พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 691

เขายังไม่เคยสัมผัสมือหญิงสาวด้วยซ้ำ ก็จะข้ามขั้นหนีตามกันไปแต่งงานมีลูกเลยหรือ

แม้ว่าหลี่เมิ่งชูจะเป็นสายพุทธนิ่งเงียบมาตลอด แต่ขณะนี้ก็รู้สึกว่าพวงแก้มร้อนผะผ่าว

อวิ๋นหลิงเห็นพวกเขาเขินอายจนพูดไม่ออก ก็ดึงเซียวปี้เฉิงเข้ามาใกล้แล้วเดินจากไป

“พวกเจ้าสองคนคุยกะหนุงกะหนิงกันไปเถอะ ข้ากับปี้เฉิงจะไม่รบกวน”

หลี่เมิ่งชูมีเฟิงอู๋จีคอยอยู่เป็นเพื่อน และไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องของตระกูลหลี่มากนัก นางก็วางใจ

ที่มุมถนนเหลือเพียงสองคน ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนรีบเบนสายตาออกไปราวกับถูกไฟร้อนลวก

เฟิงอู๋จีเหงื่อไหลผุดพรายบนหน้าผากขณะอธิบายอย่างตกประหม่าและตัวแข็งทื่อ

“เอ่อ...อย่าไปใส่ใจ ฮั่นม่อคงเจตนาพูดเรื่องเหลวไหลต่อหน้าพวกท่าน หมู่นี้ข้าทะเลาะกับเขา เขาคงจงใจตอบโต้ข้า!”

ด้วยกลัวว่าศิษย์คนอื่นจะเข้าใจผิด สถานที่ที่เขากับหลี่เมิ่งชูพบกันที่ห้องสมุดนั้นลับตานัก แทบจะไม่มีคนมาเลย

เห็นชัดว่าเป็นกู้ฮั่นม่อที่ไปรายงานลับหลัง!

หลี่เมิ่งชูพยักหน้า จิตใจล่องลอยความคิดสับสน

นางสนใจเฟิงอู๋จี แต่ระวังจะไม่เปิดเผยความรู้สึก เพราะกังวลถึงความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดระหว่างทั้งสองตระกูล

คำพูดของพระชายารัชทายาทเมื่อครู่ทำให้ใจนางสั่นไหว จินตนาการถึงภาพนั้นอย่างอดไม่ได้

ถ้า...นางเต็มใจและกล้าจะทำเช่นนั้น

เฟิงอู๋จีเห็นนางนิ่งเงียบ จู่ๆ ก็เย็นชาขึ้นมา จึงทำอะไรไม่ถูกไปครู่หนึ่ง

หรือว่ากลัวจะถูกเข้าใจผิดอีก เลยจะรักษาระยะห่างกับเขาหรือเปล่า

เขารู้สึกแน่นหน้าอก เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “...ข้าเพิ่งนึกได้ว่าตอนเย็นมีธุระ เช่นนั้นวันนี้ก็ไว้เท่านี้ก่อนแล้วกัน?”

จากกันแล้ว ต่อไปหญิงสาวผู้นี้คงจะไม่มาอยู่กับเขาตามลำพังอีกกระมัง

หลี่เมิ่งชูพยักหน้า หยิบตำราเรียนขึ้นมาแล้วเดินตามเขาไปยังนอกประตูด้วยความว้าวุ่นใจ กระทั่งจะจากกันจึงได้สติกลับมาจากลมหนาวที่พัดโชยมา

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ยังเป็นที่เก่าเวลาเดิม กลับไปก็พักผ่อนเร็วหน่อย”

แผ่นหลังของเฟิงอู๋จีดูผิดหวังเล็กน้อย นัยน์ตาที่หม่นแสงพลันทอประกายวาวโรจน์

ใบหน้าที่ปกติเคร่งขรึมของเขาระบายยิ้มอย่างอดมิได้ สาวเท้ากลับหอพักศิษย์อย่างรวดเร็ว

กู้ฮั่นม่อเล่นตุ๊กตาดินเผา เลิกคิ้วเอ่ยยิ้มๆ “ดูเจ้าสิยิ้มกริ่มเชียว มีหญิงงามคอยอยู่เป็นเพื่อน แล้วเหตุใดวันนี้จึงกลับเร็วนัก”

เฟิงอู๋จียิ้มค้าง ใบหน้าพลันขรึมลง “เจ้ายังกล้าถามข้าอีก ต้องโทษที่เจ้าพูดเหลวไหลต่อหน้าพระชายารัชทายาท ทำให้เมิ่งชูกับข้าพลอยถูกเข้าใจผิด ตอนนี้พระชายารัชทายาทคิดจะเอาเงินให้พวกเราแต่งงานกันแล้ว”

“ไม่ดีหรือไร เตรียมของขวัญหมั้นหมายภรรยาไว้ให้เรียบร้อย ช่างน่าอิจฉาจริงๆ ไยข้าไม่โชคดีเช่นนี้บ้าง จะว่าไปข้าก็มีส่วนช่วย หาไม่แล้วข้าก็จะอดได้เงินส่วนนั้นไปเฉยๆ”

เฟิงอู๋จี “...”

กู้ฮั่นม่อมองประเมินเขา พรูลมหายใจยาวเอ่ยว่า “เอ๊ะ ดูเจ้าไม่ใคร่มีความสุขเลย เห็นทีความพยายามของข้าจะไร้ผล ซ้ำความหวังดีกลับทำให้เจ้าเดือดร้อนไปเสียได้”

“ถ้าเจ้าไม่ชอบเมิ่งชูละก็ เช่นนั้นปล่อยให้เจ้าบ่าวเป็นหน้าที่ของข้าแล้วกัน พวกเราสนิทสนมกันถึงเพียงนี้ ให้ข้าจูงด้ายแดงเป็นพ่อสื่อให้เป็นอย่างไร”

เฟิงอู๋จีผู้พาซื่อว่าง่ายมาตลอดเริ่มร้อนใจ “ใครบอกว่าข้าไม่ชอบ! มีแต่ผีที่เชื่อว่าเจ้าหวังดี เห็นชัดว่าแกล้งข้าเพื่อแก้แค้นที่ตุ๊กตาดินเผาแตก!”

พูดจบ เห็นกู้ฮั่นม่อมองเขาคล้ายจะยิ้มก็ไม่เชิง เฟิงอู๋จีก็เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป พลันหยุดนิ่งอยู่กับที่

“อ้อ...ที่แท้เจ้าชอบเมิ่งชูนี่เอง นางคงยังไม่รู้สินะ จะให้ข้าฝากไปบอกหรือไม่”

เฟิงอู๋จีสำลัก เขามองกู้ฮั่นม่ออย่างชิงชังที่พลาดท่าเสียเชิงไปครู่หนึ่ง

“บอกมาสิว่าเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่”

“เจ้ารู้อยู่แล้ว”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิงอู๋จีก็หยิบตุ๊กตาดินเผาอวิ๋นหลิงที่อยู่ในสภาพดีออกมาจากตู้ด้วยใบหน้าหม่นทะมึน วางลงบนโต๊ะอย่างไม่เต็มใจ

“เจ้าอย่าพูดส่งเดชต่อหน้าเมิ่งชู”

“แน่นอน ข้าไม่ใช่คนพูดซี้ซั้วอยู่แล้ว”