พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 730

คนสมัยก่อนเน้นย้ำว่า ‘ร่างกายและเส้นผมได้รับมาจากบิดามารดา มิควรทำลาย เป็นจุดเริ่มต้นของความกตัญญู’

แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีวันตัดผมหรือต้องดูแลเส้นผมไปตลอดชั่วชีวิต

โดยปกติเมื่อผมยาวถึงเอว ก็จะเลือกวันฤกษ์งามยามดีมาเล็มผมและจะรักษาผมที่ตัดไว้อย่างระมัดระวัง

ดังนั้นบริการยอดนิยมที่สุดของร้านตัดผมชิงอี้คือการตัดแต่งหนวดเคราและสระผม

ช่างตัดผมเห็นว่าผู้ที่มาคือเว่ยฉือเลี่ย เขาก็รีบเข้าไปรับหน้าด้วยความเคารพ

“มาแล้ว มาแล้ว! ท่านข่านอยากตัดผมทรงไหน ท่านอยากไว้หนวดยาว เคราแพะ หรือเครากลม?”

นึกถึงใบหน้าที่เรียบเนียนของกู้ฮั่นม่อแล้ว เว่ยฉือเลี่ยก็ส่ายหน้า

“โกนให้สะอาดเกลี้ยงเกลาทั้งหมดแล้วกัน อย่าทิ้งตอซังไว้เลยจะดีที่สุด”

“ขอรับ! ท่านวางใจได้ ทางร้านเรามีน้ำยาปรุงพิเศษของพระชายารัชทายาท เช็ดตอนโกนเสร็จแล้วจะช่วยรักษาความสะอาดได้ดี!”

เคราของเว่ยฉือเลี่ยดกหนาฟู เพราะตั้งใจไว้หนวดเครามานานหลายปี ระหว่างนั้นยังเคยใช้ยาเร่งให้หนวดขึ้นอีกด้วย

ช่างตัดผมไม่กล้าตบตาเขาแม้แต่น้อย ค่อยๆ เล็มหนวดเคราบนใบหน้าออกทั้งหมดอย่างระมัดระวัง

เมื่อเว่ยฉือเลี่ยโกนใบหน้าจนสะอาด ก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว ข้างนอกฟ้ามืดสนิท

ไม่รออีกฝ่ายล้างหน้า ช่างตัดผมก็อึ้งไป

ภายใต้แสงเทียนสลัว ชายหนุ่มรูปงามผู้นี้คือชายบึกบึนไว้หนวดเคราเฟิ้มเต็มหน้าเมื่อครู่นี้จริงๆ หรือ!

เป็นเรื่องเหลือเชื่อโดยแท้ อ๋องทูเจวียกลายเป็นบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาหลังจากโกนเคราเกลี้ยงเกลา!

สังเกตเห็นช่างตัดผมใจลอย เว่ยฉือเลี่ยก็ทำหน้างุนงง

“เจ้ามองข้าทำไม เมื่อครู่บอกว่าจะให้น้ำยาสระผมที่ไม่ต้องจ่ายเงินไม่ใช่หรือ ว่าแต่เย็นโพล้เพล้เกินไปไม่สะดวกหรือเปล่า”

จากนั้นช่างตัดผมก็ได้สติ “ไม่ ไม่ ไม่! สะดวก สะดวกมากเลย!”

ทักษะการสระผมของเขาโดดเด่นยิ่งนัก เหล่าลูกศิษย์มาแล้วก็ชื่นชอบร้านของเขา

สระผมหยิกหยักศกของเว่ยฉือเลี่ยอย่างระมัดระวังไปครึ่งชั่วโมง ช่างตัดผมก็อดจ้องมองเขาตาค้างไม่ได้

ผมหยักศกยาวสีน้ำตาลเข้มนุ่มสลวย สองตาสีฟ้าอ่อนแกมเขียว ขนตายาวอย่างไม่น่าเชื่อ ผิวพรรณหยาบกระด้างแต่ขาวผ่องราวกับแสงจันทร์สุกสกาว...

ถึงแม้แต่ก่อนจะเคยหัวเราะเยาะท่าทางราวกับสัตว์ประหลาดของชาวต่างชาติ แต่ช่างตัดผมก็ต้องยอมรับว่ารูปโฉมโนมพรรณที่แท้จริงของเว่ยฉือเลี่ยนั้นถือว่าหล่อเหลาเอาการ

เครื่องหน้ารูปงามเช่นนี้ เหตุใดก่อนหน้านี้จึงไว้หนวดเครามาซ่อนรูปเล่า

จิตใจของเว่ยฉือเลี่ยไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่สนใจว่าช่างตัดผมจะมองประเมินเขาเป็นระยะๆ แค่คิดว่าเขากำลังสระผมอย่างจริงจัง

กระทั่งกลับถึงหอพักโยวหราน ถูหว่าก็หลับกรนครอกๆ ไปแล้ว

เขาดื่มสุรากับลู่ฉีไปสองไห พอหัวตกถึงหมอนก็ผล็อยหลับไปโดยไม่ได้ถอดรองเท้าด้วยซ้ำ

เว่ยฉือเลี่ยลอบส่ายหน้า โยนผ้าห่มใส่เขา หับปิดประตูที่เปิดแง้มอยู่ จากนั้นไปล้างหน้าบ้วนปากเตรียมพักผ่อนเงียบๆ

ฟ้ามืดเกินไป เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะดูรูปร่างหน้าตาของตน อาศัยแสงจันทร์ล้างหน้าบ้วนปากก่อนไปพักผ่อน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น อวิ๋นหลิงกับสามีเชิญเว่ยฉือเลี่ยมากินอาหารเช้าด้วยกันตามปกติ

เห็นเขาแวบแรก อวิ๋นหลิงตกใจยิ่งนัก

“เจ้าคือเหมาเหมา?”

ชายหนุ่มผู้มีสายเลือดผสมตรงหน้า เป็นบุรุษวัยกลางคนที่ดูเหมือนสุนัขพันธุ์เชาเชากลายเป็นภูตไปแล้วจริงๆ หรือ

เว่ยฉือเลี่ยแย้มยิ้มอย่างขัดเขิน “ระหว่างทางมานั้นไว้หนวดเคราดูแลยาก ได้ยินว่าช่างที่ร้านตัดผมชิงอี้ฝีมือเก่งมาก จึงคิดจะจัดการรูปร่างหน้าตาสักหน่อยก่อนออกเดินทาง”

เขาลูบใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของตน รู้สึกไม่ชินนิดหน่อย

อวิ๋นหลิงตบไหล่เขาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม “เจ้าทำถูกต้องแล้ว ผู้ชายควรรักสะอาดสักนิด ดูสิตอนนี้เจ้าดูหล่อขนาดไหน”