พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 699

สำหรับนางเฉินแล้ว ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ขอเพียงหลานๆ เกิดมานางก็ดีใจเหลือแสนแล้ว

“หวยหยูไม่ต้องกังวลหรือตำหนิตัวเองไป ชาตินี้แม่เองคลอดลูกชายของจวนเหวินกั๋วกงแค่คนเดียว แต่ผู้เฒ่ากั๋วกงไม่เคยพูดหักหาญน้ำใจแม้แต่น้อย ดังนั้นจะไม่มีทางไม่พอใจเจ้าหรอก”

“การมีลูกไม่เกี่ยวว่ามีลูกมาก การเชื่อฟังและกตัญญูต่างหากที่สำคัญที่สุด เจ้าดูอย่างข้าสิ ในชีวิตมีลูกเพียงสองคนคืออวิ๋นเจ๋อกับอวิ๋นหลิง ก็ใช้ชีวิตไปตามปกติอย่างราบรื่น”

นางเฉินเป็นผู้ที่เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน อาการของลูกสะใภ้ก็คล้ายกับของนางเมื่อสมัยยังสาวๆ นางจะปวดใจก็ไม่ทันเสียแล้ว ไหนเลยจะสนใจสิ่งเหล่านั้น

ได้ยินแม่สามีกล่าวเช่นนี้ เวินหวยหยูก็รู้สึกแสบจมูก ดวงตาแดงก่ำโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม

“ท่านแม่ ท่านดีกับข้าเหลือเกิน”

นางสะอื้นไห้จนพูดตะกุกตะกัก นางเฉินคลี่ยิ้มพลางตบมือนางเบาๆ

“ข้าดีกับเจ้า ไยเจ้าต้องร้องไห้ด้วยเล่า”

เวินหวยหยูสะอื้นสองสามครั้ง ก่อนระบายยิ้มพรายอย่างอิ่มเอมใจ “ท่านดีกับข้าเหลือเกิน จึงร้องไห้ด้วยความดีใจ”

หากบรรดาพ่อแม่และญาติรู้ว่านางใช้ชีวิตอย่างดีในจวนเหวินกั๋วกง มีแม่สามีที่มีเหตุผล มีสามีที่อ่อนโยนและเอาใจใส่ มีน้องสาวสามีที่เก่งกาจและผดุงคุณธรรมเช่นนี้ ก็ย่อมนอนตายตาหลับอยู่ในปรโลกได้อย่างสงบ

ร้องไห้ระบายอารมณ์แล้ว คิ้วงามของเวินหวยหยูก็ผ่อนคลายมากขึ้น

นางเฉินกล่าวด้วยสายตาอ่อนโยน “ขอเพียงเจ้าอยู่กับอวิ๋นเจ๋อด้วยความสบายใจ ไว้ภายหน้าเป็นฮูหยินกั๋วกง ดูแลเรื่องทั่วไปในจวนให้เรียบร้อยก็พอ ไม่ต้องคิดมากเรื่องอื่นใด”

“ตาเฒ่าไม่เอาไหนอย่างพ่อสามีเจ้านั้นไม่มีสิทธิ์มีเสียงในจวน ถึงเขาจะบ่นกระปอดกระแปดก็ถือว่าผายลมแล้วกัน!”

นางเฉินจงใจพูดคำนี้เสียงดังจนทะลุกำแพงออกไปไกล

ในห้องหลักของลานบ้าน พวกเซียวปี้เฉิงล้อมวงมองเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ทางซ้ายทีขวาที

รัฐทายาทผู้เฒ่านั่งข้างๆ สองมือสอดอยู่ในแขนเสื้อ พึมพำเบาๆ “ไยไม่เป็นหลานชาย หากเป็นหลานชายคงจะดีทีเดียว”

สิ้นคำ เขาก็ได้ยินเสียงของนางเฉินแว่วมาจากห้องปีกตะวันออกที่อยู่ไกล

ครั้นเผชิญกับสายตาเป็นเชิงตำหนิของลูกชายกับลูกเขย จู่ๆ ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขาพลันแดงก่ำ ก็ได้แต่หน้าชื่นอกตรมไม่กล้าพูดอะไรอีก

บัดนี้สถานะของเขาในจวนเริ่มลดต่ำลงเรื่อยๆ ซ้ำร้ายแย่ยิ่งกว่าสุนัขหลังอานสีเหลืองตัวใหญ่ที่เฝ้าลานหน้าบ้านเสียอีก

อย่างน้อยๆ ตอนนางเฉินอารมณ์ดีจะลูบหัวสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ และตกรางวัลด้วยระดูกเนื้อสองสามชิ้น

ส่วนเขาน่ะหรือ ยามปกติแทบจะไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของอีกฝ่ายเลย ซ้ำยังนอนแยกห้องกัน เพราะนางเฉินรังเกียจเขาที่กรนเสียงดังเกินไป

“พวกเจ้ามองข้าทำไม!”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อหลุดจากภวังค์ กระแอมให้คอโล่ง “แค่กๆ...ท่านพ่อ ท่านมีพรสวรรค์ด้านโวหาร จะไม่ลองช่วยคิดชื่อเล่นที่ติดหูหน่อยเล่า”

ครั้นเห็นว่ารัฐทายาทผู้เฒ่าถูกมองข้ามมานานเกินไป ฉู่อวิ๋นเจ๋อจึงตัดสินใจให้บิดามีหน้ามีตา จึงให้สิทธิ์เขาในเรื่องสำคัญอย่างการตั้งชื่อ

รัฐทายาทผู้เฒ่าข่มกลั้นความกรุ่นโกรธในใจ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ชื่อเสี่ยวนิวนิวไปเลยเล่า ชื่อนี้ค่อนข้างดี ไม่ต้องตั้งชื่ออื่นหรอก”

นิวนิวเป็นเพียงคำเรียกติดปากเท่านั้นเอง ท่าทีของเขาเหมือนตั้งชื่อลวกๆ ความปลื้มอกปลื้มใจบนใบหน้าของฉู่อวิ๋นเจ๋อพลันจางหายไป

เซียวปี้เฉิงเห็นเช่นนี้ก็อดถือวิสาสะแนะนำไม่ได้ “ไม่ลองตั้งว่าไหลเม่ยดูเล่า ข้าคิดว่าชื่อนี้ก็ไม่เลว”

ทีนี้รัฐทายาทผู้เฒ่ารู้สึกตื่นเต้น “ไหลเม่ยอะไรกัน ข้าว่าตั้งชื่อไหลตี้หรือวั่งตี้ดีกว่า! เจ้าลูกเขย อย่าหาว่าพ่อตาว่าเจ้า ตัวเจ้ามีลูกชายตั้งสองคนแล้ว ก็คิดจะเอาเด็กตระกูลฉู่ไปแก้เคล็ดขอลูกสาวสิท่า เจ้านี่ฉลาดนักนะ ทำเยี่ยงนี้ได้อย่างไรกัน!”

เซียวปี้เฉิงพยายามโต้เถียงด้วยเหตุผล “แต่ไหลเม่ยฟังแล้วติดหูไม่ใช่หรือ”

“เช่นนั้นไม่เอาไปตั้งชื่อลูกชายสองคนของเจ้าเล่า!”

“ท่านพ่อตา ทางฝั่งข้าได้เปลี่ยนชื่อพวกเขาเป็นเจาเม่ยกับพั่นเม่ยแล้ว”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อ “...”