พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 731

องค์หญิงหกตกตะลึงยิ่งนัก

แต่คำพูดของเว่ยฉือเลี่ยนั้นทำให้นางตกใจยิ่งกว่า

นางอดกอดกระต่ายหิมะในอ้อมแขนไม่ได้ เอ่ยอย่างตกประหม่า “ท่าน...ท่านข่านคิดจะทำอะไร หรือว่าเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ คิดจะให้ข้าไปแต่งงานที่ทูเจวียอย่างนั้นหรือ”

เว่ยฉือเลี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง “ข้าเคยคิดอย่างนั้นมาก่อน ถึงขั้นจงใจเก็บเสื้อบังทรงของท่านเผื่อไว้สำรองด้วย”

ได้ยินเช่นนี้ องค์หญิงหกก็ยิ่งตกประหม่า ดวงหน้าเรียวเล็กซีดเผือด

“แต่องค์หญิงอย่ากังวลไปเลย ข้าเปลี่ยนใจไปตั้งนานแล้ว ถ้าท่านไม่ยินยอมพร้อมใจตามข้าไปแดนทุ่งหญ้า ข้าก็จะไม่ฝืนใจบังคับท่าน”

องค์หญิงหกกัดริมฝีปากเบาๆ ขมวดคิ้วกล่าวว่า “...แล้วเหตุใดท่านจึงมาพูดเรื่องเหล่านี้กับข้า”

เว่ยฉือเลี่ยแย้มยิ้ม “เพราะข้ารักองค์หญิง อยากให้องค์หญิงรับรู้ความรู้สึกของข้า”

“รักข้าหรือ”

องค์หญิงหกพูดทวนคำพูดของเขา ใบหน้าไม่แสดงท่าทีเขินอายอย่างดรุณีแม้แต่น้อย แต่กลับฝืนยิ้มอย่างอึ้งงัน

“ที่ท่านข่านสนใจคงเป็นศักดิ์ฐานะของข้ากระมัง”

จู่ๆ กระต่ายหิมะก็กระโดดออกจากอ้อมแขนไปกินผัก เว่ยฉือเลี่ยก้าวเข้าไปใกล้อีกครั้ง แล้ววางช่อดอกไม้ที่เจือน้ำค้างภูเขากับกลิ่นหอมจรุงใจไว้ในอ้อมแขนของนาง

เว่ยฉือเลี่ยมองไปทางองค์หญิงหกด้วยนัยน์ตาลึกล้ำ ไม่ได้ตอบโต้ถ้อยคำของนาง

“พูดตามตรง ข้าสนใจศักดิ์ฐานะขององค์หญิงจริงๆ ข้ามาแคว้นต้าโจวครั้งนี้ก็เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีและสวามิภักดิ์ การแต่งงานกับองค์หญิงเป็นหนทางหนึ่งที่จะบรรลุเป้าหมาย องค์หญิงเป็นองค์หญิงสายตรงที่ประสูติจากอดีตฮองเฮา และเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิต้าโจว หากสู่ขอองค์หญิงเป็นชายาได้ จะเป็นเรื่องมงคลอย่างยิ่งสำหรับทูเจวียตะวันออก”

“แต่การได้พบองค์หญิงโดยบังเอิญนั้นทำให้ข้ามีความสุข ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับองค์หญิง เหตุที่พูดคำเหล่านั้นก็เพราะเป็นความรู้สึกของข้าที่มีต่อองค์หญิงจริงๆ ไม่ได้โป้ปดมดเท็จแม้แต่น้อย”

องค์หญิงหกถือช่อดอกไม้ สีหน้าตกใจเล็กน้อย ในความระแวดระวังแฝงความหวั่นไหว

อีกฝ่ายถึงกับซ่อนเสื้อบังทรงของนางไว้ นางไม่อยากจะเชื่อวาจาของเว่ยฉือเลี่ยเลย จริงเท็จเป็นอย่างไรก็สุดจะรู้ได้ กลัวอยู่ลึกๆ ว่านี่เป็นกลอุบายบางอย่างของเขา

แต่แววตาของเว่ยฉือเลี่ยใสกระจ่างเหลือแสนจนมองไม่เห็นความคิดไม่ซื่อเลยสักนิด

ถ้ากำลังวางแผนอะไรจริงๆ เขาน่าจะเอาเรื่องเสื้อบังทรงมาข่มขู่ตั้งนานแล้วใช่หรือไม่

ในใจองค์หญิงหกคิดสับสนวุ่นวายไปหมด กระทั่งได้ยินเว่ยฉือเลี่ยเอ่ยปากพูดกับตนเองอีกครั้ง

“ข้าไม่หวังว่าท่านจะตกปากรับคำ อย่างไรเสียข้ารู้จักท่านได้ไม่ถึงเดือนเลย ผู้ใดจะยอมจากบ้านเกิดเมืองนอนไปอยู่ต่างถิ่นทุรกันดารอันหนาวเหน็บที่ไม่รู้จักกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก ข้าแค่อยากให้ท่านรับรู้ถึงความรู้สึกของข้า ก็มีเพียงเท่านี้”

องค์หญิงหกค่อยๆ รู้สึกโล่งอก มองเว่ยฉือเลี่ยด้วยสีหน้าซับซ้อน

นางตกจากเชิงเขามาครึ่งทาง ทั่วร่างถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาวเย็น ก่อนกลิ้งขลุกๆ มาหยุดตรงหน้ารถม้าของเขา

ครั้นสบตากันแวบนั้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่ท้อถอย ทำให้หัวใจของเว่ยฉือเลี่ยสั่นสะท้านทันใด

นับตั้งแต่นั้นมา ร่างนั้นก็ตราตรึงอยู่ในใจเขา

องค์หญิงหกมองเว่ยฉือเลี่ยอย่างงุนงง มีอารมณ์ร้อนผะผ่าวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนพลุ่งพล่านอยู่ในทรวงอก

นางรู้ตัวดีว่าไม่ได้โดดเด่นเมื่อเทียบกับธิดาผู้สูงศักดิ์คนอื่นๆ แต่เหนือกว่าเพราะมีชาติกำเนิดสูงส่ง

นอกจากคำเยินยอของผู้อื่นแล้ว ไม่เคยมีผู้ใดชื่นชมนางอย่างจริงใจเลย

บิดากับพี่ชายมักจะอดทนกับข้อบกพร่องของนางเสมอ แต่ตอนจะชมเชยนาง พวกเขาก็จะพูดแต่ว่า ‘หรงเอ๋อร์รู้ความกว่าแต่ก่อน’

ไม่เคยมีผู้ใดชมนางว่างดงาม กล้าหาญ และฉลาด

คนแรกในชีวิตนี้ที่ยืนยันกับนางอย่างแท้จริงคือเว่ยฉือเลี่ย

คนที่อยู่ตรงหน้าคิดว่านางดีจริงๆ ดีพอจนทำให้เขาหวั่นไหว

ชั่วขณะนั้นก็รู้สึกแสบปลายจมูกโดยไม่มีสาเหตุ ขอบตาขององค์หญิงหกพลันร้อนขึ้น น้ำตาหยดใหญ่ก็ไหลอาบแก้มลงมาอย่างควบคุมมิได้