พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 734

นางมององค์หญิงหกด้วยความตกใจ ปฏิกิริยาแรกก็คือเจ้าเหมาเหมานั่นกำลังต้มตุ๋นหลอกลวงแม่นางน้อยลับหลังนาง

“เกิดอะไรขึ้น เขาลอบทวงบุญคุณที่ช่วยชีวิตมาขู่บังคับเจ้าหรือเปล่า”

องค์หญิงหกส่ายหน้าพลางอธิบาย “ข้าเป็นฝ่ายตกปากรับคำกับเขาเอง ข้ายินดีตามเขาไปใช้ชีวิตอยู่ที่แดนทุ่งหญ้า”

จิตใจของอวิ๋นหลิงกำลังปั่นป่วน รู้สึกว่าจากที่อยู่ร่วมกันมานานกว่าครึ่งเดือน เหมาเหมาดูไม่เหมือนคนต่ำช้าพรรค์นั้น

นางครุ่นคิดครู่หนึ่ง รู้สึกว่าเข้าใจอะไรบางอย่างคร่าวๆ แล้วมององค์หญิงหกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เสี่ยวลิ่ว การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นี่เป็นเรื่องสำคัญในชีวิตของเจ้า เจ้าอย่าใช้อารมณ์เพียงเพราะสะเทือนใจ ตลอดชีวิตของคนคนหนึ่ง จะเจอคนที่ชอบแต่ไม่อาจอยู่ด้วยได้ นี่ก็เป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย”

“เจ้ายังเด็ก โลกนี้มีสิ่งสวยงามตั้งมากมาย ไยต้องแขวนคอตายใต้ต้นไม้ หากอารมณ์วู่วาม ผลีผลามตัดสินใจไปเช่นนี้ คงไม่แคล้วต้องมานั่งเสียใจซดยาแก้ช้ำในภายหลัง”

ฉุกนึกถึงหรงฉานกับรุ่ยอ๋องที่ต้องเจอปัญหาเช่นนี้ท่ามกลางสายตาของคนจำนวนมาก จวบจนกระทั่งบัดนี้ก็ยังไม่สามารถหวนกลับมาคืนดีกันใหม่ได้อย่างสมบูรณ์

หากออกเรือนไปทูเจวียตะวันออก ต้องทนทุกข์กับความน้อยเนื้อต่ำใจและความอยุติธรรมของที่นั่น พวกเขาที่อยู่ห่างไกลในเมืองหลวงแคว้นต้าโจวจะไม่อาจช่วยเหลือและช่วยตัดสินใจได้อย่างง่ายๆ

องค์หญิงหกยิ้มให้อวิ๋นหลิง ท่าทางดูสงบเยือกเย็น

“ขอบคุณพี่สะใภ้สามที่เป็นห่วงข้า แต่ข้าตัดสินใจแล้ว ที่ตกปากรับคำกับต้าเหมาไปไม่ใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่ข้าคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว”

“ข้าอยู่ในเมืองหลวงแคว้นต้าโจวมาสิบเจ็ดปี ไม่เคยไปที่อื่นเลย อย่างที่อาซ้อสามว่าไว้ โลกนี้มีสถานที่ที่สวยงามตั้งมากมาย แต่ข้ากลับแยกตัวเองออกจากโลกนี้ จะไม่รู้สึกทอดถอนใจนึกเสียดายได้หรือ”

“ฉะนั้นตอนนี้ข้าก็อยากไปยังสถานที่ไกลโพ้นออกไป จะได้เห็นผู้คนและสิ่งต่างๆ ในโลกกว้างด้วย ต้าเหมาเป็นคนดี เขารู้เรื่องที่ข้ามีคนในใจแล้ว แต่ก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย และไม่ได้คิดหาผลกำไรที่แต่งงานกับข้า”

“ข้ารู้สึกได้ถึงความจริงใจและความกระตือรือร้น...ในสายตาของเขา ข้าคิดว่าภายภาคหน้าเขาจะรักษาคำมั่นสัญญาและทำให้ข้ามีความสุขตลอดไป”

องค์หญิงหกพูดจาฉะฉานเสียงดังฟังชัด นางเอ่ยอย่างเนิบช้า เห็นชัดว่าผ่านการคิดใคร่ครวญมาแล้ว และไม่ได้เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบพาไป

อวิ๋นหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง นางไม่นึกว่าเหมาเหมาจะพูดคุยกับองค์หญิงหกเป็นการส่วนตัวลึกซึ้งถึงเพียงนี้

สิ่งสำคัญคือถึงกับทำให้องค์หญิงหกประทับใจได้!

