พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 766

หลี่หยวนเส้าเดินออกมาจากจวนเสนาบดี สายลมยามค่ำคืนพัดมาทำให้เขาสงบลงมาก

เพิ่งจะพบว่าตอนที่ออกมาไม่ได้เอาอะไรมาด้วยเลย นอกจากเสื้อผ้าที่สวมใส่สองแขนก็ว่างเปล่า ไม่มีเงินสักแดง

ดึกดื่นจะจ้างรถม้าก็ไม่ได้ เขาจึงอาศัยการเดินมุ่งหน้าไปยังโรงยาโหยวเจียนที่อยู่ไกลออกไปหลายลี้

ตอนที่ไปถึงโรงหมอด้วยสองขาที่เมื่อยล้า ขอบฟ้ามีแสงสีขาวจางๆสว่างขึ้นมาแล้ว

โรงหมอเงียบสงัด เซียวปี้เฉิงนอนหลับไปเพียงครู่เดียว ตื่นขึ้นมาเงียบๆจากข้างกายอวิ๋นหลิง

มองดูนาฬิกาพกด้วยความเคยชิน ตอนนี้เพิ่งจะเป็นเวลาตีสี่สิบนาที

ลู่ฉีกกลับมาจากวังหลวงแล้ว เมื่อครู่ได้กระซิบรายงานที่นอกประตู บอกว่าเรื่องราวในวังมีบทสรุปแล้ว

หลังจากที่ได้ฟังรายงานจากลู่ฉีจบแล้ว เด็กจากโรงหมอก็เร่งเดินทางเข้ามารายงาน บอกว่าข้างนอกมีคนขอเข้าพบ เรียกตัวเองว่าหลี่หยวนเส้า

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าเบาๆ ให้เด็กจากโรงหมอพาเข้ามา ไม่ช้าก็เห็นหลี่หยวนเส้าที่อยู่ในสภาพน่าอนาถอยู่บ้าง

“กระหม่อมคำนับองค์รัชทายาท”

หลี่หยวนเส้าคิดไม่ถึงว่าสองสามีภรรยาเซียวปี้เฉิงจะอาศัยอยู่ที่โรงหมอทั้งคืน เห็นเขาก็รีบคุกเข่าคำนับทันที

เซียวปี้เฉิงทำมือประคองอากาศ “คงมาเพราะน้องสาวซินะ นางได้คลอดลูกไปเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน ตอนนี้แม่ลูกปลอดภัยแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร เมิ่งชูก็เร่งเดินทางมาจากสำนักศึกษา ดูแลนางทั้งคืน เจ้าวางใจเถอะ”

ในที่สุดใจที่เป็นกังวลของเขาก็วางลงได้เสียที สีหน้ามีแววยินดีแฝงอยู่อย่างเลือนราง

เขาประสานมือขึ้นมาคำนับอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบพระทัยองค์รัชทายาทและพระชายารัชทายาท บุญคุณนี้กระหม่อมจะไม่ลืม”

เซียวปี้เฉิงเทน้ำชายื่นให้เขาถ้วยหนึ่ง “เอาล่ะ เจ้ากับข้าก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า ไม่จำเป็นต้องยึดติดธรรมเนียมตามมารยาทพวกนั้น เรื่องที่เจ้ามาหาหลี่เมิ่งเอ๋อร์ในโรงหมอ เสนาบดีขวารู้หรือไม่”

หลี่หยวนเส้าเดินมาหลายลี้ คอแห้งผากตั้งนานแล้ว รีบรับน้ำชามาก่อนจะดื่มรวดเดียวจนหมด จากนั้นก็เอ่ยปากด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“ใต้เท้าเสนาบดีขวาย่อมต้องรู้เรื่องอยู่แล้ว”

เซียวปี้เฉิงได้ยินเขาเรียกเสนาบดีขวาหลี่เช่นนี้ ก็พอจะเดาได้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พยักหน้าและไม่ได้ถามอะไรอีก

“เมิ่งชูอยู่ที่เรือนด้านหลัง ให้เด็กโรงยาพาเจ้าไปเถอะ”

หลี่หยวนเส้ารับคำ ปรับสีหน้าให้เรียบร้อย เดินตามไปด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง

