พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 65

“เรื่องนี้ไว้ค่อยว่ากันเถอะ...ใครจะรู้ว่า เขาจะดีขึ้นจริงๆ หรือไม่ ยังต้องตรวจสอบ!”

เมื่อนึกถึงการกระทำของเมื่อครู่ของเซียวปี้เฉิง อวิ๋นหลิงจึงกล่าวอย่างขอไปที่อย่างผิดธรรมชาติ และเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้วเพคะพระเจ้าหลวง เราไม่ได้เข้าวังมาได้เดือนกว่าแล้ว อีกสองวันเข้าวังไปดูเสียหน่อยเถอะเพคะ เผื่อจะสามารถเก็บต้นกาวางที่สุกแล้วชุดสุดท้ายได้ทัน”

หากยังไม่กลับวังอีก เกรงว่า จักรพรรดิจาวเหรินและพระพันปีคงจะต้องรอคอยด้วยความวิตกกังวลแล้ว

ตาเฒ่าผู้นี้ส่งเสียงคร่ำครวญออกมา ดูแล้วไม่ค่อยเต็มใจนัก “ในวังไม่มีของอร่อยกิน คนครัวที่นั่นก็ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เอาแต่เงิน ไม่ยอมทำงาน”

“เช่นนั้นให้ข้าเขียนสูตรอาหารสองสามอย่างให้พวกเขา เช่นนี้เมื่อท่านอยู่ในวังก็จะสามารถกินพวกมันได้แล้ว”

ดวงตาของพระเจ้าหลวงเป็นประกาย มีความสุขขึ้นทันที “เช่นนั้นข้าต้องการมันฝรั่งเคลือบน้ำตาล เป็ดย่างหนังกรอบ เนื้อลิ้นจี่...”

เมื่ออวิ๋นหลิงเห็นว่า เขายอมกลับวัง จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันที ตราบใดที่สามารถเกลี้ยกล่อมพระเจ้าหลวงได้เป็นอันถือว่า ประสบความสำเร็จ!

......

ในตอนกลางคืน อวิ๋นหลิงไม่ได้ไปหาเซียวปี้เฉิงที่เรือนซู่สือ

นางนำยาสมุนไพรที่ซื้อมา มาทำการบดละเอียด และต้มให้กลายเป็นน้ำสีแดงเข้ม โดยหลังจากที่แน่ใจแล้วว่าจะไม่สามารถล้างออกได้ง่าย หลังจากการอบแห้ง จากนั้นจึงปิดผนึกยาลงในซองกระดาษ

เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ต้องเข้าวังไปในฐานะพระชายาจิ้งอ๋อง ดวงตาของอวิ๋นหลิงก็มืดมนเล็กน้อย นางหยิบลูกศรที่มีขนาดกว้างเพียงสองนิ้ว และยาวครึ่งฝ่ามือออกมาจากกล่องไม้

นี่เป็นหนึ่งในความไว้ใจที่นางกล้าแอบออกจากจวนอ๋องอย่างตามใจในวันนี้ เพียงแต่เมื่อก่อนยังไม่สามารถใช้ได้เท่านั้น

ในองค์กร น้องเล็กเป็นคนที่มีความเชี่ยวชาญในกลไกแปลกๆ ลูกศรแขนเสื้อนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่ครั้งหนึ่งนางเคยมอบให้ อวิ๋นหลิง มันถูกปรับปรุงจากอาวุธลับที่ผู้คุ้มสมัยโบราณใช้กันทั่วไป นั่นคือ เกาทัณฑ์ดอกเหมย

อวิ๋นหลิงจดจำแผนภาพอย่างขึ้นใจมาโดยตลอด ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ นางได้แอบมอบหมายให้ใครบางคนสร้างชิ้นส่วน และประกอบชิ้นส่วนเหล่านั้นขึ้นอย่างลับๆ

ด้วยข้อจำกัดของกระบวนการผลิตในตอนนี้ จึงไม่สามารถทำตามแผนภาพได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่แน่นอนว่า มันจะต้องแข็งแกร่งกว่าลูกศรทั่วไปที่ขายอยู่ตามท้องตลาดของแคว้นต้าโจวมาก

