทผิดหวังแน่พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากนั้นใบหน้าซีดขาวของเฟิงอู๋จีก็เผยรอยยิ้มขึ้น ดวงตาดำขลับดุจหินอัคนี เปล่งประกายระยิบระยับ

ตั้งแต่ที่เขาเกิดมายี่สิบกว่าปี นี้เป็นเรื่องที่เขามีความสุขที่สุด

อวิ๋นหลิงเห็นเด็กเคราะห์ร้ายผู้นี้หน้าตาไม่เลว

คิ้วกระบี่เลิกขึ้นสูง ดวงตามีชีวิตชีวา กลีบปากบางทิ้งตัวเองเล็กน้อย

โครงหน้าของเฟิงอู๋จีเจือความโดดเด่น ดื้อด้าน แผ่พลังสยบอีกฝ่าย ถึงแม้ท่าทางจะเหมือนหนอนหนังสือ ทว่านิสัยกลับต่างกันอย่างลิบลับ คือเด็กแสนดี มีความจงรักภักดี

“เจ้าอยู่อย่างสบายใจเลยนะ ข้ากับปี้เฉิงไม่รบกวนการพักผ่อนของเจ้าแล้ว”

เฟิงอู๋จีพยักหน้า เห็นแววตาอ่อนโยนของอวิ๋นหลิงแล้วอดรู้สึกร้อนแผ่วที่ใบหน้าไม่ได้

ทั้งๆที่อายุพระชายารัชทายาทน้อยกว่าเขา แต่เขากลับรู้สึกว่าแววตาของนางมีความรักใคร่ด้วยความเมตตาในเชิงผู้ใหญ่มีต่อเด็ก คืออะไรกันแน่?

ภายในห้องรับรองเหลือเพียงเขาคนเดียว ทว่าเขากลับไม่รู้สึกง่วงเลย

เขานอนพลิกตัวไปมาแล้วอ่านหนังสือแจ้งผลสอบซ้ำๆ สุดท้ายก็เอามาแนบติดลำตัวอย่างระมัดระวัง จวบจนถึงกลางดึก เขาถึงจะนอนหลับอย่างวางใจ

......

เมื่อคืนอวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงต้องไปช่วยเฟิงอู๋จี จึงไม่ได้หลับได้นอน ดังนั้นหลังจากอาบน้ำเสร็จก็รีบเข้านอนทันที