พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 75

ตงชิงจัดเตรียมน้ำชาและขนมเข้ามา

องค์ชายห้าเห็นนางหน้าตาดีจึงกวาดสายตาสำรวจตงชิง

“นี่คือนางกำนัลของเสด็จซ้อสามหรอกหรือ?”

“เป็นสาวใช้ที่แต่งตามข้ามาน่ะ”

“มิน่าล่ะ” องค์ชายห้าเผยความเจ้าชู้ชื่นชม “สวยกว่าพวกสตรีข้างนอกเยอะเลย”

ส่วนใหญ่สาวใช้แต่งตามคุณหนูที่หน้าตาสละสลวยนั้น มักเป็นวิธีที่นายหญิงจะใช้มารักษาความโปรดปรานและตำแหน่งเอาไว้ จึงไม่แปลกที่นายหญิงจะเก็บเอาไว้กับตัว

ตงชิงเข้าใจความหมายโดยนัยขององค์ชายห้า หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ถึงจะรู้ว่าคุณหนูของตนไม่ได้คิดเช่นนั้น แต่ด้วยฐานันดรของตัวเองจึงไม่กล้ามองแรงใส่เขาเหมือนที่พระชายาเสียนทำ

รุ่ยอ๋องหน้านิ่ง พยายามส่งสายตาให้องค์ชายห้าระวังคำพูด

อวิ๋นหลิงไม่โกรธ ยิ้มบอกให้ตงชิงถอยออกไปแล้วรินชาให้พวกรุ่ยอ๋องด้วยตัวเอง

“นี่คือขนมที่คิดค้นใหม่ของจวน พวกท่านลองชิมดูสิว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง”

ขนมเป็นเพียงแค่เค้กฟักทองน้ำผึ้งธรรมดา แต่หากอยู่ในต้าโจวแล้วคงเป็นสุดขนมหวานชั้นเลิศ

องค์ชายห้าหยิบชิ้นที่มีไอร้อนชิ้นเล็กเข้าปาก แล้วชมไม่ขาดปาก

“นี่คือขนมหวานที่เสด็จปู่บ่นอยากทานเมื่อสองวันก่อนใช่หรือไม่? ข้าเข้าใจแล้วว่า เหตุใดเสด็จปู่ถึงโวยวายพลิกห้องพระเครื่องต้นแล้ว ฝีมือห้องพระเครื่องต้นทำอร่อยได้ไม่เท่าจวนอาซ้อสามสักนิด”

ครัวในจวนอวิ๋นหลิงถูกสอนมาอย่างดีทั้งนั้น แม้ห้องพระเครื่องในวังจะได้สูตรและวิธีทำไป แต่เพราะขาดประสบการณ์ ดังนั้นรสชาติที่ได้มาก็ต่างกัน

ปกติพระชายาเสียนไม่ชอบทานหวานแต่ก็อดชิมไม่ได้ “อร่อยจริงๆ ข้าไม่เคยกินขนมหวานที่ใดในเมืองหลวงอร่อยเช่นนี้”

ทั้งหอมทั้งนุ่ม หวานแต่ไม่เลี่ยน

“หากชอบทานกัน เดี๋ยวตอนกลับพวกท่านก็เอากลับไปด้วยเถิด” อวิ๋นหลิงยิ้มมองนาง “จำได้ว่าองค์หญิงอายุครบหนึ่งขวบแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวเอาสูตรขนมให้ซ้อสองด้วย ขนมอันนี้นุ่มลิ้นละลายในปาก ฉีกเป็นชิ้นเล็กแล้วเด็กน้อยก็กินได้”

เมื่อพูดถึงลูก สายตาของพระชายาเสียนฉายแววอ่อนโยน สายตาที่มองอวิ๋นหลิงเผยความจริงใจอย่างหาได้ยาก

“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจเจ้าแล้วกัน”

พูดจบ อวิ๋นหลิงก็รินชาให้องค์ชาห้าต่อ

“ชานี้ทำมาจากดอกไม้และผลไม้ จากนั้นนำไปแช่เย็นไว้ในบ่อน้ำเย็น หากดื่มตอนนี้จะช่วยดับกระหายได้ดี”

“ขอบใจอาซ้อสามยิ่งนัก”

ตอนองค์ชายห้ารับน้ำชามา นิ้วมือเขาบังเอิญสัมผัสกับมืออวิ๋นหลิงอย่างไม่ตั้งใจ เขาชักนิ้วกลับอย่างรวดเร็ว

เมื่ออวิ๋นหลิงเห็นปฏิกิริยาของเขาก็ได้คำตอบในใจ

คนกลุ่มนี้อยู่ได้ประมาณชั่วยาม สีหน้าเซียวปี้เฉิงก็เริ่มเหนื่อยล้า

รุ่ยอ๋องชิงกล่าวก่อน “ปี้เฉิงค่อนข้างล้าแล้ว เขาบาดเจ็บสาหัสยังไม่หายดีควรให้เขาพักผ่อนดีกว่า”

องค์ชายห้าพยักหน้าเห็นด้วย “ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ไม่อยู่ต่อแล้ว วันหลังค่อยมาเยี่ยมพี่สามแล้วกัน”

อวิ๋นหลิงส่งแขกยันนอกจวนจิ้งอ๋องด้วยตนเอง นางยืนหน้าสิงโตหินหน้าประตูมองเหล่ารถม้าจากไปไกล

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของรถม้าดังจนกลบเสียงพึมพำของพระชายาเสียน

“องครักษ์ในจวนน้องสามนี่เยอะเสียจริง เป็นพวกทหารที่นำมาจากแถบชายแดนแน่ บรรยากาศรอบตัวนั้นช่างแตกต่างจากพวกทหารรักษาพระองค์นอกเมืองหลวงไม่เคยร่วมสมรภูมิอย่างสิ้นเชิง”

เสียนอ๋องจับมือนางไว้แล้วพูดช้าๆทีละคำ “อา…ฉิ่ง…ไม่…ต้อง…กลัว…ข้า ปก ป้อง เจ้า เอง””

มองสายตาจริงใจของสามี พระชายาเสียนอ๋องถอนหายใจแล้วตบมือเสียนอ๋องเบาๆ