พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 730

คนสมัยก่อนเน้นย้ำว่า ‘ร่างกายและเส้นผมได้รับมาจากบิดามารดา มิควรทำลาย เป็นจุดเริ่มต้นของความกตัญญู’

แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีวันตัดผมหรือต้องดูแลเส้นผมไปตลอดชั่วชีวิต

โดยปกติเมื่อผมยาวถึงเอว ก็จะเลือกวันฤกษ์งามยามดีมาเล็มผมและจะรักษาผมที่ตัดไว้อย่างระมัดระวัง

ดังนั้นบริการยอดนิยมที่สุดของร้านตัดผมชิงอี้คือการตัดแต่งหนวดเคราและสระผม

ช่างตัดผมเห็นว่าผู้ที่มาคือเว่ยฉือเลี่ย เขาก็รีบเข้าไปรับหน้าด้วยความเคารพ

“มาแล้ว มาแล้ว! ท่านข่านอยากตัดผมทรงไหน ท่านอยากไว้หนวดยาว เคราแพะ หรือเครากลม?”

นึกถึงใบหน้าที่เรียบเนียนของกู้ฮั่นม่อแล้ว เว่ยฉือเลี่ยก็ส่ายหน้า

“โกนให้สะอาดเกลี้ยงเกลาทั้งหมดแล้วกัน อย่าทิ้งตอซังไว้เลยจะดีที่สุด”

“ขอรับ! ท่านวางใจได้ ทางร้านเรามีน้ำยาปรุงพิเศษของพระชายารัชทายาท เช็ดตอนโกนเสร็จแล้วจะช่วยรักษาความสะอาดได้ดี!”

เคราของเว่ยฉือเลี่ยดกหนาฟู เพราะตั้งใจไว้หนวดเครามานานหลายปี ระหว่างนั้นยังเคยใช้ยาเร่งให้หนวดขึ้นอีกด้วย

ช่างตัดผมไม่กล้าตบตาเขาแม้แต่น้อย ค่อยๆ เล็มหนวดเคราบนใบหน้าออกทั้งหมดอย่างระมัดระวัง

เมื่อเว่ยฉือเลี่ยโกนใบหน้าจนสะอาด ก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว ข้างนอกฟ้ามืดสนิท

ไม่รออีกฝ่ายล้างหน้า ช่างตัดผมก็อึ้งไป

ภายใต้แสงเทียนสลัว ชายหนุ่มรูปงามผู้นี้คือชายบึกบึนไว้หนวดเคราเฟิ้มเต็มหน้าเมื่อครู่นี้จริงๆ หรือ!

เป็นเรื่องเหลือเชื่อโดยแท้ อ๋องทูเจวียกลายเป็นบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาหลังจากโกนเคราเกลี้ยงเกลา!

สังเกตเห็นช่างตัดผมใจลอย เว่ยฉือเลี่ยก็ทำหน้างุนงง

“เจ้ามองข้าทำไม เมื่อครู่บอกว่าจะให้น้ำยาสระผมที่ไม่ต้องจ่ายเงินไม่ใช่หรือ ว่าแต่เย็นโพล้เพล้เกินไปไม่สะดวกหรือเปล่า”

จากนั้นช่างตัดผมก็ได้สติ “ไม่ ไม่ ไม่! สะดวก สะดวกมากเลย!”

ทักษะการสระผมของเขาโดดเด่นยิ่งนัก เหล่าลูกศิษย์มาแล้วก็ชื่นชอบร้านของเขา

สระผมหยิกหยักศกของเว่ยฉือเลี่ยอย่างระมัดระวังไปครึ่งชั่วโมง ช่างตัดผมก็อดจ้องมองเขาตาค้างไม่ได้

ผมหยักศกยาวสีน้ำตาลเข้มนุ่มสลวย สองตาสีฟ้าอ่อนแกมเขียว ขนตายาวอย่างไม่น่าเชื่อ ผิวพรรณหยาบกระด้างแต่ขาวผ่องราวกับแสงจันทร์สุกสกาว...

ถึงแม้แต่ก่อนจะเคยหัวเราะเยาะท่าทางราวกับสัตว์ประหลาดของชาวต่างชาติ แต่ช่างตัดผมก็ต้องยอมรับว่ารูปโฉมโนมพรรณที่แท้จริงของเว่ยฉือเลี่ยนั้นถือว่าหล่อเหลาเอาการ

เครื่องหน้ารูปงามเช่นนี้ เหตุใดก่อนหน้านี้จึงไว้หนวดเครามาซ่อนรูปเล่า

จิตใจของเว่ยฉือเลี่ยไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่สนใจว่าช่างตัดผมจะมองประเมินเขาเป็นระยะๆ แค่คิดว่าเขากำลังสระผมอย่างจริงจัง

