พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 572

หลังหลงเย่และกงจื่อโยวพูดปรับความเข้าใจกันแล้ว งานแต่งงานก็ถูกกำหนดวันอย่างรวดเร็ว

ภายในเมืองหลวงถกเถียงกันอย่างถึงพริกถึงขิงมาเป็นเวลานาน เหล่าขุนนางในราชสำนักจำนวนมากต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่า รัชทายาทคือคู่แต่งงานที่เหมาะสมที่สุด

เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้คงต้องหารือกันนานหนึ่งถึงสองเดือน แต่ใครจะคิดว่าท่านอ๋องจินมาได้ไม่นาน ก็สามารถจัดการเรื่องที่ใหญ่โตอย่างเรื่องแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ได้เรียบร้อยแล้ว

หลายต่อหลายคนก็คาดเดากันไปเอง ว่าพระชายารัชทายาทและองค์หญิงหลงเย่คงจะต้องประลองฝีมือกันสักยก แต่ที่ไหนได้เมื่อพวกนางพบกันกลับเหมือนเจอสหายเก่า เพิ่งพบกันไม่กี่ครั้งก็ไปนอนด้วยกันที่ตำหนักบูรพาแยกก็แยกไม่ออกเสียแล้ว

ด้วยท่าทีพูดคุยสนิทชิดเชื้อ ราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ที่รอดูเรื่องสนุกบัดนี้ก็ยิ้มไม่ออกเสียแล้ว นางคาดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบที่หลี่เมิ่งชูพูดไว้จริงๆ!

“มิใช่ว่ากันว่าท่านอ๋องจินรูปลักษณ์น่าเกลียดพุงพลุ้ยหรอกหรือ? เหตุใดจึงไม่เหมือนกับข่าวลือเลยเล่า?”

หลังงานเลี้ยงจบลงภายในวังก็ลือกันแพร่สะพัด ว่าจินฟู่กุ้ยหล่อเหลาราวเทพเซียน เป็นชายหนุ่มรูปงามที่ไม่มีใครอาจเทียบ แม้แต่หรงจั้นยังเทียบไม่ติด

แม้นางไม่เคยเห็นกงจื่อโยว แต่นางเคยได้เห็นความสง่างามของหรงจั้นกับตา จึงสามารถเดาออกได้ว่าอีกฝ่ายหน้าตาเป็นอย่างไร

อีกอย่างก็คือท่านอ๋องจินยังสนิทกับรัชทายาทและพระชายา หลี่เมิ่งเอ๋อร์เดิมทีหวังว่าองค์หญิงหลงเย่นั่นจะผิดใจกับพระชายารัชทายาท แต่คิดไม่ถึงว่าพวกนางกลับลงเอยกันอย่างดี จะไม่ให้นางเคืองใจได้อย่างไรกัน?

หลี่เมิ่งเอ๋อร์โกรธจนทุบผลไม้ในมือ

หลี่เมิ่งชูเห็นก็ยิ้มบางๆ “เสียดายที่เจ้าศึกษาตำราที่สำนักศึกษาเป่ยลู่มาตั้งหลายปี แม้แต่ ‘สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น’ เรื่องง่ายๆแค่นี้เจ้าก็ไม่เข้าใจหรือ”

“เจ้าเลิกพูดประชดประชันสักที ก่อนจะยุ่งเรื่องคนอื่น เจ้าจัดการเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์จ้องนางด้วยความโกรธเคือง และพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “เห็นว่าปีหน้าเจ้าอายุครบยี่สิบปีแล้วนี่ บัดนี้ตกอับได้ชื่อเสียงว่าโดนถอนหมั้น หากอยากแต่งงานอีกครั้งคงจะยากไม่น้อย ท่านปู่ก็มุ่งมั่นอยากให้เจ้าแต่งเข้าตระกูลสูงศักดิ์ แต่ข้าว่าชีวิตเจ้ามันก็ได้แค่แต่งกับพ่อม่ายเมียตายเท่านั้น!”

คำพูดของนางร้ายกาจไร้ความปรานี ทว่าหลี่เมิ่งชูยังคงนิ่งเงียบไม่ขยับ

“ต่อให้ข้าจะแต่งให้พ่อม่ายเมียตาย ก็ยังดีกว่าไม่มีใครเอาอย่างเจ้า แม้จะแต่งงานไปก็มีแต่จะต้องเป็นม่าย!“

หลี่เมิ่งเอ๋อร์สูดหายใจลึก

คำตัดสินของเฟิ่งเหมียนเป็นปมในใจของนาง แม้ตระกูลหลี่จะไม่ได้ป่าวประกาศต่อภายนอก แต่คำเพียงไม่กี่คำนั่นตัดหนทางในอนาคตของนางไป และทำให้นางสูญเสียความรักของท่านปู่

คำพูดเหล่านี้ราวมีดคมที่ปักลงบนอกนาง

“เจ้า!” นางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่ทันได้ไตร่ตรองก็คว้าเอาถาดผลไม้บนโต๊ะขว้างใส่หลี่เมิ่งชู

หลี่หยวนเส้าที่บังเอิญเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี เดิมทีเขาต้องการพาคนนำลูกพับมาให้น้องสาวทั้งสอง แต่เมื่อได้เห็นฉากตรงหน้าก็รีบวิ่งเข้าไปบังข้างหน้าหลี่เมิ่งชูทันที

องุ่นสีม่วงสดราวหินโมรากลิ้งเกลื่อนทั่วพื้น และเลอะไปทั่วตัวสองพี่น้อง โหนกแก้มหลี่หยวนเส้าถูกกระแทกด้วยถาดผลไม้จนเจ็บแปลบ เขากดอารมณ์โกรธและต่อว่าหลี่เมิ่งเอ๋อร์

“เมิ่งเอ๋อร์! เหตุใดเจ้าจึงเนรคุณเช่นนี้ เจ้ากล้าทำร้ายพี่สาวเจ้าได้อย่างไร!”