พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 60

อากาศร้อนอบอ้าว ช่วงนี้อวิ๋นหลิงอุดอู้อยู่แต่ในเรือนหลันชิง ไม่ได้ย่างกรายไปไหนเลย

นางทิ้งช่วงห่างหลักจากที่รักษาปานพิษบนหน้าได้สักพักแล้ว ตอนนี้สามารถรักษาขั้นตอนสุดท้ายได้แล้ว

นางใช้เวลาในการทายาและฝังเข็มให้ตัวเองไม่นาน ผ่านไปเพียงชั่วครู่เดียว ปานแดงก็อันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ตงชิงมองใบหน้าอันขาวผุดผ่องของอวิ๋นหลิงอย่างไม่ละสายตา “พระชายา ปานที่หน้าท่านหายไปหมดแล้วเพคะ”

ถึงแม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นใบหน้าอันแท้จริงของอวิ๋นหลิง แต่ตงชิงก็ยังคงไม่อาจละสายตาได้อยู่ดี

อวิ๋นหลิงจับแก้มตัวเอง ยามนี้พิษในร่างกายนางถูกขัดออกมาหมดแล้ว

นางใช้เวลาหลายวันหลายคืนจึงจะทำเรื่องนี้สำเร็จ เวลาเดียวกันอวิ๋นหลิงก็ถือโอกาสปรุงยาแก้พิษควันของเผ่าทูเจวียออกมาด้วย เซียวปี้เฉิงรีบส่งสานส์ลับไปแจ้งจักรพรรดิจ้าวเหรินทันที

“เจ้าสร้างคุณูปการครั้งใหญ่อีกครั้ง คาดว่าเสด็จพ่อคงหายโกรธแล้ว ไม่ถือสาเรื่องดาวตกกับเจ้าแล้ว”

อวิ๋นหลิงพูดอย่างมั่นใจว่า “หากฝ่าบาทเอาผิดขึ้นมา ข้าก็จะบอกว่าเป็นความคิดของท่าน”

เซียวปี้เฉิงส่ายหน้า ชินกับความหน้าด้านของอวิ๋นหลิงแล้ว “วันนี้เจ้าอยู่ในเรือนซู่สือนานเพียงนี้ ยังมีเรื่องสำคัญอื่นหรือไม่?”

“ข้าจะมาบอกท่านว่าช่วงนี้ข้าจะออกจากจวน”

ทันทีที่ได้ยิน เซียวปี้เฉิงก็เลิกคิ้วคัดค้านทันที “เจ้าจะไปทำธุระอันใด บอกข้ามาได้เลย ข้าจะสั่งให้เฉียวเย่ไปทำ”

“ไม่ต้องรบกวนผู้อื่นหรอก ข้าอุดอู้อยู่ในจวนจิ้งอ๋องเดือนกว่าแล้ว อยากออกไปเดินเล่นบ้าง”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม “เหลวไหล เจ้าไม่รู้จริงๆหรือว่ามีคนจ้องทำร้ายเจ้าเยอะเพียงใด?”

บัดนี้มองผิวเผินอาจคิดว่าจวนจิ้งอ๋องสงบสุข แต่ความจริงแล้วเหล่าองครักษ์เงาไม่เคยชะล่าใจแม้เพียงเสี้ยววินาที

อวิ๋นหลิงทำหน้าเศร้า “ข้ารู้ แต่คงให้ข้าอยู่แต่ในจวนเพราะสาเหตุนี้ไม่ได้กระมัง? หรือท่านคิดว่าข้าต้องคลอดบุตรท่านก่อนแล้วถึงจะออกไปได้?”

“ข้าคิดแบบนี้จริง”

เมื่อเห็นเขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีท่าทีของการหยอกเล่น ใบหน้าอวิ๋นหลิงก็กระตุก

“ไม่ออกจากจวนจิ้งอ๋องสิบเดือน ท่านคิดจะให้ข้าตรอใจตายหรือไร?”

เรื่องนี้เซียวปี้เฉิงไม่มีทางยอมแน่ “ด้านนอกอันตราย เจ้าอย่าดื้อสิ”

อวิ๋นหลิงพูดอย่างไม่ตายใจ “ไอ้คนตาบอด ท่านอย่าดูถูกข้าสิ ข้าปกป้องตัวเองได้ คนอื่นคิดจะทำร้ายข้าก็ต้องประเมินความสามารถของตัวเองก่อน”

นางไม่ใช่คนโง่เขลาเบาปัญญา ฮองเฮากับตระกูลเฟิงจ้องจะจำกัดนางทุกเมื่อ ไม่มีทางอยู่เฉยๆแน่

หลังกลับจากพระราชวังครั้งล่าสุด อวิ๋นหลิงก็ไม่เคยหยุดวางแผนและทำเรื่องรับมือเลย

นางเตรียมแผนรับมือเสร็จแล้วจึงได้มาขอออกจากจวน

ทว่าเซียวปี้เฉิงกลับเหมือนศิลาที่ไม่คิดจะใจอ่อนเลยสักนิด “หากเจ้าเบื่อ ข้าเล่นเป็นเพื่อนเจ้าได้ หรือจะให้จ้างคณะงิ้วมาแสดงให้เจ้าดูในจวนก็ได้ สรุปแล้วเจ้าห้ามออกจากจวนจิ้งอ๋องแม้แต่ก้าวเดียว”

ต่อให้อวิ๋นหลิงวิชามาร แต่ก็เป็นคน เซียวปี้เฉิงไม่อนุญาตให้นางล้อเล่นกับชีวิตตัวเองเด็ดขาด

เขาให้ทหารเฝ้าอย่างเข้มงวด ไม่อนุญาตให้อวิ๋นหลิงออกจากจวนจิ้งอ๋อง ทั้งยังกำชับให้เย่เจ๋อเฟิงเฝ้าจับตานางทุกฝีก้าวอีกด้วย

อวิ๋นหลิงกลับเรือนหลันชิงด้วยใบหน้าบึ้งตึง ปิดประตูเสียงดัง ให้เย่เจ๋อเฟิงที่ทำหน้านิ่งอยู่ด้านนอก

“ไอ้คนตาบอด เดี๋ยวข้าจะเอาเข็มไปทิ่มเพื่อระบายอารมณ์แน่”

อวิ๋นหลิงย่อมไม่ล้มเลิกความคิดที่จะออกนอกจวน ในเมื่อเดินออกไปทางประตูใหญ่ไม่ได้ เช่นนั้นก็ออกทางประตูหลังจวนก็ได้

นางเรียกตงชิงมา จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าคนสามัญชนและจัดทรงเรียบง่าย

ตงชิงกลืนน้ำลาย “พระ...พระชายา...ท่านจะไปเดินตลาดด้วยสภาพนี้จริงๆหรือเพคะ?”

“แน่นอน” อวิ๋นหลิงแย้มยิ้มด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถ้าข้าอยากออกไป ใครก็ขวางข้าไม่ได้”