แม้จะพยายามเคลื่อนไหวให้เบาที่สุด อวิ๋นหลิงที่อยู่เรือนด้านข้างก็ตื่นขึ้นมาด้วยตาพร่ามัว

พบว่าไฟในห้องสว่างขึ้น เซียวปี้เฉิงรีบกลับไปยังเรือนด้านตะวันออก

“หลี่หยวนเส้ามาแล้วหรือ”

อวิ๋นหลิงถาม เมื่อครู่นางได้ยินเสียงของอีกฝ่ายอย่างเลือนราง

เซียวปี้เฉิงพูดต่อไปว่า “ตระกูลหลี่จะลบชื่อของหลี่หยวนเส้าออกจากหนังสือลำดับวงศ์ตระกูล ต้องไปลงบันทึกที่ศาลต้าหลี่ก่อน จากนั้นก็ไปจัดการที่กรมคลัง เช่นนี้จึงจะตัดไมตรีได้อย่างแท้จริงทั้งสองฝ่าย ถึงเวลาตระกูลหลี่ส่งคนออกหน้ามาเจรจา ข้าจะให้หยวนโม่ที่อยู่ในกรมคลังถ่วงเวลาพวกเขาเอาไว้ รอให้การฟ้องร้องสิ้นสุดแล้วค่อยปล่อยไป”

ศาลต้าหลี่มีคดีที่ต้องสะสางมากมาย คดีความขัดแย้งของคู่แต่งงานต้องต่อแถวรับคำร้อง ตั้งแต่ฟ้องร้องรับคำร้องไปจนถึงขึ้นศาลตัดสิน อย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือน

อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “ก่อนจะฟ้องร้องกัน เกรงว่าจางอวี้ซูคงต้องไปอยู่ในคุกก่อนใช่หรือไม่”

อาศัยแค่เรื่องที่เขาก่อ ศาลต้าหลี่คงจำเป็นต้องเปิดช่องวีไอพีเพื่อเร่งจัดการเรื่องที่เกิดขึ้น

“ถูกต้อง เมื่อครู่ลู่ฉีกลับจากวังมารายงาน เสด็จพ่อทรงกริ้วมาก ตำหนิรองเสนาบดีจางสั่งสอนลูกไม่เป็น ลดตำแหน่งขุนนางของเขาลงสามขั้น ส่วนลูกชายก็ให้รับโทษสำนึกผิดอยู่ในศาลต้าหลี่เป็นเวลาสามปี”

อวิ๋นหลิงรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ เห็นทีจางอวี้ซูต้องเข้าสู่ขั้นตอนการซื้อบ้านใช้ชีวิตอยู่ในศาลต้าหลี่ซะแล้ว

ติดคุกสามปี ออกมาลูกก็โตพอจะซื้อซีอิ๊วได้แล้ว

ยังมีรองเสนาบดีจาง เขาที่เป็นขุนนางระดับสองถูกลดตำแหน่งสามขั้น ตอนนี้กลายเป็นขุนนางระดับห้า สามารถพูดได้ว่าจากจุดสูงสุดลงมายังจุดต่ำสุด

เซียวปี้เฉิงเอ่ยอย่างระอาใจว่า “หลังจากที่อ๋องน้อยรู้เรื่องนี้ก็โมโหมาก เสด็จพ่อได้แต่ลงโทษอย่างหนัก”

ตามที่ลู่ฉีบอก เมื่อคืนตอนที่รองเสนาบดีจางถูกเรียกตัวไปรับโทษที่ห้องตำรา มองเห็นจักรพรรดิเสี่ยวฉินที่นั่งใบหน้าเคร่งขรึมอยู่ด้านข้าง เกือบจะตกใจจนฉี่ราด

ได้รู้ว่าลูกชายตนเองพูดจาจาบจ้วงหลิวฉิง จักรพรรดิเสี่ยวฉินไม่พูดอะไร ขว้างพัดกระแทกศีรษะของรองเสนาบดีจางจนแตกทันที

ท่าทีเช่นนั้น สถานการณ์เช่นนั้น หากคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรไม่ใช่จักรพรรดิจาวเหริน ลู่ฉีคิดว่าอีกฝ่ายคงจะเรียกองครักษ์เข้ามา ลากตัวออกไปวิสามัญทันที