พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 577

ถึงแม้คนตระกูลหรงจะไม่ได้ยกเลิกแผนการหย่าร้างอย่างเป็นทางการ แต่ผลลัพธ์ก็ชัดเจนแล้ว

อวิ๋นหลิงระบายยิ้มบางๆ นางไม่ได้เข้าไปก้าวก่ายเรื่องระหว่างรุ่ยอ๋องกับชายามากเกินไป ผลกรรมทั้งหมดล้วนเป็นรุ่ยอ๋องก่อขึ้นเอง

อนาคตจะดำเนินชีวิตอย่างไรจะดีจะชั่วล้วนขึ้นอยู่กับตัวพวกเขาเอง

หลังจากเขียนใบสั่งยาขับพิษแล้ว อวิ๋นหลิงก็เดินทางกลับวัง

ผ่านไปหนึ่งวันกับหนึ่งคืน นางกับเซียวปี้เฉิงก็เหนื่อยล้ามากจริงๆ แต่ยังไม่ใช่เวลาจะพักผ่อนหย่อนใจ

“พรุ่งนี้เป็นวันที่สำนักศึกษาเริ่มเปิดเรียน ต้องใช้เวลาที่เหลือในวันนี้เตรียมผงยาไล่งูให้เพียงพอ จากนั้นให้บรรดาผู้ดูแลสำนักศึกษาแจกจ่ายให้กับลูกศิษย์”

ผงยาไล่งูส่วนใหญ่ใช้วัตถุดิบอย่างแร่รีลการ์กับดอกเทียน ระหว่างทางกลับวังยามเช้าตรู่ เซียวปี้เฉิงมอบหมายให้เฉียวเย่ดูแลเรื่องนี้

แต่ตอนเลิกประชุมราชกิจยามเที่ยง เฉียวเย่เข้ามารายงานข่าวร้ายบางอย่าง

“ทูลรัชทายาท วันนี้กระหม่อมไปซื้อผงยาไล่งูตามรับสั่ง แต่พบว่าร้านขายยาส่วนใหญ่ในเมืองหลวงขายผงไล่งูไปหมดแล้ว แม้แต่ของอย่างสุราสยงหวงก็ขึ้นราคาแพงลิ่ว ผงยาไล่งูในโรงหมอก็พอมีอยู่บ้าง กระหม่อมกังวลว่าผงยาจะไม่พอใช้ จึงให้สือจิ่วเก็บผงไล่งูที่เหลือในร้านยาของพระชายารัชทายาทไว้ทั้งหมด”

เขาซักถามเพิ่มเติมสองสามข้อ ดูเหมือนตั้งแต่ต้นฤดูร้อนนี้ จะมีคนเริ่มทยอยซื้อของเหล่านี้ในปริมาณมาก

เซียวปี้เฉิงเปลือกตากระตุก เดิมคิดว่าเรื่องที่รุ่ยอ๋องถูกงูกัดมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ตอนนี้ก็เริ่มผุดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างรุนแรง

“เจ้าไปตรวจสอบให้ถี่ถ้วน ดูว่าเป็นผู้ใดบงการซื้อของเหล่านี้อย่างโจ่งแจ้งอยู่เบื้องหลัง”

เซียวปี้เฉิงบอกข่าวนี้กับอวิ๋นหลิงทันที สีหน้าดูกลัดกลุ้มเศร้าใจ “หลิงเอ๋อร์ ข้ารู้สึกไม่สบายใจตลอดเลยราวกับจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น”

นับตั้งแต่ได้พลังจิตมา เขาพบว่าลางสังหรณ์ของตนดูจะแม่นยำขึ้น

เขารีบร้อนอยากไปตรวจตราสำนักศึกษาชิงอี้สักรอบ หวั่นใจว่าที่นั่นจะเกิดปัญหาขึ้น

อวิ๋นหลิงมุ่นคิ้วพลางขบคิดครู่หนึ่ง “ฤดูร้อนเป็นฤดูผสมพันธุ์ของงูส่วนใหญ่ มีคนซื้อวัตถุดิบทำผงยาไล่งูเมื่อต้นฤดูร้อนอย่างโจ่งแจ้ง ปีนี้งูกับแมลงก็มีจำนวนมากผิดปกติ…”

ข้อมูลทุกอย่างบ่งชี้ชัดว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำเคลือบแฝงอยู่เบื้องหลัง

หลงเย่เองก็รู้เรื่องงูบุกอาละวาดเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว เปลือกตาขวาก็กระตุกอย่างแรงหลายที

“จะเป็นฝีมือของชาวเหมียวเจียงหรือเปล่า ตอนที่ข้าอยู่ในแคว้นถังใต้ ติดต่อกับชาวเหมียวเจียงไม่น้อย ตระกูลไป๋ทางหนานเจียงควบคุมงูเก่งมาก ถ้าข้าไม่มีพลังจิตละก็ ป่านนี้คงตายด้วยน้ำมือพวกเขาไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ ข้ามีเรื่องบาดหมางกับพวกเขามานานแล้ว พอรู้ว่าข้าแต่งงานเกี่ยวดองกับแคว้นต้าโจว คงอยากจะแก้แค้น ขืนเป็นเช่นนี้ เกรงว่าต่อไปจะอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้”

หลงเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเป็นกังวล นางไม่อยากเป็นต้นเหตุนำหายนะมาสู่ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ในแคว้นต้าโจวเพราะตัวนางเอง

“ตระกูลไป๋ทางหนานเจียง?”

หัวใจของเซียวปี้เฉิงเต้นแรงโครมคราม ทันใดนั้นเขาก็ฉุกนึกได้ว่าคนสำนักทิงเสวี่ยคล้ายจะเอ่ยคำเหล่านี้ หากจำไม่ผิดละก็ ตอนนั้นผู้ที่ทำข้อแลกเปลี่ยนกับสำนักทิงเสวี่ย หมายจะให้พวกเขาลอบสังหารอวิ๋นหลิงก็คือหนานเจียง!

อวิ๋นหลิงสบตากับเขาปราดหนึ่ง ทั้งคู่ต่างนึกถึงคนผู้หนึ่งได้อย่างรู้แก่ใจดี...นั่นคือฮูหยินเหลียนที่ตายไปแล้ว