พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 65

“เรื่องนี้ไว้ค่อยว่ากันเถอะ...ใครจะรู้ว่า เขาจะดีขึ้นจริงๆ หรือไม่ ยังต้องตรวจสอบ!”

เมื่อนึกถึงการกระทำของเมื่อครู่ของเซียวปี้เฉิง อวิ๋นหลิงจึงกล่าวอย่างขอไปที่อย่างผิดธรรมชาติ และเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้วเพคะพระเจ้าหลวง เราไม่ได้เข้าวังมาได้เดือนกว่าแล้ว อีกสองวันเข้าวังไปดูเสียหน่อยเถอะเพคะ เผื่อจะสามารถเก็บต้นกาวางที่สุกแล้วชุดสุดท้ายได้ทัน”

หากยังไม่กลับวังอีก เกรงว่า จักรพรรดิจาวเหรินและพระพันปีคงจะต้องรอคอยด้วยความวิตกกังวลแล้ว

ตาเฒ่าผู้นี้ส่งเสียงคร่ำครวญออกมา ดูแล้วไม่ค่อยเต็มใจนัก “ในวังไม่มีของอร่อยกิน คนครัวที่นั่นก็ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เอาแต่เงิน ไม่ยอมทำงาน”

“เช่นนั้นให้ข้าเขียนสูตรอาหารสองสามอย่างให้พวกเขา เช่นนี้เมื่อท่านอยู่ในวังก็จะสามารถกินพวกมันได้แล้ว”

ดวงตาของพระเจ้าหลวงเป็นประกาย มีความสุขขึ้นทันที “เช่นนั้นข้าต้องการมันฝรั่งเคลือบน้ำตาล เป็ดย่างหนังกรอบ เนื้อลิ้นจี่...”

เมื่ออวิ๋นหลิงเห็นว่า เขายอมกลับวัง จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันที ตราบใดที่สามารถเกลี้ยกล่อมพระเจ้าหลวงได้เป็นอันถือว่า ประสบความสำเร็จ!

......

ในตอนกลางคืน อวิ๋นหลิงไม่ได้ไปหาเซียวปี้เฉิงที่เรือนซู่สือ

นางนำยาสมุนไพรที่ซื้อมา มาทำการบดละเอียด และต้มให้กลายเป็นน้ำสีแดงเข้ม โดยหลังจากที่แน่ใจแล้วว่าจะไม่สามารถล้างออกได้ง่าย หลังจากการอบแห้ง จากนั้นจึงปิดผนึกยาลงในซองกระดาษ

เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ต้องเข้าวังไปในฐานะพระชายาจิ้งอ๋อง ดวงตาของอวิ๋นหลิงก็มืดมนเล็กน้อย นางหยิบลูกศรที่มีขนาดกว้างเพียงสองนิ้ว และยาวครึ่งฝ่ามือออกมาจากกล่องไม้

นี่เป็นหนึ่งในความไว้ใจที่นางกล้าแอบออกจากจวนอ๋องอย่างตามใจในวันนี้ เพียงแต่เมื่อก่อนยังไม่สามารถใช้ได้เท่านั้น

ในองค์กร น้องเล็กเป็นคนที่มีความเชี่ยวชาญในกลไกแปลกๆ ลูกศรแขนเสื้อนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่ครั้งหนึ่งนางเคยมอบให้ อวิ๋นหลิง มันถูกปรับปรุงจากอาวุธลับที่ผู้คุ้มสมัยโบราณใช้กันทั่วไป นั่นคือ เกาทัณฑ์ดอกเหมย

อวิ๋นหลิงจดจำแผนภาพอย่างขึ้นใจมาโดยตลอด ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ นางได้แอบมอบหมายให้ใครบางคนสร้างชิ้นส่วน และประกอบชิ้นส่วนเหล่านั้นขึ้นอย่างลับๆ

