พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 765

ตั้งแต่วินาทีที่หลี่หยวนเส้าก้าวออกมาจากประตูห้อง คนที่แอบซุ่มดูอยู่เงียบๆได้ไปแจ้งข่าวในทันที

เขาอาศัยแสงจันทร์ขาวผ่อง เดินคลำไปถึงลานด้านหน้าของจวน โคมไฟบริเวณประตูใหญ่ถูกจุดให้สว่างไสวราวกับเวลากลางวัน

พ่อบ้านใหญ่ลูบเคราพลางมองเขาด้วยรอยยิ้ม ด้านหลังมีคนเฝ้าจวนหลายคนขวางประตูเอาไว้

“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณชายใหญ่จะไปไหนหรือ”

หลี่หยวนเส้ามองเขาอย่างเย็นชา คร้านจะเล่นละครตอบโต้กับเขา

“หลีกไป”

“คุณชายใหญ่ ข้าน้อยทำตามคำสั่ง ต้องเฝ้าดูท่านไว้ให้ดี ได้ยินมาว่าวันนี้คุณชายไม่ค่อยสบาย นอนป่วยอยู่บนเตียง แต่ตอนนี้กลับจะออกจากจวนยามดึกดื่น ถ้าหากท่านไม่บอกสาเหตุให้ชัดเจน หากออกไปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงเวลานั้นเบื้องบนถามขึ้นมา ข้าน้อยจะตอบอย่างไร”

ในคำพูดของพ่อบ้านใหญ่แฝงเลศนัย ไม่ได้บอกว่าเบื้องบนคือใคร แต่หลี่หยวนเส้าใช้หัวนิ้วเท้าเดาก็เดาออก ไม่ใช่คนของเมียรองก็เป็นเมียคนที่สาม

ในใจเขาเป็นห่วงหลี่เมิ่งเอ๋อร์ ไม่อยากจะแสร้งคล้อยตามพ่อบ้านใหญ่อยู่ที่นี่

“ข้าจะไปตามหาเมิ่งเอ๋อร์ คำตอบนี้พ่อบ้านใหญ่พอใจหรือไม่”

ตอนที่เดินผ่านพ่อบ้านใหญ่ หลี่หยวนเส้ามองเขาด้วยสายตาไร้ความรู้สึกแวบหนึ่ง ยกมือขึ้นผลักคนเฝ้าจวนและเดินออกไปข้างนอก

พ่อบ้านใหญ่เลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แสร้งทำเสียงเตือนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“คุณชายใหญ่โปรดคิดให้ดี ท่านเสนาบดีได้พูดไว้แล้ว ถ้าใครยังไปใกล้ชิดกับคุณหนูเมิ่งเอ๋อร์ จะนำเคราะห์ร้ายมาสู่ตระกูลหลี่ นั่นเท่ากับไม่สนใจความปลอดภัยของคนในตระกูลหลี่ เป็นการกระทำที่ไม่เคารพ ไม่กตัญญู ต้องถูกไล่ออกจากตระกูลหลี่”

แม้เขาจะพูดเช่นนี้ แต่ก็ไม่มีทีท่าจะเข้าไปขวางหลี่หยวนเส้าเอาไว้ ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินด้วยฝีเท้าที่เร็วมากขึ้นเรื่อยๆ

กระทั่งวินาทีที่ก้าวออกจากประตูใหญ่ ด้านหลังก็มีเสียงตะคอกด้วยความโมโหดังขึ้นมา

“หลานเวร เจ้าจะทำเป็นหูทวนลมต่อสิ่งที่ข้าพูดจริงๆหรือ ไม่สนใจความปลอดภัยและอนาคตของตระกูลหลี่อย่างนั้นหรือ”

หลี่หยวนเส้าชะงักฝีเท้า ที่สุดเงาร่างก็หยุดลง

เขาหันกลับไป ลานด้านหน้าที่ใหญ่มากเต็มไปด้วยกลุ่มคนที่เบียดเสียดกันอยู่ เวลานี้ทำให้จวนเสนาบดีที่โอ่อ่าดูเล็กแคบไปทันตา

คนของเมียรองและเมียสามต่างก็มาแล้ว เขามองเห็นพ่อแม่ก็ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนด้วยสีหน้าตื่นตระหนกร้อนใจ

เสนาบดีขวาหลี่ชี้หน้าเขาพลางด่าอย่างโมโห “คืนนี้อารองของเจ้าเสนอแนะให้ทุกเรือนต่างก็ช่วยกันเตือนและจับตาดู เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนไปพาดาวเคราะห์กลับมา ทุกคนต่างก็รู้สึกกังวลใจกับเรื่องนี้ แต่ดูเจ้า ไม่รู้จักเจียมตัวก็แล้วไป ยังจะเพิ่มความวุ่นวายอีก”

หลี่หยวนเส้าเข้าใจแล้ว ถึงว่าทำไมทุกคนจึงยังสวมใส่ชุดเมื่อตอนกลางวัน ที่แท้ก็ปรึกษาหารือเรื่องหลี่เมิ่งเอ๋อร์ทั้งคืนไม่นอนนี่เอง

มองดูท่าทีของพวกเขาที่ทำราวกับเป็นเรื่องใหญ่ หลี่หยวนเส้าได้แต่อยากจะหัวเราะในใจ

“ดาวเคราะห์ เมื่อก่อนท่านปู่เคยชมตลอดมิใช่หรือว่าเมิ่งเอ๋อร์เป็นหลานสาวในบ้านที่ท่านรู้สึกเหมาะสมและพอใจที่สุด”