มันมีขนาดเพียงหนึ่งในสามของลูกศรธรรมดา แต่กลับสามารถบรรจุเข็มพิษได้ถึงสามสิบเล่ม อีกทั้งยังสามารถยิงได้หลายนัดติดต่อกัน มันทรงพลัง และยากที่จะป้องกัน

ในวันที่กลับวัง อวิ๋นหลิงผูกลูกศรเอาไว้ที่แขนเสื้อ ซ่อนมันไว้ในแขนเสื้อกว้าง ใครก็ไม่อาจพบเห็นได้โดยง่าย

เซียวปี้เฉิงถูกลู่ฉีพยุงเข้าไปในรถม้า ในฐานะพระชายาจิ้งอ๋อง อวิ๋นหลิงจึงต้องนั่งรถม้าคันเดียวกับเขา

โดยขณะที่นางต้องการจะถามเซียวปี้เฉิงว่า เหตุใดเขายังคงแสร้งทำเป็นตาบอด แต่อีกฝ่ายกลับขมวดคิ้ว และเอ่ยปากกล่าวก่อนว่า

“เมื่อสองสามวันก่อน ตอนที่เจ้าแอบออกไปจากจวน ได้พบกับหรงจั้นจากจวนเจิ้นกั๋วกงใช่หรือไม่?”

ดวงตาของอวิ๋นหลิงฉายแววประหลาดใจ “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงแดงก่ำในทันที เขากล่าวด้วยเสียงทุ้มว่า “ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีข่าวลือว่า หญิงลึกลับที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมได้ช่วยชีวิตของหรงจั้นเอาไว้ บัดนี้จวนเจิ้นกั๋วกงกำลังตามหาคนผู้นั้น โดยต้องการจะกล่าวขอบคุณ”

“ท่านอย่าทำหน้าขรึมไปเลย ดูเหมือนว่า พวกเขาจะยังไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าเองก็ยังไม่ได้เปิดเผยตัวตนเสียหน่อย”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด ประเด็นสำคัญไม่ใช่สิ่งนี้ แต่เขาได้ยินมาว่า วิธีการช่วยชีวิตของหญิงผู้นั้นทั้งแปลก และกล้าได้กล้าเสียอย่างมาก อีกทั้งยังถอดเสื้อผ้าของหรงจั้นออก สัมผัสหน้าอกของเขา...

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็โกรธจัดขึ้นทันที ไม่สามารถหยุดความหึงหวงในใจได้

“เจ้าไปพบกับหรงจั้นได้อย่างไร?”

เขารู้ว่ารูปลักษณ์ของรัฐทายาทหรงนั้นโดดเด่นงดงามมาก มีผู้หญิงมากมายในเมืองหลวงที่ชื่นชมเขา เช่นนั้นอวิ๋นหลิงเองก็คงไม่ได้ชอบเขาไปเสียแล้วหรอกกระมัง?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกตื่นตระหนกโดยไม่มีเหตุผล โมโหที่ก่อนหน้านี้ควรจับตาดูนางให้ดีกว่านี้

“ตอนนั้นข้ากำลังซื้อยาสมุนไพรที่โรงยา จึงได้เห็นหรงฉานพาเขาเข้ามาขอความช่วยเหลือ ดูเหมือนเขาจะหัวใจวายกะทันหัน” อวิ๋นหลิงกล่าวอธิบาย “ทักษะการฝังเข็มของท่านหมอผู้นั้นยังไม่แม่นยำ เกือบทำให้เขาเสียชีวิต ข้าจึงต้องออกความช่วยเหลือ”

“โรคหัวใจ...ข้าได้ยินมาว่า ฮูหยินจวนเจิ้นกั๋วกงในตอนนั้นตั้งท้องเขาถูกโจรวางยาพิษ จึงเป็นสาเหตุให้เขาเกิดมาอ่อนแอ และมีโรคเยอะ”