พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 758

ได้ยินเช่นนี้ ชั่วขณะนั้นอวิ๋นหลิงก็ไม่รู้ว่าควรจะละอายแก่ใจต่อไปดีหรือไม่

ถึงอย่างไรเด็กๆ ก็น่ารำคาญ ถือว่าอ๋องน้อยทนทุกข์ทรมานแทนพวกเขา

แต่ในทางกลับกัน อย่างน้อยเด็กทั้งสองก็ช่วยบรรเทาอาการนอนไม่หลับของเขาได้ อ๋องน้อยก็ไม่นับว่าขาดทุน

ไม่ว่าอย่างไร อวิ๋นหลิงยังคงให้ความสำคัญกับอาการของกู้จื่ออวี๋มากกว่า

นับตั้งแต่ลูกทั้งสองตกเป็นเป้าหมายตามล่า ก็มาตำหนักบูรพาน้อยลงเรื่อยๆ

ช่วงปลายวสันตฤดู สวนหลวงจะเต็มไปด้วยดอกไม้ผลิบานสะพรั่ง สีสันสดใสอร่ามตา

เซียวปี้เฉิงพาอวิ๋นหลิงไปเดินเล่นอาบแดด มองจากที่ไกลก็เห็นลูกทั้งสองล้อมตัวกู้จื่ออวี๋ไว้โดยขนาบทั้งซ้ายขวา นอนอยู่บนตักของเขา

ได้เขาดูแลเด็กๆ เช่นนี้ พระเจ้าหลวงจึงมีเวลาว่าง กำลังแอบเพลิดเพลินขณะตกปลาอยู่ข้างสระบัว

วังหลวงแคว้นต้าโจวไม่เลี้ยงปลาไน เพราะเป็นปลาที่มีความสวยงามยิ่งนัก ไม่อร่อยเท่าพวกปลาแม่น้ำที่ดำจนดูน่าเกลียด

“พี่ชายน้อย นี่เป็นขนมสุดโปรดของถวนถวน ข้าจะปันให้ท่าน”

เสียงหวานนุ่มนวลของเสวี่ยถวนเอ๋อร์ดังขึ้น ระหว่างพูดก็วางขนมน้ำตาลสีขาวๆ ชิ้นหนึ่งไว้ที่ชายเสื้อบนตักของกู้จื่ออวี๋

อวิ๋นหลิงมองเห็นด้วยสายตาอันเฉียบคมว่าบนชายเสื้อของเขาดูเหมือนมีข้าวของวางอยู่หลายอย่าง กระทั่งเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นชัดถนัดตา ในใจอุทานว่า ‘เยี่ยมไปเลย’

เห็นบนชายเสื้อของกู้จื่ออวี๋กองข้าวของต่างๆ ไว้เต็มไปหมด นอกจากของกินอย่างขนมน้ำตาล ถั่วลิสงแล้ว ยังมีใบไม้ ดอกไม้ และแม้แต่ขนไก่ด้วย...

ทั้งหมดนี้คือ ‘สมบัติ’ ที่พวกลูกๆ เก็บมามอบให้กับ ‘พี่ใหญ่’ เองกับมือ

เสวี่ยถวนเอ๋อร์เพิ่งแสดงฤทธิ์เดชเสร็จสิ้นไป ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็ยื่นมือเล็กๆ ออกไปอย่างอดใจไว้ไม่ไหว

“พี่ชายน้อย! นี่คือหนอนของท่านปู่ เอาไปแลกปลาได้ ถวนถวนมอบให้ท่าน!”

สองสามีภรรยาห้ามไม่ทัน ว่าแล้วก็เห็นฮั่วถวนเอ๋อร์โยนไส้เดือนตัวน้อยเข้าไปในชายเสื้อของกู้จื่ออวี๋

ทันใดนั้นก็เห็นไส้เดือนน้อยกระดืบๆ ไม่หยุดปรากฏอยู่บนขนมดอกกุ้ยสีขาว

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ถือขนมน้ำตาลอีกชิ้นในมือ เคี้ยวปากขมุบขมิบอย่างเอร็ดอร่อยหอมหวาน ยังไม่วายจะกระเซ้ากู้จื่ออวี๋

“พี่ชายน้อย กินขนมสิ”

ใบหน้างกู้จื่ออวี๋พลันเขียวคล้ำไปครู่หนึ่ง เขายกมือขึ้นหมายจะปัดขนมและหนอนออกไปโดยไม่รู้ตัว

แต่เห็นดวงตากลมโตดำขลับที่วาววับของเด็กน้อยทั้งสอง เขาก็หยุดกึก ค่อยๆ ลดมือลงอย่างอดทน

ในใจอวิ๋นหลิงอับอายจนเหงื่อตก รีบสาวเท้าเดินเข้าไปกู้หน้า

“ถวนถวน แม่หิวแล้ว ขอขนมชิ้นนั้นให้แม่หน่อยได้หรือไม่”

เด็กทั้งสองเห็นว่าผู้ที่มาคืออวิ๋นหลิง บนใบหน้าดวงน้อยฉายแววดีใจ แต่ไม่ได้โผเข้ากอดนางเหมือนเมื่อก่อน

ฮั่วถวนเอ๋อร์ปล่อยมือเล็กๆ ที่จับต้นขาของกู้จื่ออวี๋ ยืนตัวตรงแหน็วอยู่ที่เดิม เชิดหน้าอกผ่ายไหล่ผึ่ง เชิดคางไปทางท้องฟ้า

ใบหน้าดวงน้อยนุ่มนิ่มที่เพิ่งแย้มยิ้มไปเมื่อครู่ ตอนนี้มุ่นคิ้วย่นจมูกเล็กยู่ ดูจริงจังกว่าที่เคย

“หึ...”

ฮั่วถวนเอ๋อร์แค่นเสียงหึตามประสาเด็กลอดจมูกเล็กๆ ออกมาเบาๆ

“ไม่ได้หรอก”

อวิ๋นหลิงอดหลุดขำไม่ได้ เวลาเพียงไม่กี่วัน ทำให้เด็กๆ สนิทกับอ๋องน้อยข้างห้องไปแล้วหรือนี่

นางจงใจเอ่ยหยอกล้อ “แต่แม่หิวจนทนไม่ไหวแล้ว ทำอย่างไรดี”

ไม่ว่าเปล่า อวิ๋นหลิงก็ตั้งท่าจะเดินไปหยิบขนมน้ำตาลบนชายเสื้อของกู้จื่ออวี๋

ฮั่วถวนเอ๋อร์ไม่ได้ขัดขวาง แต่มองนางด้วยท่าทางถมึงทึง

“ของของข้าห้ามแตะต้อง ใครหน้าไหนก็แตะไม่ได้! ออกไปให้หมด!”

ทันทีที่ถ้อยคำนี้ออกมา เสวี่ยถวนเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ชักหนังสือที่จะเอาไปรับขนมกลับมาทันที

เขายืนอยู่ข้างๆ มองพี่ชายอย่างเชื่อฟังด้วยใบหน้าที่ตกประหม่าราวกับนักเรียนชั้นประถมศึกษาที่ทำผิด