พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 665

ในที่สุดก็ขอภรรยาสำเร็จ ลู่ฉีก็ตื่นเต้นยินดีจนออกนอกหน้า รีบเขียนจดหมายทันที ให้คนส่งจดหมายไปให้ผู้อาวุโสทั้งสองที่พำนักอยู่ในสำนักศึกษาชั่วคราว

ตำหนักบูรพาได้ข่าวสารว่องไวยิ่ง ไม่นานอวิ๋นหลิงก็รู้เรื่องนี้

นางค่อนข้างประหลาดใจ ไม่นึกว่าเพียงผลักดันอยู่เบื้องหลังเล็กน้อย ทั้งสองก็สมปรารถนา ราบรื่นกว่าที่คิดไว้มาก

อวิ๋นหลิงให้ตงชิงลาครึ่งเดือน ให้นางพักอยู่นอกวังสักพัก เพื่อที่นางจะได้ทำความรู้จักกับว่าที่พ่อแม่สามีสักระยะหนึ่ง

ลู่ฉีเจ้าหัวทึบก็หลุดพ้นความเป็นโสดเสียที ในฐานะผู้เป็นนาย เซียวปี้เฉิงเองก็ควรจะยินดีกับเขา

แต่ข่าวจากพระที่นั่งบำรุงฤทัยทำให้เขาดีใจไม่ออกเลยสักนิด

“เสด็จพ่อเพิ่งออกพระราชโองการเรียกห่านหัวโตเข้าวัง บอกว่าอ๋องทูเจวียตะวันออกกำลังจะมาถึงเมืองหลวง ต้องให้แม่นมสอนให้นางเรียนรู้กฎมารยาทในวังล่วงหน้า เขากล่าวว่าในเมื่อจะแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปล่วงหน้าไม่ได้ เช่นนั้นจึงยกให้พวกเราจัดการ”

อวิ๋นหลิงไม่แปลกใจกับเรื่องนี้ เพราะอีกฝ่ายกำลังจะแต่งงานกับองค์หญิงที่ส่งไปเชื่อมสัมพันธไมตรี

ทว่านางกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย “เหตุใดหมู่นี้เสด็จพ่อจึงโยนเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาให้นางจัดการ เวลาที่ออกว่าราชการก็น้อยลงทุกที”

เซียวปี้เฉิงส่ายหน้า “รู้แค่ว่าเขากับหลี่กุ้ยเฟยโกรธกันจนหน้าแดงบ่อยครั้งขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เขามีรถสามล้อนั่งแล้ว ไปกลับก็สะดวก บางทีอาจจะอยากไปพักผ่อนที่สำนักศึกษา?”

คราวหลังให้องครักษ์ลับจับตาดูว่าเสด็จพ่อทำอะไรในสำนักศึกษาบ้าง

ช่วงนี้ประชุมราชกิจยามเช้าเลิกเร็วนัก เดิมทีก็ไม่มีเรื่องสลักสำคัญใดๆ ต้องจัดการอยู่แล้ว

แต่ตอนที่ประชุมราชกิจก่อนหน้านี้ จักรพรรดิจาวเหรินชอบเล่าเรื่องไร้สาระในฐานะผู้นำสูงสุดอยู่เสมอ ทว่าบัดนี้ไม่พูดถึงแล้ว

ทันทีที่เลิกประชุมราชกิจก็ยากจะเจอตัว บางครั้งเขาก็โดดงานเลย ให้รัชทายาทดูแลประเทศแทน

แม้แต่เรื่องของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็ลืมไปเสียสนิท เสนาบดีขวาหลี่ต้องเอ่ยด้วยตนเองถึงสองครั้งกว่าเขาจะนึกได้และสั่งการ

หลังจากพระราชโองการลงมา เสนาบดีขวาหลี่ก็ถอนใจด้วยความโล่งอก จากนั้นส่งคนไปรับหลี่เมิ่งเอ๋อร์ที่สำนึกผิดอยู่ในวัดหานซานกลับมา

หลี่เมิ่งเอ๋อร์อยู่ที่วัดหานซานเกือบสามเดือน ตอนเข้าไปยังเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง ตอนออกมาก็เกือบจะล่วงเข้าฤดูหนาว

ทันทีที่กลับถึงจวนเสนาบดี หลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็หลั่งน้ำตาต่อหน้าเสนาบดีขวาหลี่

“ท่านปู่ เมิ่งเอ๋อร์สำนึกผิดแล้ว จะไม่มีวันเอาแต่ใจอีก ท่านจะไม่ขังข้าไว้อีกแล้วใช่หรือไม่”

วันเวลาในวัดหานซานนั้นช่างน่าเบื่อและลำบากไม่ต่างจากการติดคุก

มิน่าเหล่านางสนมที่ถูกทอดทิ้งของราชวงศ์ในอดีตที่ถูกส่งไปฝึกบำเพ็ญที่วัดนั้น สุดท้ายก็กลายเป็นคนเสียสติ ถ้านางอยู่ต่อไปอีกสองเดือน ก็คงจะบ้าไปแล้วเช่นกัน

เสนาบดีขวาหลี่มองนางด้วยความอ่อนโยนที่หาได้ยาก “แน่นอน คราวนี้ข้ารับเจ้ากลับมาเพื่อมอบหมายงานสำคัญให้กับเจ้า ประเดี๋ยวอีกสองวันข้าจะส่งเจ้าเข้าวัง”

หลี่เมิ่งเอ๋อร์เช็ดน้ำตา มองเขาอย่างงุนงง เมื่อรู้เหตุผลจากปากของอีกฝ่าย สีหน้านางพลันแปรเปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวง

“อะไรนะ ฝ่าบาทจะส่งข้าไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ที่ทูเจวียตะวันออกหรือ”

“ถูกต้องแล้วเมิ่งเอ๋อร์ ถึงเวลาที่เจ้าจะได้สร้างผลงานให้ตระกูลหลี่แล้ว!”