พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 63

เซียวปี้เฉิงจ้องหน้าอวิ๋นหลิงด้วยแววตาเย็นเฉียบ เพลิงโทสะไม่ได้มอดดับเพราะคำพูดอ่อนข้อของนางเลยสักนิด

เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปหาอวิ๋นหลิงทีละก้าว ก่อนจะมองนางด้วยสีหน้าหนักแน่น

“นับแต่นี้เป็นต้นไป หากข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ห้ามออกนอกจวนตามใจชอบอีก”

เซียวปี้เฉิงหยุดพูด ก่อนจะเสริมว่า “ยกเว้นตอนที่ข้าออกไปพร้อมกับเจ้า”

มีเพียงตัวติดกัน เขาถึงจะวางใจ

อวิ๋นหลิงเงยหน้ามองเขาและเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

ตอนนี้เขาเหมือน...คนตาบอดที่ไหน?

“ดวงตา...ดวงตาของท่านหายดีตั้งนานแล้วใช่ไหม?” อวิ๋นหลิงคิดได้ก็เข้าใจทันที “ดีเหลือเกิน ท่านมองเห็นแล้วแต่กลับปิดบังข้า”

เซียวปี้เฉิงยังคงทำหน้าเฉย ไม่รู้สึกผิดที่โดนจับได้สักนิด เขายังสวนกลับเสียงเย็นเยียบว่า “ใบหน้าเจ้าไม่มีปานแดง เจ้าก็ปิดบังข้ามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ?”

อวิ๋นหลิงจุกจนใบ้กินทันควัน นางจับใบหน้าตัวเองแล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้แต่งหน้าอำพราง

เซียวปี้เฉิงมองนางด้วยสีหน้าซับซ้อน ถึงขั้นนี้แล้วเขาไม่อยากปิดบังอีกต่อไป

เขาอยากมองนางและปกป้องนางอย่างเปิดเผย

อวิ๋นหลิงถามเสียงเคือง “ตาท่านเริ่มหายสนิทตอนไหน?”

“ตอนที่เจ้าฝังเข็มครบหนึ่งเดือน”

เร็วขนาดนั้นเชียว?

“แล้วไยท่านต้องปิดข้าด้วย หายดีแล้วยังให้ข้าไปฝังเข็มท่านทุกคืนอีก ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้วรู้ไหม?”

ไม่รู้ว่าดวงตาหมอนคล้ำของนางเกิดจากการนอนดึกหรือ? อวิ๋นหลิงรู้สึกโมโหเล็กน้อย จากนั้นก็เหมือนจะคิดอะไรได้ แววตาที่มองเซียวปี้เฉิงเริ่มแปลกขึ้นมา

“ท่านอยากฉวยโอกาสแกล้งตาบอดแอบดูข้าอาบน้ำหรือ?”

ทุกคืนหลังจากที่ฝังเข็มเซียวปี้เฉิงเสร็จ นางก็จะอาบน้ำในเรือนซู่สือแล้วค่อยกลับมา

เซียวปี้เฉิงทำหน้านิ่ง “...”

ก็ได้ เขายอมรับ อันนี้เป็นสาเหตุหนึ่งจริงๆ

“ไม่คิดว่าท่านจะเป็นคนแบบนี้”

เซียวปี้เฉิงทำหน้าถมึงทึง “อย่าเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น เรื่องที่เจ้าแอบหนีออกจากจวน ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย”

อวิ๋นหลิงพูดเฉไฉไปทางอื่นตั้งนาน แต่ก็ข้ามหัวข้อนี้ไม่ได้เสียที จึงได้แต่ยอมรับชะตากรรม

“แล้วท่านคิดจะทำยังไง จะลงโทษข้าหรือ?” นางถามอย่างหัวเสีย ไม่มีท่าทางของคนยอมรับผิดเลย

นางไม่เชื่อว่าเขาจะกล้าลงโทษนาง

นัยน์ตาเซียวปี้เฉิงทอประกายแสงอันตรายออกมา เขาเดินเข้าใกล้อวิ๋นหลิงหนึ่งก้าว นางถูกบีบให้ไปแนบชิดผนังห้อง

“หากเจ้ากล้าหนีออกไปอีก ข้าจะใช้โซ่ล่ามเจ้ากับข้าไว้ด้วยกัน ข้าอยู่ไหนเจ้าก็ต้องอยู่นั่น”

อวิ๋นหลิง “...”

