พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 732

เว่ยฉือเลี่ยตกใจ คิดจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แต่พบว่าเขาไม่พกติดตัวมา ก็ได้แต่มองนางอย่างทำอะไรไม่ถูก

“องค์หญิง ข้าพูดอะไรผิดไปหรือไม่”

องค์หญิงหกเอามือปิดปากอดสะอื้นไห้ไม่ได้ สองตาพร่าเลือนรื้นน้ำตาพลางส่ายหน้า

“...ไม่ ไม่มี...ท่านข่าน ขอบใจนะ ข้าดีใจมากกับถ้อยคำเมื่อครู่ ดีใจจริงๆ...แต่ข้ามีคนที่ชมชอบอยู่แล้ว...”

เว่ยฉือเลี่ยไม่แปลกใจ แต่แย้มยิ้มอย่างสุขุมคัมภีรภาพ

“ข้ารู้ พูดแล้วก็ต้องขออภัย ข้าบังเอิญได้ยินเรื่องระหว่างท่านกับคุณชายกู้เมื่อวานนี้ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงบอกว่าไม่คิดฝันว่าท่านจะตามข้ากลับไปยังทูเจวียตะวันออกด้วย”

องค์หญิงหกสะอื้นทั้งน้ำตาอาบแก้ม มองเครื่องหน้าอันหล่อเหลาและอ่อนโยนของเขาไม่ชัดไปเสียแล้ว

“แล้วท่านยังอยากให้ข้าเป็นฮองเฮาโดยไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิดเลยหรือ”

“ชายแดนหนาวเหน็บและทุรกันดาร หากสู่ขอองค์หญิงเป็นชายาได้ นับเป็นเรื่องมงคลอันยิ่งใหญ่ในชีวิตของข้าผู้แซ่เลี่ย จะยังกล้าโลภโมโทสัน อยากได้โน้นได้นี่ได้อย่างไร”

เว่ยฉือเลี่ยกล่าวเสียงทุ้มต่ำพลางระบายยิ้ม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ขอเพียงองค์หญิงหกยินดีตามเขาไป ก็เพียงพอแล้วที่เขาจะอุทิศทั้งชีวิตให้กับนาง

องค์หญิงหกได้ยินแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้น นางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา มองเว่ยฉือเลี่ยด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“แล้วถ้าคนที่ชมชอบไม่ได้ชอบท่าน เหตุใดท่านจึงดูไม่เศร้าหรือกังวลใจเลยสักนิด”

เว่ยฉือเลี่ยตกใจ ขบคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อาจเป็นเพราะอยู่บนแดนทุ่งหญ้านานเกินไปกระมัง”

“เกี่ยวอะไรกับแดนทุ่งหญ้า”

“ท่านแม่ข้าเป็นคนเมืองสุย องค์หญิงก็รู้เรื่องนี้ ข้าเติบโตอยู่ที่เมืองสุยตั้งแต่ยังเด็ก ต่อมาถูกชาวทูเจวียจับตัวไปเป็นเชลยกลับไปยังแดนทุ่งหญ้า เวลานั้นข้ามีชีวิตที่เจ็บปวดยิ่งนัก ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดทุกวัน หัวใจเต็มไปด้วยความชิงชัง เกลียดเลือดผสมของตนเอง แค้นพวกทูเจวียที่น่าสะอิดสะเอียนพวกนั้น”

“แต่อยู่แดนทุ่งหญ้าไปนานวันเข้า ความเคียดแค้นในใจก็ค่อยๆ มลายหายไป ค่อยๆ ชื่นชมและยอมรับผู้คนและเรื่องราวบนแดนทุ่งหญ้าได้”

เล่าถึงตรงนี้ แววตาของเว่ยฉือเลี่ยก็อ่อนโยน มองแสงสายัณห์ตกลับขอบฟ้าในระยะไกล

“ถึงชีวิตบนแดนทุ่งหญ้าจะไม่สะดวกสบายเหมือนในแคว้นต้าโจว แต่หากข้ามีทางเลือก ข้าก็ยังเลือกจะอยู่ในแดนทุ่งหญ้า องค์หญิงเติบโตขึ้นในแคว้นต้าโจว ไม่เคยเห็นทิวทัศน์ที่งามตระการตาบนทุ่งหญ้ามาก่อน พระอาทิตย์ตกที่นั่นไม่เหมือนของที่นี่ ที่ไม่นานนักก็อันตรธานหายไป”

“หากท่านขี่ม้า ห้อตะบึงทวนลมอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าอันไม่มีที่สิ้นสุด จะรู้สึกว่าตนเองสามารถไล่ตามพระอาทิตย์อัสดงไปจนสุดขอบโลกได้ ขณะนั้นไม่ว่าจิตใจจะกลัดกลุ้มห่อเหี่ยวสักเพียงใด ก็จะลืมไปหมดสิ้น”