กระทั่งกลับถึงหอพักโยวหราน ถูหว่าก็หลับกรนครอกๆ ไปแล้ว

เขาดื่มสุรากับลู่ฉีไปสองไห พอหัวตกถึงหมอนก็ผล็อยหลับไปโดยไม่ได้ถอดรองเท้าด้วยซ้ำ

เว่ยฉือเลี่ยลอบส่ายหน้า โยนผ้าห่มใส่เขา หับปิดประตูที่เปิดแง้มอยู่ จากนั้นไปล้างหน้าบ้วนปากเตรียมพักผ่อนเงียบๆ

ฟ้ามืดเกินไป เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะดูรูปร่างหน้าตาของตน อาศัยแสงจันทร์ล้างหน้าบ้วนปากก่อนไปพักผ่อน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น อวิ๋นหลิงกับสามีเชิญเว่ยฉือเลี่ยมากินอาหารเช้าด้วยกันตามปกติ

เห็นเขาแวบแรก อวิ๋นหลิงตกใจยิ่งนัก

“เจ้าคือเหมาเหมา?”

ชายหนุ่มผู้มีสายเลือดผสมตรงหน้า เป็นบุรุษวัยกลางคนที่ดูเหมือนสุนัขพันธุ์เชาเชากลายเป็นภูตไปแล้วจริงๆ หรือ

เว่ยฉือเลี่ยแย้มยิ้มอย่างขัดเขิน “ระหว่างทางมานั้นไว้หนวดเคราดูแลยาก ได้ยินว่าช่างที่ร้านตัดผมชิงอี้ฝีมือเก่งมาก จึงคิดจะจัดการรูปร่างหน้าตาสักหน่อยก่อนออกเดินทาง”

เขาลูบใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของตน รู้สึกไม่ชินนิดหน่อย

อวิ๋นหลิงตบไหล่เขาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม “เจ้าทำถูกต้องแล้ว ผู้ชายควรรักสะอาดสักนิด ดูสิตอนนี้เจ้าดูหล่อขนาดไหน”

องค์หญิงหกมองท้องฟ้าเหนือลานเล็กๆ อย่างเหม่อลอย จมจ่อมอยู่ในห้วงภวังค์ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เว่ยฉือเลี่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ หอบช่อดอกไม้เต็มอ้อมแขนเดินเข้าไปหา

“องค์หญิง”

“ท่านข่าน เหตุใดท่าน...?”

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย องค์หญิงหกก็หันไปโดยไม่รู้ตัว พูดไปได้ครึ่งเดียวก็หยุดกะทันหัน ความเศร้าโศกบนใบหน้าก็ถูกความประหลาดใจเข้าแทนที่

บุรุษหนุ่มรูปงามตรงหน้า...คือเว่ยฉือเลี่ยหรือ

ก่อนองค์หญิงหกจะยอมรับความจริงอันน่าตกตะลึงนี้ เว่ยฉือเลี่ยก็ค่อยๆ พูดสิ่งที่ตนเองครุ่นคิดตลอดทั้งคืนออกมา

“องค์หญิง ข้ามาอำลา พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทางแต่เช้า...กลับไปเมืองสุย กลับสู่แดนทุ่งหญ้า กลับสู่โลกที่เป็นของข้า”

“เดินทางมาแคว้นต้าโจวลำบากนัก ข้าผ่านทุ่งหญ้าและทะเลทราย ปีนภูเขาสูงชันลูกแล้วลูกเล่า เดินป่ารอนแรมมานานกว่าสี่เดือนทั้งกลางวันกลางคืน ก่อนจะมาถึงที่นี่จนได้”

“แต่ข้าไม่เสียใจกับความยากลำบากระหว่างทาง เพราะเป็นเช่นนี้เอง ข้าจึงได้เห็นโลกของสำนักศึกษาชิงอี้ประจักษ์แก่ตาตนเอง และได้พบท่านที่ทำให้ใจข้าหวั่นไหว”

องค์หญิงหกเพิ่งได้สติจากอารามตกใจว่าคนตรงหน้าคือเว่ยฉือเลี่ย พอหันมาพลันตกใจกับคำพูดของเขาอีกครั้ง

“ท่าน...ท่านข่าน ท่านว่าอะไรนะ”

เว่ยฉือเลี่ยเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว ยื่นช่อดอกไม้ให้นาง ดวงตาสีฟ้าอ่อนสะท้อนดวงหน้าที่ตื่นตระหนกและทำอะไรไม่ถูกขององค์หญิงหก

“ที่มาวันนี้ นอกจากอำลาแล้ว ยังอยากจะพูดความในใจ ถามท่านว่ายินดีจะเป็นฮองเฮาอ๋องทูเจวียตะวันออกของข้าหรือไม่”

ถึงแม้ลึกๆ ในใจจะรู้ว่ามีความหวังเพียงน้อยนิด

แต่ก่อนจากไป เขาอยากบอกความรู้สึกหลงใหลได้ปลื้มอันเร่าร้อนในก้นบึ้งหัวใจกับองค์หญิงหก

ไม่เช่นนั้นด้วยการเดินทางอันยาวไกล ไปครั้งนี้แล้วทั้งสองอาจไม่ได้พบกันอีกในชีวิตนี้ จนอาจต้องเสียใจไปตลอดชีวิต