ท่านสุภาพหน่อยได้ไหม? คิดว่าเป็นการจูงสุนัขไปเดินเล่นหรือไง?

อวิ๋นหลิงคิดว่าวันนี้สมองเซียวปี้เฉิงเลอะเลือนแล้ว เพราะปกติไอ้คนตาบอดไม่เคยแสดงท่าทีเช่นนี้กับนาง

นางชี้หน้าตัวเองพร้อมกับถามด้วยความสงสัย “ท่าน...มีอะไรกระทบจิตใจท่านหรือไม่ ต้องการให้ข้าตรวจหน่อยไหม?”

ฝังเข็มทุกคืนจนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า?

เซียวปี้เฉิงส่งเสียงฮึดฮัดในใจ สมองเขาได้รับการกระทบกระเทือนจริง และก็โดนไม่เบาด้วย หาไม่แล้วเขาคงไม่ชอบปีศาจสาวที่ไร้หัวใจหรอก

เซียวปี้เฉิงกระชับมือที่โอบเอวนางไว้ แววตาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน “ใช่ ข้าตกหลุมรักปีศาจสาวเช่นเจ้า”

เขาไม่รู้ว่าเริ่มรักตั้งแต่เมื่อใด แต่รู้ตัวอีกทีก็ยากจะถ่ายถอนแล้ว

“ดังนั้น...เจ้าล่ะ?”

นางรู้สึกเช่นไรกับเขา ชอบหรือไม่ชอบ ชอบนิดหน่อยก็ยังดี

เซียวปี้เฉิงถามเสร็จก็กลั้นลมหายใจ นิ้วมือสั่นเทา บ่งบอกว่าเขาระแวงและรอคอยด้วยความหวังเพียงใด

สมองอวิ๋นหลิงว่างเปล่าไปหลายวินาที “ข้าไม่รู้ ข้าไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้มาก่อน”

ชาติที่แล้วนางมีโอกาสยืนบนผืนแผ่นดินเพียงยี่สิบกว่าปี แต่ละวันนางคิดแต่เรื่องหนีและวิธีอยู่รอดเท่านั้น

คำว่าชอบหรือไม่ชอบไม่เคยมีในพจนานุกรมนาง ไม่มีคนสั่งนางเรื่องนี้ หากนางลืมตาดูโลกแล้วมีคนรัก นางก็คงไม่ใช่เด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งแล้ว

ตอนนี้มีคนมายืนบอกว่าชอบนาง ใส่ใจนาง หัวใจอวิ๋นหลิงมีความรู้สึกแปลกใหม่กำลังแล่นพล่าน

“แต่ว่า...”

อวิ๋นหลิงเอื้อมมือผลักหน้าอกของเซียวปี้เฉิงออกข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็กุมหัวใจของตัวเอง

นางรู้สึกเหมือนมีขนนกอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นลอยอยู่

“พี่ใหญ่เคยบอกว่าเวลาอยู่ใกล้คนที่ชอบหัวใจจะเต้นเร็วมาก”

แต่หัวใจของนางเต้นปกติ

“ดังนั้น ข้าคิดว่าไม่น่าจะชอบท่านนะ”

ราวกับน้ำเย็นๆร่วงหล่นจากฟากฟ้า เซียวปี้เฉิงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็ง หนาวสะท้านตั้งแต่หัวจรดปลายเท้ารู้สีกปวดหัวใจเพราะความหนาวสะท้านทั่วเรือนร่าง

เขาก้มหน้ามองดวงตาสุกใสของอวิ๋นหลิง นัยน์ตานางก็สะท้อนภาพอันน่าเวทนาจากความผิดหวังในความรักของเขา