พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 61

อวิ๋นหลิงอมยิ้ม “ไปกันเถอะ ไม่ง่ายเลยกว่าข้าจะได้ออกมา ข้ามีเรื่องต้องทำเยอะ ไม่มีเวลาสนใจนางหรอก”

นางไม่เก็บสิ่งที่พบเห็นโดยไม่คาดหมายมาใส่ใจ หมุนกายแล้วเดินเข้าโรงหมอและร้านขายยาสมุนไพรหลายเจ้า

ตรงมุมซอยมีรถม้าคันหนึ่งจอดแน่นิ่ง

ดรุณีโฉมสะครวญหน้ารูปไข่ ดวงตาราวกับลูกซิ่งแหวกม่านแล้วมองฉู่อวิ๋นหานด้วยความสนใจ

“พี่ใหญ่ แม่นางรองฉู่ผู้นี้ดูแล้วน่าจะอยู่ร่วมกันง่ายเนอะ”

สิ่งที่ตอบนางคือการกระแอมเสียงเบาๆ

หรงฉานอุทานออกมาว่า “ฉู่อวิ๋นหลิงแย่งคนรักของนางไป แต่นางยังมาขอพรให้กับลูกในท้องของฉู่อวิ๋นหลิงอีก ถ้าเป็นข้าคงทำไม่ลง”

ด้านในรถม้าส่งเสียงเรียบเฉยของบุรุษมา เสียงไพเราะเพราะพริ้วประหนึ่งเสียงกู่ฉิน

“ทำได้ขนาดนี้ นางต้องเป็นคนใจกว้างหรือไม่ก็ไม่เคยใส่ใจจิ้งอ๋องมาก่อนเลย”

หรงฉานเลิกคิ้วถามด้วยความใคร่รู้ “แล้วพี่ใหญ่คิดว่าแม่นางรองฉู่เป็นอย่างแรกหรืออย่างหลังล่ะ?”

“พี่ว่าน่าจะเป็นอย่างหลังนะ”

“ทำไมหรือพี่ใหญ่?”

“ถ้าเป็นคนดีจริง ไม่จำเป็นต้องบอกให้คนอื่นรู้หรอก” บุรุษหยุดพูดชั่วครู่ ก่อนจะเปรยเสียงเรียบต่อว่า “วันหน้าเจ้าต้องแต่งเข้าจวนรุ่ยอ๋องพร้อมนาง เจ้าต้องระวังตัวไว้ อย่าได้ดูแคลนสตรีมากอุบายผู้นี้เชียว”

แววตาหรงฉานเผยความสงสัย “แต่ข้าดูแล้วนางไม่เหมือนคนเลวเลยนะเจ้าคะ?”

บุรุษยกมุมปากขึ้น “ไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือคนเลว แต่สามารถกุมหัวใจองค์ชายได้ถึงสองคน อย่างไรเสียต้องอุบายและเก่งกว่าเจ้าแน่นอน”

“พี่ใหญ่ชมข้าหน่อยจะเป็นไรไป?” หรงฉานแบะปาก “จะว่าไปนางก็น่าสงสารเหมือนกันนะ ถ้าฉู่อวิ๋นหลิงไม่เข้าไปแทรก นางก็ได้แต่งงานกับจิ้งอ๋องแล้ว ไม่ต้องเป็นพระชายารองของรุ่ยอ๋องเหมือนในตอนนี้”

บุรุษหัวเราะเยาะเสียงเบา “เจ้ารู้ได้เยี่ยงใดว่าฉู่อวิ๋นหลิงเข้าไปแทรก แต่ไม่ใช่เพราะนางไม่อยากแต่งงาน?”

หรงฉานตกใจ “เหตุใดพี่ใหญ่จึงบอกว่าฉู่อวิ๋นหานไม่อยากแต่งงานกับจิ้งอ๋องเจ้าคะ?”

ฉู่อวิ๋นหานรักจิ้งอ๋องมาก ตอนที่จิ้งอ๋องตาบอดก็ดูแลไม่ห่าง ไม่ใช่หรือ?

คนทั้งแคว้นต้าโจวรู้ดี！

บุรุษถอนหายใจราวกับจนปัญญา จากนั้นก็กล่าวเสียงเย็นเยียบ “เอาเวลาสงสารคนอื่นมากังวลใจแทนตัวเองดีกว่าไหม สมองหมูๆเช่นเจ้า หากแต่งออกเรือนแล้วต้องลำบากแน่”

ใบหน้าที่ผลิบานไปด้วยรอยยิ้มของหรงฉานขมวดคิ้วแน่นเป็นปม พี่ชายหน้าตาหล่อจนคนมองหัวใจละลายได้เลย แต่คำพูดกลับเหมือนคมดาบที่เชือดใจคน

สุดท้ายก็มองฉู่อวิ๋นหานปราดหนึ่ง รถม้าของสองพี่น้องก็ค่อยๆไกลออกไป

เมื่อฉู่อวิ๋นหานเห็นรถม้าของจวนเจิ้นกั๋วกงหายลับไปจากสายตา นางก็หยุดบริจาคข้าวต้มในวันนี้

ถึงแม้ยังไม่ได้เจอหน้าคนตระกูลหรงอย่างเป็นทางการ แต่สร้างภาพลักษณ์อันดีงามให้อีกฝ่ายล่วงหน้าเช่นนี้ได้ ถือว่านางบรรลุเป้าหมายแล้ว

......

