พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 762

แม่ทัพซวนหยางแห่งเป่ยฉิน

พระสนมที่เคยถูกทอดทิ้งไว้ในตำหนักเย็นและต่อสู้จนกลับมาเป็นสนมคนโปรดของจักรพรรดิเสี่ยวฉิน สุดท้ายก็สร้างคุณงามความดีไว้ในเหตุการณ์วุ่นวายของกบฏราชวัง คนสำคัญที่ถูกแต่งตั้งเป็นแม่ทัพหญิงคนนั้นน่ะหรือ

จักรพรรดิเสี่ยวฉินเข้าเมืองหลวงมาหนึ่งเดือนแล้ว

เรื่องราวที่เกิดขึ้นทางเป่ยฉิน ก็ค่อยๆกระจายออกไปทั่วทั้งเมืองหลวงของแคว้นต้าโจว

เรื่องที่ทำให้ทุกคนพูดถึงอย่างสนุกที่สุดคือ “พระสนมฟง”ที่อยู่ในข่าวลือ หญิงสาวในตำนานคนนั้นที่ไม่ยอมแพ้ต่อองค์หญิงแคว้นถังใต้

ประชาชนยังคงจำได้ดี อีกฝ่ายเป็นศิษย์พี่จากสำนักเดียวกันของพระชายารัชทายาทของพวกเขา ตอนนั้นยังมอบพยัคฆ์ขาวซึ่งเป็นสัตว์เทวะให้แคว้นต้าโจวด้วย

ทันใดนั้นดวงตาที่มองนางก็เปลี่ยนเป็นความเคารพและคลั่งไคล้ขึ้นมา

“ที่แท้ก็เป็นพระสนมฟงแห่งแคว้นเป่ยฉิน......”

“อย่าเรียกส่งเดช ตอนนี้ทรงเป็นแม่ทัพซวนหยางแล้ว”

“สมแล้วที่เป็นลูกศิษย์ของเทพเซียน เมื่อเผชิญหน้ากับจางอวี้ซูจึงทำการลงโทษเพื่อขจัดความชั่วร้าย”

สมองของจางอวี้ซูยังอยู่ในอาการมึนงง ไม่รู้ว่ามึนงงเพราะถูกตีหรือตกใจ

เสี้ยววินาทีที่ถูกองครักษ์ลาดตระเวนลากตัวไปนั้น ในใจมีเพียงสองคำ

จบแล้ว

หญิงที่แม้แต่จักรพรรดิเสี่ยวฉินไม่กล้าพูดพร่ำทำเพลงก็หย่าให้ ไหนเลยจะมองเขาที่เป็นเหมือนมดตัวหนึ่งอยู่ในสายตา

เมื่อขยะบนถนนถูกกำจัดออกไปเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศก็สดใสหายในคล่องขึ้นมาทันที

อวิ๋นหลิงคุกเข่าอยู่บนเบาะ คลึงหาจุดชีพจรของหลี่เมิ่งเอ๋อร์ ทำการฝังเข็มซ้ำไปมา

ใช้เวลาไปสองถ้วยน้ำชา ในที่สุดก็สามารถทำให้อาการของอีกฝ่ายคงที่ได้

แปลหามจะชาวบ้านที่มีน้ำใจก็เอามาถึงแล้ว ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องความใกล้ชิดระหว่างชายหญิง เหล่าผู้ติดตามได้ยกตัวหลี่เมิ่งเอ๋อร์ขึ้นไปไว้บนแปลหามอย่างระมัดระวัง

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ที่เป็นลมหมดสติชั่วคราวเพราะความเจ็บปวด ในที่สุดก็ฟื้นคืนสติมาบ้าง ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

ท้องฟ้าสีครามที่อยู่เหนือศีรษะ แสงอาทิตย์ของฤดูใบไม้ผลิแสบตาอยู่บ้าง

ภาพที่เข้าสู่สายตาไม่ใช่ใบหน้าอันน่ารังเกียจและขี้เหร่ของจางอวี้ซู แต่เป็นอีกคนที่คิดไม่ถึง

ม่านตาของหลี่เมิ่งเอ๋อร์หดลงเล็กน้อย ริมฝีปากสั่นเทาอยู่หลายครั้ง เผยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อออกมา

นางอยากจะเปิดปากพูดด้วยจิตใต้สำนึก ยังไม่ทันเรียกชื่อของอีกฝ่าย ก็ต้องรู้สึกเจ็บจนสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่

อวิ๋นหลิงแววตาคมกริบพูดด้วยเสียงต่ำว่า “อย่าเพิ่งพูดชั่วคราว รักษาจังหวะการหายใจเอาไว้ น้ำ คร่ำของเจ้าแตกแล้ว พอไปถึงโรงหมอจะให้หาเร่งคลอดกับเจ้า รักษาพละกำลังเอาไว้ให้ดีก่อนเถอะ การคลอดลูกไม่ใช่เรื่องง่าย ประเดี๋ยวยังมีเรื่องที่จะทำให้เจ้าอยากต่อต้านรออยู่”

เงื่อนไขการรักษาในสมัยโบราณสู้ปัจจุบันไม่ได้ อาการเช่นนี้ของหลี่เมิ่งเอ๋อร์นางใช้พลังจิตตรวจสอบแล้ว เป็นอาการที่น้ำ คร่ำแตกในตำแหน่งค่อนข้างต่ำ ทางที่ดีต้องทำการเร่งคลอด

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ขยับริมฝีปาก จ้องมองนางอย่างนิ่งอึ้ง คลื่นอารมณ์ก่อตัวในใจ สุดท้ายก็พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เหล่าผู้ติดตามยกนางขึ้นไปบนแปลหาม จากนั้นก็ห่มผ้าบางๆผืนหนึ่งให้ ปิดบังสภาพน่าอนาถบนร่างกายของนาง

องครักษ์ลาดตระเวนคนอื่นๆ ยังคงยืนคุ้มกันอยู่ทั้งสองข้างอย่างเป็นระเบียบ ใช้ผ้าบังสายตาของคนรอบข้างเอาไว้

หลี่เมิ่งเอ๋อร์เหม่อมองไปบนขอบฟ้า น้ำตาไหลเอ่อล้นหางตาทั้งสองข้างไหลลงไปที่เส้นผมข้างแก้ม

อวิ๋นหลิงคุกเข่าอยู่บนเบาะเป็นเวลานาน เมื่อครู่ขาชาจนเกือบจะยืนไม่ได้ ความรู้สึกเหน็บชานั้นเกือบจะทำให้นางอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

เซียวปี้เฉิงอุ้มนางกลับไปยังรถเข็นไม้ นวดสองขาของนางด้วยความรู้สึกรักใคร่สงสาร

อวิ๋นหลิงดื่มยน้ำอุ่นที่ซื้อมาจากร้านน้ำชา เช็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก ค่อยรู้สึกโล่งใจหน่อย

“วันนี้เกรงว่าจะไม่มีเวลาว่างไปดูบ้านไร่แล้ว”

เด็กทารกใช่ว่าจะคลอดออกมาในเวลาสั้นๆ นางประมาณการว่าอาจต้องอยู่ในโรงยาครึ่งค่อนคืน