“ในเวลาเช่นนี้ เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือจงใจเถียงกับข้ากันแน่”

เมื่อเห็นว่าเสนาบดีขวาหลี่โกรธไม่เบา สองสามีภรรยาหลี่ซื่อก็รีบเตือนหลี่หยวนเส้าทันที

“เส้าเอ๋อร์ เจ้าอย่าทำตัวเลอะเลือนเลย รีบขอโทษปู่ของเจ้าซะ เรื่องในวันนี้ก็ถือเสียว่าผ่านไปแล้ว”

เมียรองกลับไม่พอใจให้เรื่องมันแล้วไปเช่นนี้ เอ่ยปากเหมือนจะขอร้องแต่แท้จริงแล้วกลับเติมเชื้อไฟ

“ท่านพ่อสามี หยวนเส้าเป็นเด็กดี เขาเป็นห่วงน้องชายน้องสาวในบ้านตั้งแต่เล็ก แม้ว่าตอนนี้เมิ่งเอ๋อร์จะไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลหลี่แล้ว แต่ก็ยังมีสายเลือดเกี่ยวพันกันอยู่ หยวนเส้าเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง ยากที่จะปล่อยน้องสาวแท้ๆคนนี้ไปได้”

“แต่ไหนแต่ไรมาเขาเชื่อฟังท่านมากที่สุด คิดว่าก็คงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ เดี๋ยวก็ได้สติ”

เสนาบดีขวาหลี่ใบหน้าบึ้งตึงไม่พูดจา ใช่ว่าเขาจะฟังความปรารถนาที่แฝงอยู่ในคำพูดของเมียรองไม่ออก

แต่หลี่หยวนเส้าเป็นผู้น้อยในตระกูลที่โดดเด่นที่สุด และยังเป็นลูกชายคนโตของภรรยาเอก แม้เขาจะรู้สึกโกรธ ก็ไม่มีทางปล่อยหลานที่เลี้ยงดูสั่งสอนมาอย่างดีหลายปีคนนี้ไปได้

แค่หลี่หยวนเส้ายอมรับผิด เบื้องหลังสลับซับซ้อนของเรื่องวุ่นวายในคืนนี้ เขาจะถือเสียว่าไม่รู้ไม่เห็น ปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่เอาเรื่อง

ลานด้านหน้าที่เงียบสงัด เสียงตะคอกอย่างโมโหของเสนาบดีขวาหลี่ดังก้องไปทั่ว

“ท่านพี่......”

ในกลุ่มคน มีน้องชายน้องสาวที่เป็นลูกของเมียคนอื่นๆที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร ร้องเรียกเขาด้วยสายตามึนงงและเป็นห่วง

หลี่หยวนเส้าไม่ลังเล เท้าอีกข้างก็ก้าวออกไปจากประตูจวนเสนาบดี

เมื่อยืนอย่างมั่นคงแล้ว เขาค่อยๆหมุนตัวกลับไป คุกเข่าลงโขกหัวคำนับให้กับเสนาบดีขวาหลี่และท่านพ่อท่านแม่สามครั้ง

“หยวนเส้าทำผิดต่อการเลี้ยงดูด้วยความรักของท่านปู่กับเหล่าผู้อาวุโส แม้จะตัดสินใจเช่นนี้ ก็ไม่กล้าลืมบุญคุณที่เลี้ยงดูมา”

พูดจบ เขาก็จากไปอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่หันหน้ากลับมาอีก

ในกลุ่มคน หลี่ซื่อซบอยู่บนร่างสามีร้องไห้น้ำตาไหลพราก

“เส้าเอ๋อร์ ทำไมเจ้าจึงเลอะเลือนเช่นนี้......”

เสนาบดีขวาหลี่โกรธจนรู้สึกปวดในใจเป็นระลอก ลูกสองคนของเมียเอกเคยเป็นเด็กที่เขาฝากความหวังสูงสุดเอาไว้ แต่ละคนทำให้เขารู้สึกผิดหวังมากจริงๆ

“ปล่อยให้หลานเวรที่ไม่รู้จักแยกแยะออกไป รอให้ไปถึงข้างนอก เขาจะได้ลิ้มรสความยากลำบาก พอรู้ว่าไม่มีตระกูลหลี่คอยปกป้อง เขาก็ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง”

เสนาบดีขวาหลี่ด่าอย่างผิดหวังเสร็จแล้ว ก็สะบัดแขนเสื้ออย่างแรง ทำเสียงขึ้นจมูกพลางเดินจากไป

ในบรรดาคนที่เหลืออยู่ในลานบ้าน บ้างก็ยินดีบ้างก็เป็นห่วง

ภรรยาเอกของตระกูลหลี่มีหลี่หยวนเส้าเป็นลูกชายเพียงคนเดียว ที่เหลืออีกสองคนเป็นของอนุภรรยาที่ยังคงเป็นทารกอยู่

ส่วนหลี่เมิ่งชู......แม้จะมีสองสามีภรรยารัชทายาทเป็นที่พึ่ง แต่ที่สุดก็เป็นผู้หญิง ไม่มีอะไรต้องกลัว

และตอนนี้ ในที่สุดตระกูลหลี่ก็เปลี่ยนไปแล้ว