ข้างถนนหน้าโรงหมอ อวิ๋นหลิงเลือกซื้อสมุนไพรที่สนใจจำนวนไม่น้อย

ประการแรกจะได้นำไปใช้เป็นวัตถุดิบปรุงยาพิษเพื่อฆ่าเวลาตอนเบื่อๆ ประการที่สองจะได้นำไปทำเป็นสีที่ไม่มีผลข้างเคียงต่อใบหน้าและกันน้ำ นางจะเอามาทำเป็นปานแดงหลอกคน

ยามที่ตงชิงจ่ายเงินเสร็จ หน้าประตูโรงหมอก็มีเสียงเร่งเฝ้าอันยุ่งเหยิงดังขึ้น จากนั้นก็ได้ยินสตรีร้องไห้ด้วยความกลุ้มอกกลุ้มใจ

“มีใครอยู่ไหม ท่านหมออยู่หรือเปล่า ช่วยพี่ใหญ่ข้าที”

เมื่อได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ ท่านหมอที่นั่งตรวจอาการก็รีบออกมาต้อนรับ อวิ๋นหลิงก็เข้าไปมุงดูด้วยความอยากรู้

ม่านหรูหราของรถม้าเปิดออก บุรุษหน้าตาหล่อเหลา สง่างาม เรือนผมดกดำดุจน้ำหมึกถูกผู้อื่นพยุงออกมา

หนุ่มหล่อขมวดคิ้วในขณะที่หลับตา ริมฝีปากซีดขาวยิ่ง

ทั้งๆที่เป็นบุรุษ แต่สมองของอวิ๋นหลิงกลับนึกถึงสตรีที่ป่วยออดๆแอดๆ

ตงชิงปิดปากแล้วอุทานเสียงเบา “พระชายา คนนี้คือหรงจั้น เป็นรัฐทายาทของจวนเจิ้นกั๋วกงเพคะ”

“อยากให้เขามีชีวิตต่อก็หุบปากซะ”

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วมุ่น ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป หัวใจถึงหยุดเต้นกะทันหัน ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ก็ต้องปั๊มหัวใจก่อน

หรงฉานกัดริมฝีปาก ท่ามกลางความร้อนรนใจเลือกที่จะเชื่อนาง จากนั้นก็ให้คนรอบข้างแยกย้ายกันไป

“แม่นาง...พี่ชายข้าเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อวิ๋นหลิงกำลังใช้แรงปั๊มหัวใจ ไม่ได้ตอบทันที

ระหว่างที่นางปั๊มหัวใจ นางได้ยินเสียงบางอย่างเต็มสองหู จากนั้นก็มั่นใจว่าซี่โครงของหรงจั้นหักตอนปั๊มหัวใจ

ถึงแม้เวลาปั๊มหัวใจอาจทำให้กระดูกซี่โครงของผู้ป่วยหักได้ ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ แต่ร่างกายบุรุษผู้นี้...อ่อนแอเหมือนหน้าตาจริงๆ

ไม่นานก็เห็นหรงจั้นหายใจเป็นจังหวะขึ้นมา และค่อยๆรู้สึกตัว อวิ๋นหลิงเห็นแล้วก็โล่งอก

เมื่อช่วยชีวิตไว้ได้แล้วก็สามารถฝังเข็มเพื่อรักษาโรคได้แล้ว

“ท่านหมอยืมเข็มเงินให้ข้าใช้ที”

ท่านหมอที่เหงื่อไหลทั่วหน้าผากเห็นอวิ๋นหลิงช่วยชีวิตไว้ได้ก็รีบส่งเข็มเงินไปให้

อวิ๋นหลิงใช้เข็มเงินฝังอย่างแม่นยำและช่ำชองหลายจุด ไม่นานก็เห็นหรงจั้นค่อยๆขมวดคิ้ว ใบหน้าก็กลับมามีสีเลือดอีกครั้ง

หรงจั้นลืมตาพรึ่บ สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาเขาคือใบหน้าท้องฟ้ายามเช้า ดวงตาสุกใสประหนึ่งลำธาร

เขาชะงักงัน หัวใจหยุดเต้นชั่ววูบ และเมื่อพบว่าหน้าอกตัวเองเปลือยเปล่า สองพวงแก้มก็แดงระเรื่อ

“แม่นาง เจ้า...”

ตงชิงยืนมองภาพตรงหน้าพร้อมกับเหงื่อไหลพราก

โอ้สวรรค์ จะให้ท่านอ๋องรู้เรื่องวันนี้ไม่ได้