ด้วยข้อจำกัดของกระบวนการผลิตในตอนนี้ จึงไม่สามารถทำตามแผนภาพได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่แน่นอนว่า มันจะต้องแข็งแกร่งกว่าลูกศรทั่วไปที่ขายอยู่ตามท้องตลาดของแคว้นต้าโจวมาก

มันมีขนาดเพียงหนึ่งในสามของลูกศรธรรมดา แต่กลับสามารถบรรจุเข็มพิษได้ถึงสามสิบเล่ม อีกทั้งยังสามารถยิงได้หลายนัดติดต่อกัน มันทรงพลัง และยากที่จะป้องกัน

ในวันที่กลับวัง อวิ๋นหลิงผูกลูกศรเอาไว้ที่แขนเสื้อ ซ่อนมันไว้ในแขนเสื้อกว้าง ใครก็ไม่อาจพบเห็นได้โดยง่าย

เซียวปี้เฉิงถูกลู่ฉีพยุงเข้าไปในรถม้า ในฐานะพระชายาจิ้งอ๋อง อวิ๋นหลิงจึงต้องนั่งรถม้าคันเดียวกับเขา

โดยขณะที่นางต้องการจะถามเซียวปี้เฉิงว่า เหตุใดเขายังคงแสร้งทำเป็นตาบอด แต่อีกฝ่ายกลับขมวดคิ้ว และเอ่ยปากกล่าวก่อนว่า

“เมื่อสองสามวันก่อน ตอนที่เจ้าแอบออกไปจากจวน ได้พบกับหรงจั้นจากจวนเจิ้นกั๋วกงใช่หรือไม่?”

ดวงตาของอวิ๋นหลิงฉายแววประหลาดใจ “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงแดงก่ำในทันที เขากล่าวด้วยเสียงทุ้มว่า “ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีข่าวลือว่า หญิงลึกลับที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมได้ช่วยชีวิตของหรงจั้นเอาไว้ บัดนี้จวนเจิ้นกั๋วกงกำลังตามหาคนผู้นั้น โดยต้องการจะกล่าวขอบคุณ”

“ท่านอย่าทำหน้าขรึมไปเลย ดูเหมือนว่า พวกเขาจะยังไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าเองก็ยังไม่ได้เปิดเผยตัวตนเสียหน่อย”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด ประเด็นสำคัญไม่ใช่สิ่งนี้ แต่เขาได้ยินมาว่า วิธีการช่วยชีวิตของหญิงผู้นั้นทั้งแปลก และกล้าได้กล้าเสียอย่างมาก อีกทั้งยังถอดเสื้อผ้าของหรงจั้นออก สัมผัสหน้าอกของเขา...

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็โกรธจัดขึ้นทันที ไม่สามารถหยุดความหึงหวงในใจได้

“เจ้าไปพบกับหรงจั้นได้อย่างไร?”

เขารู้ว่ารูปลักษณ์ของรัฐทายาทหรงนั้นโดดเด่นงดงามมาก มีผู้หญิงมากมายในเมืองหลวงที่ชื่นชมเขา เช่นนั้นอวิ๋นหลิงเองก็คงไม่ได้ชอบเขาไปเสียแล้วหรอกกระมัง?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกตื่นตระหนกโดยไม่มีเหตุผล โมโหที่ก่อนหน้านี้ควรจับตาดูนางให้ดีกว่านี้

“ตอนนั้นข้ากำลังซื้อยาสมุนไพรที่โรงยา จึงได้เห็นหรงฉานพาเขาเข้ามาขอความช่วยเหลือ ดูเหมือนเขาจะหัวใจวายกะทันหัน” อวิ๋นหลิงกล่าวอธิบาย “ทักษะการฝังเข็มของท่านหมอผู้นั้นยังไม่แม่นยำ เกือบทำให้เขาเสียชีวิต ข้าจึงต้องออกความช่วยเหลือ”

