พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 59

สรุปบท ตอนที่ 59 ให้ฉู่อวิ๋นหลิงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้: พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 59 ให้ฉู่อวิ๋นหลิงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ – พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ โดย Anchali

บท ตอนที่ 59 ให้ฉู่อวิ๋นหลิงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ ของ พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ ในหมวดนิยายโรแมนติกโบราณ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Anchali อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

เช้าวันถัดมา อวิ๋นหลิงตื่นขึ้นมาด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ และพบว่าตัวเองนอนบนเตียงเซียวปี้เฉิง

“ตื่นแล้วหรือ?”

ข้างหูนางมีเสียของเซียวปี้เฉิงลอยมา อวิ๋นหลิงเอียงกายมองก็พบว่าตัวเองนอนข้างเขา จึงเกิดการประหม่าเล็กน้อย

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วนวดขมับ “ข้าดื่มสุราไม่เก่ง เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรท่านใช่หรือไม่? ข้าจำไม่ได้แล้ว”

เหมือนจำได้ว่าตอนที่นางเริ่มเมา นางพูดถึงหลิวฉิงไม่กี่ประโยค จากนั้นก็จำไม่ได้อีกเลย

ยังดีที่จำไม่ได้แล้ว

เซียวปี้เฉิงรู้สึกโล่งอก กระแอมเสียงเบาๆ “ไม่มีอะไร เมื่อคืนเจ้าเมามาก ข้ากลัวส่งเจ้ากลับเรือนหลันชิงแล้วพระเจ้าหลวงจะจับได้ จึงให้เจ้าพักในเรือนซู่สือ”

กล่าวจบ เซียวปี้เฉิงก็ลอบมองริมฝีปากบวมของอวิ๋นหลิงแล้วเกิดรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เมื่อคืนเพราะฤทธิ์สุราเป็นเหตุส่งผลให้เขาใจกล้า ฉวยโอกาสตอนที่นางไม่รู้สึกตัว

อวิ๋นหลิงหาวหวอดแล้วลุกขึ้น “ข้าต้องกลับเรือนหลันชิงแต่เช้า หากพระเจ้าหลวงไม่เจอข้าต้องโวยวายแน่”

“อืม เจ้ากลับไปก่อน ประเดี๋ยวข้าจะเรียกใช้ลู่ฉีเอง”

อวิ๋นหลิงรู้สึกว่าเช้านี้เซียวปี้เฉิงทำตัวไม่ปกติอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่ก็ไม่ได้เค้นหาคำตอบ อาจเป็นเพราะเพิ่งตื่น ยังงัวเงียอยู่ก็ได้

เมื่อนางเดินออกไปแล้ว เซียวปี้เฉิงก็มองจุดที่นางนอนอย่างหดหู่ใจ เมื่อไหร่จะได้นอนด้วยกันทุกคืนเหมือนเมื่อคืนอีก?

อวิ๋นหลิงสาวเท้าเดินกลับเรือนหลันชิง เส้นผมดกดำสยายไปด้านหลัง นางเป็นคนยุคปัจจุบัน จัดทรงผมไม่เป็น ต้องให้ตงชิงช่วยทำให้

ตงชิงหวีผมให้นางไปพลาง ใช้สายตาหยอกล้อไปพลาง “เมื่อคืนพระชายานอนกับท่านอ๋องหรือเพคะ? บ่าวจะใช้สีผึ้งทาปากปิดรอยนะเพคะ”

อวิ๋นหลิงได้ยินประโยคนี้ก็มองคันฉ่องทันที จึงพบว่าปากของตัวเองบวมกว่าปกติ นางกระตุกมุมปาก

หรือว่าเมื่อคืนนางเมาจนตัณหาบังหน้า ไปขืนใจเซียวปี้เฉิง?

มิน่าละเช้านี้เขาถึงทำหน้าแปลกๆ

“ใช่แล้ว ตงชิง วันนี้มีเรื่องอะไรเหรอ? ระหว่างทางกลับข้าได้ยินพวกสาวใช้ซุบซิบกันสนุกปากเชียว”

“เช้านี้พระชายาตื่นสาย ท่านยังไม่รู้ว่ามีเรื่องใหญ่สองเรื่อง”

“เรื่องใหญ่สองเรื่อง?”