องค์หญิงหกมองออกไปนอกหน้าต่าง หิมะเริ่มละลายในช่วงปลายฤดูหนาวแล้ว มีดอกไม้ยามต้นฤดูใบไม้ผลิแรกแย้มที่ทนความหนาวบานสะพรั่งอยู่ริมถนน ชวนให้สะดุดตายิ่งนัก

“บางครั้งข้ารู้สึกได้ว่าลึกๆ ในใจมีบางอย่างที่คล้ายกับท่านป้า ข้าก็เลยเกิดความคิดกล้าหาญเช่นนี้ขึ้นมา”

ท่านป้าที่นางเอ่ยถึงคือพี่สาวแท้ๆ ของเสี่ยวเฟิง

สตรีที่ไม่เหมือนใครผู้นั้นทิ้งจดหมายไว้เพียงเพราะไม่อยากแต่งงานกับจักรพรรดิจาวเหริน แล้วพเนจรไปสุดหล้าฟ้าเขียวพร้อมกับกระบี่คู่กายตามลำพัง

อวิ๋นหลิงพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

ที่ผ่านมาองค์หญิงหกถูกเสี่ยวเฟิงตามใจจนเหลิง แต่เนื้อแท้แล้วไม่มีข้อบกพร่องร้ายแรงแต่อย่างใด มีสติและรู้ความอย่างรวดเร็ว

นึกถึงความสัมพันธ์ทางสายโลหิตของอีกฝ่ายกับต้าเฟิงแล้ว ฉับพลันนั้นนางก็รู้สึกว่าที่องค์หญิงหกตัดสินใจเลือกทำเช่นนี้ก็เข้าใจได้ไม่ยาก

อวิ๋นหลิงเม้มริมฝีปาก ใช้เวลาครู่หนึ่งแยกแยะข่าวที่มาอย่างกะทันหันนี้

จากนั้นนางก็อดถามไม่ได้ “เจ้าวางแผนจะไปกับเหมาเหมาจริงๆ หรือ แล้วเสด็จพ่อกับรุ่ยอ๋องเล่า ตัดใจจากพวกเขาไปได้แล้วใช่หรือไม่”

องค์หญิงหกเงียบไปชั่วขณะดังคาด ผ่านไปครู่หนึ่งก็เอ่ยตอบเสียงค่อย

“เสด็จปู่เคยบอกข้าว่าเขาหวังว่าพวกเราพี่น้องคนรุ่นเยาว์จะสามารถปรองดองอยู่ร่วมกันได้ นี่คือเรื่องที่เขาเห็นแล้วมีความสุขที่สุด แต่เขาก็ไม่อยากให้ข้าเอะอะอะไรก็พึ่งพาพี่ใหญ่ไปเสียทุกเรื่อง”

“เสด็จปู่บอกว่าไม่ว่าพี่น้องจะสนิทกันแค่ไหน พอเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว ต่างมีขอบเขตและเส้นแบ่งความเหมาะสมระหว่างกันอยู่”

“ในอนาคต...ข้าจะอยู่กับสามีไปตลอดชีวิต พวกพี่ๆ ช่วยสนับสนุนข้าได้ แต่จะผูกเอวข้าไปจนตลอดชีวิตไม่ได้ พวกเขาก็จะมีครอบครัวเล็กๆ เป็นของตัวเอง ที่สำคัญที่สุดมีภรรยาและลูกที่ต้องดูแลด้วย”