“โรคหัวใจ...ข้าได้ยินมาว่า ฮูหยินจวนเจิ้นกั๋วกงในตอนนั้นตั้งท้องเขาถูกโจรวางยาพิษ จึงเป็นสาเหตุให้เขาเกิดมาอ่อนแอ และมีโรคเยอะ”

เขานึกถึงใบหน้าที่อ่อนโยนและเป็นมิตรของฮูหยินเหลียน แล้วรู้สึกไร้สาระในใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉู่อวิ๋นหานทำ เขากลับรู้สึกว่า ทุกอย่างมันสมเหตุสมผล

“...เรื่องนี้ ข้าจะให้ความสำคัญกับจวนเหวินกั๋วกง”

เมื่ออวิ๋นหลิงเห็นใบหน้าที่จริงจังของเขา นางก็ยิ้ม และเปลี่ยนเรื่องสนทนา “ไม่ว่าวิธีไหนข้าก็สามารถรับมือได้ ถึงอย่างไรข้าก็ไม่กลัว กลับกันท่าน ทั้งๆ ที่สามารถกลับมามองเห็นได้ชัดเจนแล้ว เหตุใดยังแสร้งทำเป็นตาบอดต่อไปอีกด้วยเล่า?”

“ตระกูลเฟิงถือว่า เจ้าเป็นเหมือนหนามยอกอก ดังนั้นพวกเขาไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ อย่างแน่นอน” เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว และกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “พวกเขาไม่รู้ว่า ดวงตาทั้งสองข้างของข้าหายดีแล้ว หากลงมือจริงๆ ก็จะยิ่งคำนวณพละกำลังของเราผิดพลาด เช่นนี้จึงจะยิ่งเป็นประโยชน์ต่อข้าและเจ้า”

อวิ๋นหลิงตระหนักได้ทันที เหตุผลที่เซียวปี้เฉิงยังคงแสร้งทำเป็นตาบอด ก็เพื่อปกป้องนางให้ดียิ่งขึ้น

หัวใจของนางสั่นไหวเล็กน้อย โดยขณะกำลังอยากจะพูดอะไร กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกรีดร้องอันตื่นตระหนกที่ดังขึ้นข้างหู

อวิ๋นหลิงเปิดม่านดูทันที โดยเห็นเพียงว่า ม้าตัวหนึ่งที่ไม่รู้ว่าได้รับอะไรกระตุ้นมาวิ่งหนีอยู่ในระยะไกล โดยมันกำลังยกกีบเท้าหน้าพุ่งเข้ามาหาพวกเขา!

วันนี้พระเจ้าหลวงเสด็จกลับวัง ในวังจึงไม่กล้าละเลย เหล่าองครักษ์ที่ล้อมรอบรถม้ามีสามชั้นใน และสามชั้นนอก ทำให้ถนนส่วนใหญ่ถูกยึดพื้นที่

ด้วยเช่นนี้ จึงเป็นผลให้เหล่าประชาชนหลบเลี่ยงม้าคลั่งตัวนี้ได้ยาก เหล่าองครักษ์เองก็ยากที่จะเคลื่อนไหว

ไม่ว่าจะเป็นใคร หากเกิดความผิดพลาดเพียงเล็กน้อย จะต้องเลือดตกยางออก นำไปสู่โศกนาฏกรรม!

กีบม้ายกขึ้นสูง โดยข้างหน้ามีเด็กวัยไม่กี่ขวบกำลังยืนตื่นตระหนกอยู่ตรงนั้น

“อ๊า...!”

เสียงร้องของม้าและเสียงร้องอันน่าสะพรึงกลัวของเด็กน้อยประสานกัน ทำให้หัวใจของทุกคนที่ได้เห็นฉากนี้ต่างตึงเครียดทันที

เมื่อเซียวปี้เฉิงเห็นฉากนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

รถม้าของพวกเขาอยู่ด้านหลังขบวน หากจะเคลื่อนไหวคงไม่ทันการอย่างแน่นอน