ตงชิงพูดเชิงเล่าสู่กันฟัง “อันแรกคือเมื่อคืนมีดวงตาสีแดงตกอีกหนึ่งดวงแล้วเพคะ แล้วอันที่สองคือฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้รุ่ยอ๋องเพคะ”

แม้ราชสำนักจะเก็บเรื่องดวงดาวตกคือนิมิตหมายของเทพธิดาจุติเป็นความลับสุดยอด แต่ชาวบ้านก็มีความเชื่อในแบบฉบับของตัวเอง

เพียงแต่หลังจากผ่านช่วงดาวตกมานานก็ไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เมื่อเวลาล่วงเลยมานานแรมปี ก็กลายเป็นตำนานที่เอามาคุยเล่นๆเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น

อวิ๋นหลิงก็ไม่ได้สนใจมากนัก ถึงแม้หินอุกกาบาตสีแดงจะช่วยนางได้เยอะ ทว่าโลกใบนี้ออกจะกว้างขวาง ใครจะไปรู้ว่าดวงดาวจะตกไปอยู่ส่วนไหนของโลก

ส่วนข่าวรุ่ยอ๋องได้รับพระราชทานสมรสนั้นได้รับความสนใจกว่าดวงตกอย่างล้นหลาม

“วันนี้มีแต่คนคุยแต่เรื่องนี้เพคะ”

จักรพรรดิจ้าวเหรินพระราชทานสมรสให้รุ่ยอ๋องเอง หรงฉาน คุณหนูใหญ่แห่งจวนเจิ้นกั๋วกงเป็นพระชายารุ่ยอ๋อง ส่วนฉู่อวิ๋นหานเป็นพระชายารอง

“จะจัดพิธีสมรสเดือนหน้าเพคะ วันนั้นรุ่ยอ๋องจะแต่งภรรยาเข้าจวนพร้อมกันสองคนเพคะ?”

นางสวยกว่าฉู่อวิ๋นหลิงแต่เด็ก ทั้งความสามารถและอัธยาศัยก็ดีกว่าอีกฝ่าย เป็นที่ชื่นชมของคนที่พบเห็น ฉู่อวิ๋นหลิงไม่มีคุณสมบัติเทียบนางเลย

แม้นางจะโดดเด่นเพียงใด แต่ก็ยังเป็นแค่ลูกอนุหนึ่งเดียวของจวนเหวินกั๋วกง เป็นดั่งหนามทิ่งใจอยู่ดี

เห็นได้ชัดว่าฮูหยินเหลียนปลงต่อเรื่องนี้มาก “ก็ไม่แน่ ฮองเฮาเฟิงเป็นคนมองการณ์ไกล แผนที่แม่วางไว้ตอนแรกคือ หากเจ้าได้เป็นลูกสาวของภรรยาเอก เจ้าก็จะมีโอกาสเป็นพระชายารอง แต่ถ้าไม่ได้ก็อาจได้เป็นอนุภรรยา”

ผลลัพธ์ในยามนี้ ฮูหยินเหลียนพอใจมากแล้ว

ฉู่อวิ๋นหลิงยังคงไม่ตายใจ “รุ่ยอ๋องรักข้าจริง หากข้าเป็นลูกสาวภรรยาเอก ข้าก็อาจมีโอกาส”

ฮูหยินเหลียนเห็นบุตรียังไม่พอใจ จึงเลิกคิ้วกล่าว “พอแล้ว อย่าจมอยู่แต่ปัญหานี้เลย ในเมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว เช่นนั้นก็ทำตามแผนในขั้นตอนต่อไปเลย”

เมื่อนึกถึงแผนการนั้น นัยน์ตาฉู่อวิ๋นหานก็เผยความเย็นยะเยือกขึ้น ขานรับอย่างเชื่อฟัง “เจ้าค่ะ”

ฮูหยินเหลียนทำหน้าเข้มขรึม “จะปล่อยให้ฉู่อวิ๋นหลิงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ จะให้นางรักษาดวงตาจิ้งอ๋องจนหายไม่ได้ ข้าปรุงยาสลายวิญญาณสำเร็จแล้ว ถ้าถึงงานแข่งเรือในเทศกาลไหว้บะจ่าง เจ้าก็หาโอกาสลงมือได้เลย”

ฉู่อวิ๋นหลิงเคยตกปากรับคำว่าสามารถรักษาดวงตาเซียวปี้เฉิงให้หายได้ในระยะเวลาเพียงสองเดือน ตอนนี้ผ่านมาหนึ่งเดือนกว่าแล้ว พวกนางจึงมีเวลาไม่มากแล้ว

เมื่อพูดถึงเซียวปี้เฉิง ฉู่อวิ๋นหานก็ใจลอยชั่วครู่ แต่ก็ได้ดึงตัวเองกลับมาได้อย่างรวดเร็ว “ท่านแม่วางใจได้ ข้าไม่พลาดแน่นอนเจ้าค่ะ”

เพียงแต่...ยังคงรู้สึกไม่พอใจกับผลลัพธ์ตรงหน้าอยู่ดี

ฉู่อวิ๋นหลิงก้มหน้า ในใจเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

ไยไม่ใช้แผนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเล่า กำจัดเสี้ยนหนามอย่างหรงฉานกับฉู่อวิ๋นหลิงพร้อมกันเลย?

หากกำจัดคนที่เป็นอุปสรรคได้ เช่นนั้นนางก็จะสมปรารถนา

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