พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 576

จักรพรรดิจาวเหรินทำหน้าบึ้งตึง “เจ้ากำลังพูดอะไร ลูกชายเพิ่งลืมตาดูโลกแท้ๆ ยังไม่เห็นหน้าเลยสักแวบเดียว ก็ผลักไสไล่ส่งเขาไปซะแล้วหรือ”

รุ่ยอ๋องดูร้อนใจ เริ่มหายใจถี่ขึ้น “ลูกไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ลูก...”

จักรพรรดิจาวเหรินรีบตัดบทเขา “เอาละๆ อย่าเพิ่งรีบร้อนพูดเรื่องเหล่านี้ พักฟื้นให้หายก่อนสำคัญกว่า อีกอย่างเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหรงฉานจะพาเด็กไป แล้วถ้านางเกิดเปลี่ยนใจเล่า”

สายตาของรุ่ยอ๋องหม่นแสงลง ครึ่งปีผ่านไปแล้วนับตั้งแต่แยกทางกัน ระหว่างนี้หรงฉานไม่เคยพูดอะไรกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว

ปกติแล้วเขาจะอาศัยงานราชการมาเยี่ยมนางที่จวนเจิ้นกั๋วกง บางครั้งก็พบนางอยู่ในจวน แต่ทั้งสองก็ยังเดินผ่านกันไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด เขาก็ยิ่งไม่กล้าหวังว่าหรงฉานจะให้อภัยเขา อย่างไรเสีย ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นก็มิอาจลบล้างได้

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเห็นลูกตอนแรกเกิด แต่เขาไม่กล้าเอ่ยปากต่อหน้าคนตระกูลหรงจริงๆ

ตอนนั้นปิ่นปักผมของฉู่อวิ๋นหานแทงเข้าท้องของหรงฉาน หากลึกลงไปอีกสองส่วน ลูกของพวกเขาก็จะหมดโอกาสลืมตาดูโลก

“แต่ถ้าเสี่ยวฉานไม่ยอมยกโทษให้ลูกล่ะ? ลูกผิดต่อเสี่ยวฉานก่อน นางตั้งท้องสิบเดือนอย่างยากลำบาก ลูกก็ไม่ได้ดูแลอยู่ข้างกายนางด้วยซ้ำ เป็นสามีที่บกพร่องต่อหน้าที่”

“แล้วถ้ายังจะพรากลูกที่นางสู้อุตส่าห์คลอดออกมาอย่างยากลำบาก บังคับให้พวกนางแม่ลูกแยกจากกัน เช่นนั้นลูกจะต่างอะไรกับสัตว์ร้ายไร้ยางอายพวกนั้นเล่า”

รุ่ยอ๋องมองจักรพรรดิจาวเหรินด้วยแววตาดื้อรั้น ถึงเขาจะหายใจลำบาก แต่ก็ยังคงพูดคำเหล่านี้อย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ถ้าเสด็จพ่อยืนกรานจะพรากเด็กมา เช่นนั้นลูกจะสละตำแหน่งกลายเป็นคนธรรมดาสามัญ”

หากท่านอ๋องธรรมดาคนหนึ่งถูกปลดออกจากตำแหน่ง ทายาทของเขาย่อมกลายเป็นคนธรรมดาสามัญ เช่นนี้หรงฉานจะพาลูกไปอยู่ข้างกายได้อย่างสบายใจ

“เจ้านี่มัน…”

จักรพรรดิจาวเหรินฟังแล้วทั้งทรงพิโรธทั้งปวดพระทัย ไม่รู้จะรับสั่งอะไรดีไปชั่วขณะ

อวิ๋นหลิงเห็นเช่นนี้ก็เอ่ยปากห้ามทัพได้อย่างเหมาะเหม็ง “เสี่ยวฉานไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่านางคิดอะไรอยู่ อีกอย่างเด็กแรกเกิดอยู่ห่างจากแม่ไม่ได้ ต่อให้จะหย่าร้างกันจริงๆ ก็ยังต้องรอจนลูกหย่านมก่อน เสด็จพ่อว่าใช่หรือไม่”

จักรพรรดิจาวเหรินรีบรับลูกพูดต่อ พลางลูบเคราจ้องเขม็ง “ถูกต้อง ข้าไม่ได้ให้พวกเจ้าคลอดลูกชายเสร็จก็หย่ากันทันทีเสียเมื่อไหร่ เช่นนั้นข้ายังจะเป็นคนอยู่อีกหรือ”

รุ่ยอ๋องมองเขาอย่างตะลึงงัน “จริงหรือ”

เช่นนี้อย่างน้อยเขาก็สามารถเป็นสามีภรรยากับนางได้นานขึ้นอีกระยะหนึ่ง

“ข้าไปโกหกตอนไหน”

หลังจากคลายความกังวลลง ไม่นานรุ่ยอ๋องก็รู้สึกง่วงงุนแล่นริ้วขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ก่อนผล็อยหลับลึกไป

จักรพรรดิจาวเหรินก็ถอนพระทัยด้วยความโล่งอกเช่นกัน เวลาตั้งแต่แรกเกิดจนถึงหย่านมของเด็กก็ประมาณสิบเดือนเห็นจะได้ ถ้าสามารถสร้างโอกาสให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันได้มากขึ้น เขาก็ไม่เชื่อว่าพวกเขาจะยังเต็มใจหย่าร้างกัน

หากยังมีความคิดนั้นอยู่ เมื่อถึงเวลาก็ค่อยหาข้ออ้างเลื่อนออกไป

“พี่ใหญ่เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน”

เซียวปี้เฉิงถอนใจ จากนั้นจึงปิดม่านลงแล้วออกมาจากห้อง

ในห้องโถงใหญ่ หรงจั้นกำลังรออย่างเงียบๆ อยู่อีกด้านหนึ่งด้วยสีหน้าซับซ้อนเป็นพิเศษ เห็นชัดว่าเขาได้ยินทุกถ้อยคำที่รุ่ยอ๋องกล่าวเมื่อครู่นี้